Η βάπτιση

Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

«Η αόρατη μετάβαση και μεταβίβαση στον άνθρωπο της δύναμης που εκπορεύεται από το Υπέρτατο Ον και η οποία εμφανίζεται να τον συντροφεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του είναι πραγματικά μυστήριο. Η αόριστη και απροσδιόριστη αυτή προσφορά που έρχεται να βοηθήσει τον άνθρωπο να τον σώσει από την …αμαρτία και να πετύχει τη …σωτηρία του συντελείται μέσω των πράξεων των μυστηρίων· μυστηρίων, υποχρεωτικών ή προαιρετικών, επαναλαμβανόμενων ή μη, ή αχράντων (θεία κοινωνία και θεία μετάληψη), τα οποία θεμελιώθηκαν σε μακρινές χρονικές περιόδους, προκειμένου να ανταποκριθούν και να καλύψουν τις συνειδησιακές ανάγκες της εποχής τους, να δεσμεύσουν και να αναγκάσουν το άτομο να αποδεχθεί, να σκύψει και να προσκυνήσει τις εξ’ αποκαλύψεως αλήθειες. Αυτές όμως τις διαχειρίζονται άνθρωποι, κατά κανόνα αμαρτωλοί, που μόνοι τους έχουν πετύχει τη σωτηρία τους μέσα από αυτοεξομολόγηση και δηλωμένη μετάνοια, αυτοαποκαλούμενοι και αυτοπροσδιοριζόμενοι ως οι γνήσιοι εκφραστές και απόστολοι των ουράνιων εντολών και εντολοδόχοι και τιμωροί των διαφωνούντων των αποκαλούμενων αιρετικών, που κατά την κρίση τους παραβαίνουν τα όρια της θρησκευτικής τους περιχαράκωσης.

Αν και όλα τα μυστήρια μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι προαιρετικά, ο νηπιοβαπτισμός είναι μια πράξη ιδιαίτερα επιλήψιμη, αφού σημαδεύει τον άνθρωπο από πολύ μικρή ηλικία και τον εγγράφει στους καταλόγους της θρησκείας του Ιησού (θρησκεία, που στηρίζεται στη διδασκαλία του Ιησού), κάτι που αντιβαίνει στην κοινή πρακτική που ακολουθούσαν τα παλιά χρόνια, όταν η βάπτιση γινόταν σε ώριμη ηλικία (ο Ιησούς βαπτίστηκε σε ηλικία 30 ετών), και παρότι το μεγάλο ποσοστό της παιδικής θνησιμότητας, που ήταν ο λόγος να βαπτίζονται τα μωρά, ανήκει πλέον στο παρελθόν. Το όνομα μπορεί να δοθεί στο παιδί αμέσως με τη γέννησή του, όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, και όχι να είναι για 1,2 ή και 3 ακόμη χρόνια χωρίς όνομα (αβάπτιστο)». (Κείμενο, από το βιβλίο μου «ο Άνθρωπος, Προσδιορισμός και Προορισμός», εκδ. ΙΔΙΟΜΟΡΦή 2022).

Το: «Βαπτίζεται ο/η δούλος/η του θεού …» δεν βρίσκει σήμερα εύκολα ανταπόκριση. Γιατί ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και η οποιαδήποτε ανοχή και πολύ περισσότερο αποδοχή της δουλείας εμπεριέχουν, στηρίζουν και προωθούν κυριαρχικά δικαιώματα. Το μυστήριο της βάπτισης, όπως και όλα τα μυστήρια, συνεχίζουν την επιρροή τους στους πιστούς σε μια διαδικασία ενδόμυχων εξαρτήσεων στην ανοδική πορεία προς την …ουράνια βασιλεία. Η προσαρμογή και η πιστή ακολουθούμενη γραμμή επιβάλλεται στο εκκλησίασμα αφήνοντας σατανικά υπονοούμενα για όσους αντιμετωπίζουν με αδιαφορία ή πολύ περισσότερο στέκονται απέναντι στα πάγια θρησκευτικά δεδομένα, τα οποία από τα βάθη των αιώνων παραμένουν αμετάβλητα και αναλλοίωτα.

Μετά τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών που νομοθετήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2024 και τη δυνατότητά τους να υιοθετούν παιδιά, προέκυψε διαφωνία στην Εκκλησία, όσον αφορά τη βάπτιση των παιδιών τους.

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: «Αν η βάπτιση γίνεται στη μικρή ηλικία των παιδιών, είναι διότι μέσα στην Εκκλησία έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι το παιδί μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον χριστιανικών αρχών.(…) Η Εκκλησία θα περιμένει αυτά τα παιδιά να φτάσουν σε μια ηλικία και όταν μεγαλώσουν και επιθυμούν να βαπτιστούν θα βαπτιστούν».

Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος: «Η βάπτιση είναι εισαγωγικό μυστήριο και δεν μπορούμε να το αρνηθούμε σε κανέναν. Διαμορφώνεται εικόνα ενός ιδιότυπου “κανονικού επιτίμιου” προς τα παιδιά. Ότι, δηλαδή οι γονείς είναι αυτοί που είναι, θα το πληρώσουν τα παιδιά. Και γιατί ακριβώς μιλάμε; Για κατάργηση του νηπιοβαπτισμού και αντικατάστασή του από ενήλικη βάπτιση; Ο νηπιοβαπτισμός είναι παράδοση και εφαρμόζεται από τον 9ο αιώνα. Έχει σαφείς θεολογικές προεκτάσεις καθώς σηματοδοτεί την υποδοχή από το Σώμα της Εκκλησίας. Δεν μπορεί να ανατραπεί έτσι απλά. Μόνο με μια συνοδική απόφαση θα μπορούσε να καταργηθεί ο νηπιοβαπτισμός».

Τα Θεοφάνεια του 1966

Ήταν η εποχή της «Αποστασίας», όταν ο εξαναγκασμένος σε παραίτηση πρωθυπουργός από τον βασιλιά Κωνσταντίνο τον Ιούλιο του 1965, αρχηγός της Ένωσης Κέντρου (ΕΚ) Γεώργιος Παπανδρέου πήγε στην τελετή του αγιασμού των υδάτων στο λιμάνι του Πειραιά στις 6 Ιανουαρίου του 1966. Η παρουσία μεγάλου πλήθους υποστηρικτών του ανάγκασε τον βασιλιά και τους κυβερνητικούς επισήμους, αποστάτες και μη, να μην παραστούν στην επίσημη πατροπαράδοτη τελετή στον Πειραιά, αλλά στο Τουρκολίμανο. Στην τελετή στο λιμάνι συμμετείχε και αντιπροσωπεία της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) με επικεφαλής τον βουλευτή Μίκη Θεοδωράκη. Μετά το τέλος του αγιασμού, το «μέγα πλήθος», που ο ενθουσιασμός του ήταν πολύ μεγάλος, συγκρότησε και ξεκίνησε πορεία στο κέντρο της πόλης, την οποία η αστυνομία προσπάθησε να εμποδίσει και να διαλύσει. Η επίθεση των αστυνομικών οργάνων ήταν ιδιαίτερα σκληρή, όπου υπήρξαν τραυματισμοί και συλλήψεις. Η κυβέρνηση των αποστατών δια του υπουργού Δημοσίας Τάξεως Χρήστου Αποστολάκου (γεννημένος στη Γέρμα της Λακωνίας, βουλευτής Α΄ Αθηνών με την ΕΚ, αποστάτης) δικαιολογήθηκε ότι είχε χρέος να προστατεύσει την κυκλοφορία και την ελευθερία των πολιτών.

Ο δημοσιογράφος Φώντας Λάδης για τα γεγονότα της 6ης/1/1966, μεταξύ άλλων γράφει: «Άρχισε η επίθεση της αστυνομίας. Ρίχθηκαν πάνω στον Μίκη. Τον τραυμάτισαν. Ένας αρχιφύλακας ούρλιαξε: “Θεοδωράκη Βούλγαρε!” Ο “Βούλγαρος” γύρισε στο σπίτι, τρέμοντας από οργή και συγκίνηση. Κείνη τη μέρα δε βγήκε από το σπίτι. Άρχισε και τέλειωσε τη σύνθεση της Ρωμιοσύνης».