«Μουσείο Σπάρτης»: Παραφιλολογία ή πολιτική απειρία;
Είπε κι έγραψε κάποιος Λάκωνας πολιτικός ότι το εξελισσόμενο σήριαλ με το νέο Μουσείο Σπάρτης προκλήθηκε από μια «παραφιλολογία» που με τις διαβεβαιώσεις των δύο υπουργών Μενδώνη και Παπαθανάση, έλαβε τέλος.
Αλήθεια; Περί παραφιλολογίας πρόκειται; Ή μήπως περί μέγιστης πολιτικής απειρίας;
Γιατί όταν δεν μπορείς ή δεν ξέρεις να χειριστείς το παραδοτέο πολιτικό υλικό τότε δεν μπορείς να διακρίνεις και το σοβαρό διακύβευμα.
Καταφεύγεις στη γνωστή τακτική «η μπάλα στην κερκίδα» και συνεχίζεις έχοντας λαβώσει τον τόπο σου, το κόμμα σου, την Κυβέρνησή σου και τελικά την ίδια την πολιτική σου ύπαρξη.
Πρέπει να υπάρχει περίσσευμα θάρρους για να ρίξεις την ευθύνη σε αυτούς που ανησυχούν και ενεργοποιούνται όταν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να αξιολογήσεις, να ιεραρχήσεις και να επικοινωνήσεις σωστά όσα πρέπει.
Αν δεν υπήρχε θέμα με το νέο Μουσείο της Σπάρτης γιατί ξεσηκώθηκαν Τζανετέα, Κανελλοπούλου, Δούκας, στο Δημοτικό Συμβούλιο;
Αν δεν υπήρχε θέμα με το νέο Μουσείο Σπάρτης γιατί προέβη ο Εμπορικός Σύλλογος σε ανακοίνωση - απαίτηση;
Αν δεν υπήρχε πρόβλημα με το νέο Μουσείο της Σπάρτης γιατί προγραμματίστηκε ειδική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Σπάρτης;
Αν δεν υπήρχε πρόβλημα με το νέο Μουσείο Σπάρτης γιατί έγινε η σύσκεψη με Μενδώνη και Παπαθανάση όπου επιβεβαίωσαν πρώτα απ’ όλα το ενδιαφέρον του Πρωθυπουργού;
Αν δεν υπήρχε πρόβλημα με το νέο Μουσείο Σπάρτης γιατί έγινε η, πολλά σημαίνουσα δήλωση, του βουλευτή Δαβάκη για το «υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται…»;
Αν δεν υπήρχε πρόβλημα με το νέο Μουσείο Σπάρτης γιατί τόσος ντόρος;
Μόνον από την παραφιλολογία προκλήθηκε ή εξ αιτίας της πολιτικής απειρίας που κυοφόρησε ενστικτώδη προβληματισμό και γέννησε εύλογη ανησυχία;
Δεν είναι η στιγμή να αποδοθούν ευθύνες αλλά αυτή η πολιτική, αν θέλετε, «κουλτούρα», είναι ένα δεδομένο που πρέπει πλέον να απασχολήσει το πολιτικό προσωπικό της Λακωνίας αλλά και τους πολίτες της. Γιατί συνήθως ανοίγει πληγές αντί να τις επουλώνει.
Ας μείνουμε σε αυτά προς το παρόν.