Πρόκειται για τον τόπο που παράγει μοναδικό πλούτο, πρωτογενώς. Μια περιοχή που συνδυάζει παραθαλάσσιο, ημιορεινό, ορεινό και εναλλακτικό τουρισμό. Απόλυτα προσεγγίσιμη. Με ανθρώπους που βρίσκονται σε μια μέση στάθμη κοινωνικής και κοσμικής κουλτούρας. Με αξεπέραστο πολιτισμό και αξιοπρόσεκτη παράδοση. Ιστορικά βασιλεύουσα αλλά αναπτυξιακά χειμάζουσα.

Ποιος είναι ο λόγος που η Πελοπόννησος, (διοικητικά δύο Περιφέρειες, Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας) παρέμειναν πίσω και οι Πελοποννήσιοι είναι πλέον άνθρωποι φτωχοί και απαισιόδοξοι; Ήταν σκόπιμη η υστέρηση; Προσχηματική η ανάπτυξη; Ευθύνες υπάρχουν; Έχουν καταλογιστεί; Γιατί είναι σκάνδαλο μεγάλου μεγέθους, μέσα σε 50 χρόνια μεταπολίτευσης και με τόσους Ευρωπαϊκούς πόρους, η Πελοπόννησος να βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις προόδου και ευημερίας.

Όταν γεννιέμαι, όπως μου λένε, σε ένα τόπο προικισμένο, ευλογημένο, παραγωγικό, σε έναν από τους 7 Νομούς της Πελοποννήσου, γιατί είμαι καταδικασμένος σε φτώχεια, σε ανεπάρκεια, σε μαρασμό, σε στασιμότητα;

Απασχόλησε ποτέ. Από το 1974 έως σήμερα, τους διοικητές, Κράτους και Αυτοδιοίκησης, αυτό το οδυνηρά οξύμωρο δεδομένο της Πελοποννήσου; Αξιοποίησαν, κατά το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν, στοιχεία, στατιστικές, δεδομένα, δυναμικές, υστερήσεις, ιδιοτυπίες και προοπτικές, προκειμένου η Πελοπόννησος, να έχει αναπτυχθεί και να μην χρειάζεται, σήμερα, να ανακάμψει από την υστέρηση της;

Πράγματι, η απαισιοδοξία είναι εχθρός της ελπίδας και της δημιουργικής δύναμης και δεν θα πρέπει να ενσκήψει στην Πελοπόννησο. Όμως οι πολίτες της, μετρούν δεκαετίες τώρα, εσφαλμένες επιλογές, άστοχες επενδύσεις, προβληματικά έργα, σαθρά πλάνα και δήθεν σωτήρες που κάνουν καριέρες ως πολιτικοί, μεταπηδώντας από βαθμίδα σε βαθμίδα λες κι έχουν επιτύχει.

Η Πελοπόννησος πρέπει να «σβήσει» καταρχήν τα ανεξήγητα σύνορα των δυο Περιφερειών όταν σχεδιάζει. Να αξιοποιήσει κάθε σύγχρονο εργαλείο και μέσο για να εντοπίσει το ιδανικό μοντέλο ανάπτυξής της σε χρόνο πραγματικό και όχι ιστορικό, σε συνθήκες δίκαιης και όχι ίσης μετάβασης, με όρους Αριστοτελικά πολιτικούς και όχι κομματικούς.

Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία του Μοριά να επανέλθη στον χάρτη, όχι ως «παλαιά» Ελλάδα αλλά ως πρότυπο μοντέλο ανάπτυξης που θα συνδυάσει ιδανικά το χθες με το αύριο, το παραδοσιακό με το μοντέρνο, το ευέλικτο με τον ανθεκτικό, το οραματικό με το βιώσιμο.

Αρκεί να μελετούν, να σχεδιάζουν και να υλοποιούν άνθρωποι με ανιδιοτέλεια, εντιμότητα, αγάπη, γνώση και κατάρτιση. Ας τους αφήσουμε να δοκιμάσουν και να εφαρμόσουν όσα υπαγορεύει μια ρεαλιστική και «πατριωτική» προσέγγιση. Χωρίς παρεμβάσεις πολιτικής σκοπιμότητας και χωρίς υποτελείς σε προσωπικά πάθη ή σε βεντέτες που έχουν στοιχίσει όχι μόνον στην Πελοπόννησο αλλά και στη Χώρα.

Τότε θα πάρουμε, εμμέσως αλλά σαφώς, και την απάντηση στο «Γιατί η Πελοπόννησος καταδικάστηκε να υστερεί…»

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις