Υπάρχει μέλλον;

Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Μετά από τον κουρνιαχτό που επικράτησε κατά την προεκλογική περίοδο, με τα πόθεν έσχες, τα 42 ακίνητα, τον Βολταίρο, τα κομματικά δανεικά και αγύριστα, τη φέτα και άλλα ευτράπελα, φαιδρά και γελοία, η προσγείωση στην πραγματικότητα είναι αναγκαστική. Οι εφτάστερες «ελληνικές» ομάδες, με τις οποίες δεν «ανέβηκε» η Ελλάδα αλλά οι ιδιοκτήτες τους, τα εκατομμύρια που πήραν ντόπιοι και αλλοδαποί που πέτυχαν τον «θρίαμβο» -αυτός που τέντωσε έξω τη γλώσσα του δικαιούται κάτι παραπάνω- και τα ξέφρενα πανηγύρια, συντέλεσαν στην ανάδειξη ενός καλά στημένου μιντιακού αποχαυνωτικού κατασκευάσματος. Το ειρηνευτικό σχέδιο Μπάιντεν, μετά από τη σχεδιασμένη και εκτελεσμένη γενοκτονία στη Γάζα, το νέο ειδεχθές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και η απειλή της Ρωσίας ότι, αν οι Δυτικοί εξακολουθήσουν να προμηθεύουν την Ουκρανία με όπλα μεγάλου βεληνεκούς δεν θα διστάσει να ενεργοποιήσει το πυρηνικό της οπλοστάσιο, διαμορφώνουν τη νέα τάξη πραγμάτων. Εξάλλου, τα πυρηνικά έχουν χρησιμοποιηθεί από τους Αμερικανούς στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, οπότε μια περιορισμένη χρήση τους από τους Ρώσους είναι μέσα στο πλαίσιο της «αλληλοκατανόησης» των δυο υπερδυνάμεων.

Η Ελλάδα στον μικρόκοσμό της εξακολουθεί να μην αντιλαμβάνεται τον πολιτικό της ρόλο, αιωρείται μετέωρα και απροσανατόλιστα και τιτιβίζει, όταν η αντήχηση από το κροτάλισμα των όπλων ακούγεται πλέον καθαρά, παραμένει άβουλη απέναντι στις ραγδαίες εξελίξεις σαν ένα φύλλο, που ο δυτικός άνεμος το σπρώχνει δεξιά, χωρίς αντίδραση. Και ενώ όλες οι χώρες γύρω της προσπαθούν να σταθεροποιήσουν και να ενισχύσουν τη θέση τους στο γεωπολιτικό περιβάλλον και εν μέρει το έχουν καταφέρει, η ίδια αναπαύεται στην τεχνητή της ευμάρεια, που προκύπτει από το μαγείρεμα των δεικτών. Στην εξωτερική πολιτική χαρακτηρίζεται κάτι παραπάνω από αδρανής, δεν εκμεταλλεύθηκε τη συμφωνία των Πρεσπών για κομματικούς και όχι εθνικούς λόγους, έτσι τώρα διατίθενται δωρεάν χιλιάδες βιβλία από την Τουρκία στη Βόρεια Μακεδονία, με μόνη της δράση να εξακολουθεί να στέλνει όπλα στην Ουκρανία αφοπλίζοντας τα νησιά του Αιγαίου, παρότι ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ν. Δένδιας είπε πρόσφατα ότι «Είμαστε η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που αντιμετωπίζει ζωντανή απειλή». Και ένα τμήμα του λαού στηρίζει την άτολμη αυτή συμπεριφορά παρασυρμένο από «πατριωτικά» συνθήματα και πελατειακούς εναγκαλισμούς, εγκλωβισμένο στις πατροπαράδοτες αγκυλώσεις και φόρμες, φοβάται την αλλαγή, που θα ταρακουνήσει το τέλμα του.

Βιώνουμε μια κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική πραγματικότητα, η οποία διαμορφώνεται από τα ΜΜΕ και τους κυβερνητικούς υποστηρικτές τους. Τα νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά έχουν κατακλύσει και κυριαρχήσει σε όλες τις δραστηριότητες της καθημερινότητας αν και η ιδιαιτερότητα της χώρας και η νοοτροπία των λαϊκών στρωμάτων της δεν είναι σε θέση να σηκώσουν το βάρος μιας θεμελιακής, όσο και βίαιης παρέμβασης. Οι εργαζόμενοι σε κλίμα αμηχανίας και ανασφάλειας στέκονται προβληματισμένοι και ανήσυχοι μπροστά στη νέα λαίλαπα των ξενόφερτων ιδιωτικών κερδοσκοπικών «μεταρρυθμίσεων», αντιλαμβάνονται ότι όλα κινούνται προς όφελος των ελίτ εισπράττοντας τα επιδόματα-ψίχουλα που το κράτος της αστικής νομενκλατούρας έχει αποφασίσει για την ημι-ζωή τους. Θατσερικά πρότυπα εφαρμόζονται, «σύγχρονες» εναλλακτικές προτάσεις και επιλογές διαλύουν την κουλτούρα, τον πολιτισμό και την ηθική παράδοση, τεμαχίζουν την κοινωνία οδηγώντας την στην ιδιώτευση απορρίπτοντας κάθε μορφή συλλογικής δράσης. Οι αντιδημοκρατικές μέχρι και αντισυνταγματικές μέθοδοι αυξάνονται δημιουργώντας αδιέξοδα και νέες κρίσεις που η συγκεκριμένη πολιτική παράγει. Ακολουθώντας τις θεωρίες των υπέρμαχων του νεοφιλελευθερισμού Χάγιεκ και Φρίντμαν αδιάκριτα και σωρευτικά, θα έχει την τραγική κατάληξη των λαών των χωρών που τις εφάρμοσαν.

Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει, κάτι που δεν είναι εύκολο και εφικτό, αφού οι υπεύθυνοι εξακολουθούν να βρίσκονται στον δικό τους δεδομένο και προβλέψιμο εξαρτημένο κόσμο. Επιβάλλεται να κατανοήσουν, μετά και από το εκλογικό στραπάτσο, ότι πρέπει να σταματήσουν τον κατήφορο και την ακόμη παραπέρα υποβάθμιση της χώρας.

Είναι καιρός και επιτακτική ανάγκη τα κόμματα του προοδευτικού, ριζοσπαστικού, σοσιαλιστικού και οικολογικού χώρου να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της μελλοντικής καταστροφής, να ενώσουν τις δυνάμεις τους, για να αποτρέψουν την ολική καθίζηση των θεσμών και την αλλοίωση της φυσιογνωμίας του λαού και της χώρας. Παρακάμπτοντας ηγετικές φιλοδοξίες, προσωπικούς εγωισμούς και στείρους ιδεολογικούς απομονωτισμούς να προωθήσουν τις επιβαλλόμενες συγκλίσεις για τη δημιουργία ισχυρού αμυντικού κοινωνικού μετώπου και την ανάληψη δράσεων με βήματα μελετημένα και σταθερά, προκειμένου να συμβάλλουν στη μείωση των ανισοτήτων, με στόχο πάντοτε την ευημερία όλων ανεξαιρέτως.

«…πολλά και χαλεπά, γιγνόμενα μεν και αεί εσόμενα, έως αν η αυτή φύσις των ανθρώπων ή, …» δηλαδή, οι συμφορές μεγάλες και αμέτρητες, θα γίνονται πάντοτε όσο δεν αλλάζει η φύση των ανθρώπων. (Θουκυδίδης)