Αλίμονο αν σήμερα, η Ελλάδα που έχει βιώσει στο πετσί της τόσες προδοσίες, προτάσσει τη λεγόμενη αστική ευγένεια ως καταλύτη των εξελίξεων και ρυθμιστή των γεγονότων.

Πολύ συχνά η αστική ευγένεια ήταν αυτή που θόλωνε το τοπίο για να ανοίγουν οι κερκόπορτες της προδοσίας. Μια ευγένεια που εξοστράκιζε στρατηγούς, δίκαζε ήρωες και φυλάκιζε εθνάρχες. Η αστική ευγένεια, ορντινάντσα της συναλλαγής και κάποιες φορές και της διαπλοκής που είναι κάτι ξένο σε όποιον, ιστορικά στερείται, υποφέρει, στενάζει, πτωχεύει, διαμαρτύρεται, προσβάλλεται, φυλακίζεται, φιμώνεται, απομονώνεται…

Μακάρι οι συνθήκες και οι πολιτικές να ήταν τέτοιες που η ευγένεια της ψυχής (και όχι των τρόπων) να πλημμυρίζει τις κοινωνικές σχέσεις και εκφράσεις. Όμως η φτώχεια είναι σκληρή, η υποδούλωση είναι δυσβάστακτη, η προσβολή της κοινής λογικής είναι ενοχλητική.

Όποιος λοιπόν, σήμερα, ελπίζει ότι η αστική ευγένεια μπορεί, να ξαναφέρει στη ζωή τα παιδιά των Τεμπών, να ταΐσει τα μωρά των άνεργων μητέρων, να βάψει γαλάζια τα Ίμια, να επαναφέρει στην κανονικότητα όσους εμπιστεύτηκαν κάποτε το χρηματιστήριο, να καταργήσει τον πελατειακό κομματισμό, να επιφέρει την εντιμότητα στη διοίκηση, να σεβαστεί τους πτωχευμένους συνταξιούχους και να φυλακίσει όσους «μαζί τα έφαγαν» τότε και εμείς μαζί του, αστικά ευγενείς και λογικά φερόμενοι.

Κι επιτέλους ας καταλάβουν κάποιοι πως όποιος σηκώνεται στον Εθνικό Ύμνο ή σταυροκοπιέται έξω από μια εκκλησία δεν είναι απαραίτητα και άσπιλος, αμόλυντος και πατριώτης.

Επειδή λοιπόν τα κλειδιά της κερκόπορτας θορυβούν στο ζωνάρι όποιου τα έχει, ας σιωπήσουμε όλοι, όχι λόγω πένθους ειδικού αλλά λόγω διαρκούς εθνικού πένθους μήπως και διακρίνουμε στη σιωπή τον θρασύτατο προδότη.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις