Ευρωβουλευτές: Γέλιο ή κλάμα μέχρι δακρύων!

Θυμίζουν θίασο, σε περιοδεία στην ελληνική επαρχία το 1955 που παίζει το έργο, κομμένο, για να προλάβει 3 παραστάσεις σε μια μέρα. Ο λόγος για τα κλιμάκια των κομμάτων, κυρίως αυτών της εξουσίας, που στις ευρωεκλογές ήταν για γέλια και για κλάματα μαζί.

Ένα κράμα με στόχο την εντύπωση, όπως ακριβώς και οι θίασοι της εποχής που είχαν ηθοποιούς, τροβαδούρους, μουσικάντες και ζογκλέρ στην ίδια σκηνή.

Τα μεν κόμματα εξουσίας προσπαθούσαν με την παρουσία κάθε «περιοδεύοντος θιάσου» να θυμίσουν στο κοινό ότι δεν πρέπει να διαρρεύσει προς τα μικρά κόμματα, τα δε κόμματα διαμαρτυρίας έχοντας καταναλώσει το όποιο μπάντζετ για λίγα δευτερόλεπτα στα κανάλια της εξουσίας, έμοιαζαν συνήθως με το δίδυμο στο «Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο» που έπαιζε για τον επιούσιο…

Δυστυχώς οι ευρωεκλογές απέδειξαν ότι οι ευρωβουλευτές μπορεί πλέον να φορούν δύο λουστρίνια (και όχι ένα τσαρούχι κι ένα λουστρίνι) αλλά δεν έχουν καμία ή έχουν ελάχιστη σχέση με τον πολίτη της εσχατιάς.

Δηλαδή τι κατάλαβε από τα κλιμάκια, μικρά και μεγάλα, ο νεαρός πολίτης στο χωριό της Πελοποννήσου; Πρέπει να παραμείνει κάτοικος του χωριού του; Τι κατάλαβε ο οικογενειάρχης της πόλης; Πρέπει τα παιδιά του να σπουδάσουν; Τι κατάλαβε ο αγρότης τις πλαγιές του Πάρνωνα; Έχει καμία τύχη; Απάντηση δεν πήραν. Προσπαθούσαν να διακρίνουν αν ψηφίζουν για την Ευρώπη ή για τα Πόθεν Έσχες του Μητσοτάκη και του Κασσελάκη. Ευρώπη έψαχναν, εθνικό διακύβευμα τους προέκυπτε.

Κατά τα άλλα καθημερινά, πέρα - δώθε, υποψήφιοι ευρωβουλευτές, που υποσχέθηκαν ότι θα μεταφέρουν τα αιτήματα και προβλήματα των πολιτών στο Ευρωκοινοβούλιο.

Ακριβώς όπως υπόσχονταν οι θίασοι. Γέλιο ή κλάμα μέχρι δακρύων.