Κάποτε η Λακωνία ήταν το Κάστρο της Δεξιάς. Είχε για δεκαετίας την πρωτοκαθεδρία με συντριπτικά ποσοστά υπεροχής. Με 9 βουλευτές της, από το 1974 μέχρι σήμερα, θεμελίωσε μια σχέση πότε εθνικής σημασίας και πότε πελατειακής εξάρτησης.

Ο εκλογικός χάρτης της Ελλάδας βάφτηκε μπλε. Οι ευρωεκλογές αλλά και οι περιφερειακές εκλογές, όπως συμφωνούν πολιτικοί αναλυτές, εντός και εκτός συνόρων, εμφάνισαν μοναδική συσπείρωση του κεντροδεξιού κόμματος. Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι της παράταξης δεν μπορούσαν να προβλέψουν αυτό το αποτέλεσμα.
Και ενώ οι λόγοι που οδήγησαν το εκλογικό σώμα, που πήγε τελικά στις κάλπες, σε αυτή την επιλογή αναλύονται από όλα τα στρατόπεδα και ενώ αποδίδονται ευθύνες και πολιτικές, υπάρχει μια ματιά που φαίνεται να αξίζει την προσοχή.
Η πολιτική διάσταση της διαχρονικότητας της κεντροδεξιάς παράταξης στη χώρα μας. Αντικειμενικά ο μεγάλος αντίπαλος της ΝΔ τις περασμένες δεκαετίες ήταν το ΠΑΣΟΚ. Κανείς δεν αμφιβάλλει για το πολιτικό ρεύμα του ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησε τη χώρα πάνω από 20 χρόνια συνολικά. Κι όμως, οι πολιτικές αναταράξεις και επιλογές έχουν καταποντίσει το καράβι του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος που άλλαξε όνομα και μετρά σοβαρές απώλειες ακόμα και μετά από αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Ο πολιτικός χάρτης της χώρας μεταβάλλεται, κόμματα και πολιτικές συμπράξεις δημιουργούνται και καταλαμβάνουν μερίδιο, όμως τα περισσότερα χάνονται στην εκλογική διαδικασία. Ο Σύριζα, το κεντροαριστερό κόμμα, προέρχεται από το ΚΚΕ Εσωτερικού, τον Συνασπισμό του 4%, έφτασε στην κυβέρνηση, είναι ο σημερινός μεγάλος αντίπαλος της ΝΔ. Είναι νωρίς για να κριθεί η διαχρονικότητα του κόμματος και αυτό το άρθρο ερευνά ακριβώς αυτή την πτυχή της πολιτικής συνείδησης του λαού μας. Το μόνο κόμμα που εμφανίζει την ίδια ιστορική παράδοση είναι το ΚΚΕ, που μαζί με την ΝΔ εκφράζουν τις δύο πολιτικές απόψεις τις κοινωνίας από την σύσταση του Ελληνικού κράτους.
Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά. Το ΚΚΕ έχει ζήσει τις μέρες του ΚΚΕ εσωτερικού και εξωτερικού, έχει δει τα μέλη του να γεννούν καινούριες πολιτικές δυνάμεις (ας μην ξεχνάμε ότι η πολιτική σταδιοδρομία του Αλέξη Τσίπρα ξεκίνησε από την ΚΝΕ) να αποσπώνται και να ρίχνουν το κόμμα από την 3η θέση του πολιτικού χάρτη και το ποσοστό του 10%. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι αυτές οι διαρκείς αποστασίες είναι εκείνες που κρατούν τα ποσοστά του ΚΚΕ σε χαμηλά επίπεδα.

Αυτοί που έκαναν κόμμα...
Στον αντίποδα, η Νέα Δημοκρατία με δεκάδες σχισμούς, νέους πολιτικούς σχηματισμούς είναι σήμερα πρωταγωνι-στής στην πολιτική σκηνής της χώρας. Θυμίζουμε την περίπτωση Κωστή Στεφανόπουλου με την «Δημοκρατική Ανανέωση», τον Αντώνη Σαμαρά με την «Πολιτική Άνοιξη», τον Στέφανο Μάνο με τους «Φιλελεύθερους», τον Γιώργο Καρατζαφέρη με το «ΛΑ.Ο.Σ», τον Δημήτρη Αβραμόπουλο με το «Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών», τον Νίκο Νικολόπουλο με το «Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδας», την Ντόρα Μπακογιάννη και την «Δημοκρατική Συμμαχία», τον Βύρωνα Πολύδωρα και την «Ένωση για την Πατρίδα και το Λαό», την Κατερίνα Παπακώστα με την «Νέα Ελληνική Ορμή». Τα νέα αυτά κόμματα δεν είχαν συνέχεια ενώ πολλοί εκ των ιδρυτών τους επέστρεψαν στο κόμμα με κορυφαίο παράδειγμα τον Αντώνη Σαμαρά που ενώ είχε την σφραγίδα του αποστάτη, που έριξε την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, επέστρεψε, πήρε το τιμόνι της ΝΔ και εξελέγη πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Ο ορισμός του Εθνάρχη
Οι βαθιές ρίζες της Νέας Δημοκρατίας ξεκινούν με την ίδρυση της το 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. “Η Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος με το λαό, την πατρίδα με τους ανθρώπους της, την πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη”. Αυτά λέει μεταξύ άλλων η διακήρυξη του κόμματος. Από τότε μέχρι σήμερα η Νέα Δημοκρατία έχει αλλάξει τρία εμβλήματα και έχει υπερασπιστεί αρκετά μηνύματα. Στη βάση της όμως αποτελείται από μεγάλα τζάκια της Ελλάδας, οικογένειες ολόκληρες που από γενιά σε γενιά υποστηρίζουν τις κεντροδεξιές πολιτικές και υπηρετούν το κόμμα. Ξεκινά κανείς από τα ηχηρά ονόματα του Καραμανλή και του Μητσοτάκη, αλλά η ουσία βρίσκεται σε μια άλλη οικογενειακή βάση με λιγότερα γνωστά ονόματα που διατηρεί έναν μεγάλο πυρήνα και κρατάει όλα αυτά τα χρόνια τη Νέα Δημοκρατία είτε στη θέση της κυβέρνησης είτε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας.
Παρόλη την μεγαλύτερη κρίση που χρειάστηκε να βιώσει η χώρα στην μεταπολιτευτική ιστορίας της και την οποία κρίθηκε να διαχειριστεί ολόκληρη σχεδόν η πολιτική παλέτα του κοινοβουλίου, με συνέπειες οδυνηρές για όλους, βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε μια πρωτοφανή συσπείρωση ψηφοφόρων. Το φαινόμενο “Νέα Δημοκρατία” θα απασχολήσει τους πολιτικούς αναλυτές ξανά και ξανά. Αυτό που έχει να διδάξει η ιστορία είναι ότι πρόκειται σίγουρα για ένα κόμμα που όσοι το υποτίμησαν το βρήκαν μπροστά τους.


Mια Παράταξη, ένα Κόμμα! Από τη Λαϊκή έως τη Νεοφιλελεύθερη Δεξιά

Δεν ξεχνιούνται οι εποχές που στο άκουσμα καθόδου του αρχηγού του Κόμματος στην επαρχία γινόταν «σεισμός». Προσωποκεντρικές ηγεσίες που έμελλε να σημαδέψουν με τα καλά και τα κακά τους μια ολόκληρη Παράταξη.
Καραμανλής, Αβέρωφ, Μητσοτάκης οι κορυφαίοι.
Η μεταπολίτευση φέρει την σφραγίδα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στην ουσία του Καραμανλή και του Παπανδρέου. Σήμερα η Νέα Δημοκρατία, πιο ανθεκτική, πασχίζει να κρατήσει τόσο την πατριωτική δεξιά όσο και την κεντροδεξιά κάτω από το ίδιο έμβλημα. Απέναντί της έχει ένα πιστό αντίγραφο του Α. Παπανδρέου, στην αριστερή εκδοχή του, τον Αλέξη Τσίπρα, που παίζει όλα τα χαρτιά του στις επόμενες εθνικές εκλογές.
Απέναντί του ο, αναγκαίος, Κυριάκος Μητσοτάκης, με λογική Επιτελείου και στρατηγική επίμονη. Βάση αποτελούν οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι και στόχο οι νέοι Έλληνες που αναζητούν τη δύναμη στην εθνική ταυτότητα και στην αυτοδυναμία τους.