Ένα μακρύ ράμμα για τη φίμωση του τύπου!

Στην οργανωμένη κοινωνία κι έτσι όπως αυτή αλλάζει πρόσωπο, ήθος και υφή άλλος είναι ο ρόλος της Δικαιοσύνης, άλλος είναι ο ρόλος της Δημοσιογραφίας, άλλος της Εκπαίδευσης, άλλος της Αστυνόμευσης. Κάθε τομέας έχει τον δικό του κώδικα ηθικής και δεοντολογίας για να μπορεί να λειτουργήσει. Η Δημοσιογραφία είναι η πιο εκτεθειμένη σε αστάθμητους παράγοντες και στην ρευστότητα που διαμορφώνει η κοινωνία. Όλοι οι πιο πάνω πασχίζουν για μια καλύτερη κοινωνία και κανένας μέσα σε αυτό δεν είναι λιγότερο έντιμος από τον άλλον.

Δυστυχώς όλο και πιο συχνά δημοσιογράφοι βρίσκονται κατηγορούμενοι γιατί φαίνεται ανήκουν κυρίως στην κακή κοινωνία, των συκοφαντών και εκβιαστών. Γιατί; Γιατί δημοσίευσαν ή αναδημοσίευσαν μια είδηση που κάποιους ενόχλησε ή έθιξε. Σε κάποιους δεν άρεσε ή κάποιους άλλους ξεβόλεψε.

Ένα ΜΜΕ είναι υποχρεωμένο να καταγράφει μια είδηση ακόμα και αν έρχεται αντιμέτωπο με αυτούς που θεωρούν ότι ενοχλούνται ή θίγονται από αυτήν. Αλλιώς δεν θα υπήρχε τύπος. Πολλές φορές οι δημοσιογράφοι γίνονται δυσάρεστοι αλλά αυτό είναι μέρος της δουλειάς τους. Άλλο όμως δυσάρεστος και άλλο συκοφάντης.

Το κριτήριο για να δημοσιευθεί ή όχι μια είδηση δεν είναι η ενόχληση των εμπλεκομένων σε αυτήν αλλά το ενδιαφέρον και το συμφέρον του πολίτη.

Ο πολίτης μιας περιοχής όπως π.χ. είναι η περιοχή της Πελοποννήσου δεν ενδιαφέρεται να μάθει απλά αν κάποιος, κάπου, κάποτε κατηγορήθηκε για κάτι αξιόποινο αλλά αν αυτό έγινε, στον τόπο του, στην εποχή του και από πρόσωπο που τον αφορά.

Το έργο του δημοσιογράφου δεν είναι πάντα ευχάριστο αλλά είναι χρήσιμο. Υπάρχουν οι δημοσιογράφοι που στο άκουσμα αυτής της είδησης αδιαφορούν, αυτοί που απλά παρακολουθούν χωρίς να γράφουν αλλά υπάρχουν και αυτοί που γράφουν όσα πρέπει και τελικά είναι αυτοί το υπομόχλιο πολλές φορές τόσο στο έργο της Αστυνομίας όσο και της Δικαιοσύνης αν μιλάμε για προχωρημένες καταστάσεις.

Οι δημοσιογράφοι είναι και αυτοί άνθρωποι. Γονείς, σύζυγοι, μέλη της κοινωνίας και μάλιστα ενεργά. Μπορεί να σφάλουν αλλά μπορεί και να γνωρίζουν κάτι περισσότερο, ειδικά από τον αδιάφορο ή βολεμένο πολίτη που αρέσκεται να κρίνει εκ του ασφαλούς και να διαδίδει ανώνυμα.

Και ως άνθρωποι οι δημοσιογράφοι νιώθουν οδύνη ψυχής όταν διώκονται και μάλιστα άδικα. Όπως νιώθουν ανακούφιση όταν μια κακή είδηση δεν επιβεβαιώνεται και δεν εξελίσσεται με το κακό σενάριο.

Ευτυχώς όσο και αν η Κοινωνία ρίχνει στην πυρά τον δημοσιογράφο, για το παραμικρό, υπάρχει η Δικαιοσύνη που εξελίσσεται και μπορεί να διακρίνει πότε ένας δημοσιογράφος έχει σκοπό και δόλο, πότε αστοχεί και πότε, δυστυχώς συχνά, πέφτει θύμα της βιομηχανίας αγωγών με στόχο την εξόντωσή του.

Σήμερα η Ελλάδα δεν διακρίνεται για την ανεξαρτησία του Τύπου. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι δημοσιογράφοι είναι τα κακά παιδιά της υπόθεσης και της χώρας. Αντιθέτως είναι ίσως αυτοί που κρατούν την ισορροπία πολλές φορές με πολύ μεγάλο κόστος.

Στην περίπτωση λοιπόν που κάποιος σήμερα δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην χώρα και στην κοινωνία ας γνωρίζει ότι κρατά στα δάκτυλά του και παίζει με ένα μακρύ ράμμα για τη φίμωση του τύπου.