Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Η φυγή για λίγο διάστημα από τη μονότονη απασχόληση και η επιδίωξη της ανανέωσης ξεκίνησε πριν από διακόσια περίπου χρόνια, αρχικά ως μια ελιτίστικη ανάγκη της άρχουσας τάξης. Οι απεργίες που συγκλόνισαν τη Γαλλία το 1936 επέβαλαν για πρώτη φορά στην Ευρώπη το «διακοπές για όλους» και οδήγησαν σε μια ιστορική απόφαση: αύξηση μισθών, 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα και 2 εβδομάδες αμειβόμενων διακοπών για όλους τους εργαζόμενους. Ο κοινωνικός αυτός χρόνος γρήγορα εμπορευματοποιήθηκε και εξελίχθηκε σταδιακά σε βιομηχανία προϊόντων προσανατολισμού, καθοδήγησης, ελέγχου και εκμετάλλευσης των μαζών.

Με τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές να πλησιάζουν στο τέλος τους έρχεται και το κλείσιμο του ταμείου, όπου ο απολογισμός δεν είναι ο αναμενόμενος. Οι αρχικές αρνητικές προβλέψεις επαληθεύονται, κάτι που επιβεβαιώθηκε απόλυτα από τους προορισμούς, στους οποίους οι Έλληνες είχαν ανέκαθεν υψηλά στάνταρ προτίμησης. Σύμφωνα με την πανελλαδική δημοσκόπηση της εταιρείας MARS (22-25 Ιουνίου), το 51,6% των Ελλήνων είχε δηλώσει ότι δεν θα πάει διακοπές. Από το υπόλοιπο, η πλειονότητα θα κάνει διακοπές ισόποσο περίπου χρόνο με πέρυσι στο πατροπαράδοτο εξοχικό, στο χωριό ή σε σπίτι φίλων και μόλις το 23,4% αυτού που απομέμει, δηλ. το 11,33% του συνόλου θα καταλήξει σε κάποιο ξενοδοχείο.

Έχουμε μπει για τα καλά και βαδίζουμε σταθερά στη βάρβαρη «κανονικότητα» του νέου φιλελευθερισμού. Η άλλοτε ισορροπημένη ζωή ανάμεσα στην εργασία, την οικογένεια και τον ελεύθερο χρόνο είναι πλέον δυσλειτουργική, με τις λαϊκές τάξεις να μην μπορούν να σχεδιάσουν το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Η αδυναμία της διαχείρισης του χρόνου οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ολοένα μείωση του οικογενειακού εισοδήματος, το οποίο πλέον δεν φτάνει για ολόκληρο το μήνα. Οι παλαιότερες σχετικές χρονικές περίοδοι που ήταν αντιμετωπίσιμες, τώρα αντικαθίστανται από συνεχείς αναβολές και ακυρώσεις, τις οποίες δεν μπορούν να αναπληρώσουν οι ανεπαρκείς και ολοένα μειούμενες δομές της κοινωνικής πρόνοιας. Έτσι, η επίδραση στην ψυχοσωματική υγεία των εργαζομένων είναι καταλυτική, με τη μοναξιά να είναι ο κυρίαρχος «σύντροφος» σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Γι’ αυτούς, οι στίχοι του ποιητή Αργύρη Χιόνη έχουν μια ιδιαίτερη σημασία: «Βαθιά ένα καράβι έμενε ακίνητο. Ακίνητο ένα καλοκαίρι. Φυσούσαν άνεμοι, φουσκώναν τα πανιά. Δεν έλεγε να φύγει. Τι περίμενε;».

Είναι ανάγκη να ξηλωθούν οι περιφράξεις και τα κιγκλιδώματα, με τα οποία κάποιοι ιδιωτικοποίησαν τις ακρογιαλιές και τις παραλίες. Η ακώλυτη και ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις ακτές αποτελεί δικαίωμα όλων των πολιτών. Και αν η πολιτεία ήταν απούσα για πολλά χρόνια ή έκανε τα στραβά μάτια και έδινε ρεύμα σε αυθαίρετα κ.λπ. ήλθε η ώρα η κοινωνία να γκρεμίσει και να ισοπεδώσει τους παράνομους φράχτες και να ανοίξει άνετα και ασφαλή περάσματα προς τους αιγιαλούς. Ήδη σε πολλές περιοχές της χώρας άρχισαν μαζικές κινητοποιήσεις για την απελευθέρωση των ακτών, τις οποίες βάφτισαν υποτιμητικά «κίνημα της πετσέτας» τα ΜΜΕ -ουδέποτε έκαναν ρεπορτάζ για τέτοια θέματα, προτιμούσαν εικόνες με λουόμενες ημίγυμνες καμπύλες-, στις οποίες οι πολίτες οργανώνονται και διεκδικούν ελεύθερο χώρο στις παραλίες, οι οποίες έχουν αποκλειστεί από ξαπλώστρες και beach bars. «Ήρθε η στιγμή να διεκδικήσουμε πίσω τις παραλίες που ανήκουν ισότιμα σε όλους και όλες μας και να βρεθούμε απέναντι στην παράνομη κατάληψή τους από επιχειρηματίες, που όχι μόνο καταστρέφουν το φυσικό τοπίο, αλλά αποκλείουν και ένα μεγάλο μέρος των πολιτών από την πρόσβαση σε αυτές!». Είναι οι ίδιοι, που θεωρώντας τους εργαζόμενους αναλώσιμο είδος εξανάγκασαν τα γκαρσόνια να μεταφέρουν τις παραγγελίες κολυμπώντας, προκειμένου να «εξυπηρετήσουν» απάνθρωπες απαιτήσεις, σε ένα κράτος όπου η ικανοποίηση των «ξεχωριστών» αποτελεί προτεραιότητα, με τη δουλικότητα να είναι κανόνας και να προστατεύεται, τη στιγμή που η έρευνα των επιθεωρητών εργασίας αποκάλυπτε κύκλωμα εργασιακού σκλαβοπάζαρου. Και όποιος αντιδράσει και δεν υποταχθεί στις υποδείξεις τους, τότε επακολουθεί η δια ροπάλου συμμόρφωση των ιδιωτικών μπράβων. Οι αυθαιρεσίες, οι καταλήψεις και οι πρακτικές αυτές, επιλογές και ανοχές ενός άθλιου πελατειακού πολιτικού συστήματος συνεπικουρούμενο από συμφέροντα και ημέτερους έχουν καταγραφεί και καταλογιστεί στη συνείδηση του συνόλου των πολιτών, παρότι κάποιοι παρασυρμένοι από το κλίμα της εποχής ή και από ατομικό συμφέρον δεν αντιστάθηκαν, ούτε αντέδρασαν και έτσι έμμεσα ή άμεσα συνέργησαν στη δημιουργία και επέκταση των ιδιωτικών παράνομων συμφερόντων.

«Ο εργαζόμενος μπορεί να δουλεύει δύο 8ωρα την ίδια ημέρα σε διαφορετικούς εργοδότες», κατά τον Υπουργό Εργασίας. Η υποτιμητική αυτή στάση απέναντι στον εργαζόμενο, τον άνθρωπο, είναι η έκφραση της βαθιάς πίστης στην εξάρτηση, την υποταγή, τη δουλεία.

Ο χρόνος των διακοπών αποτελεί προνομιακό πεδίο για τους έχοντες και κατέχοντες. Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών για μια ακόμη φορά στερήθηκε, όχι μόνο τις διακοπές με την απαραίτητη ξεγνοιασιά, αλλά και την κοινωνική διάκριση που τις συνοδεύει. Η παραμονή στην αποπνιχτική ατμόσφαιρα των μεγαλουπόλεων, χωρίς έστω και για λίγο περπάτημα στη φύση, φέρνει απομόνωση, βαθύ συλλογισμό και κατάθλιψη, αφού και η λίγη δροσιά είναι πια πολυτέλεια. Οι εικόνες από μαγευτικές παραλίες με τις μπλε σημαίες να ανεμίζουν, τα πεντάστερα με τις πισίνες να πλημμυρίζουν τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιδεινώνουν την κλονισμένη ισορροπία των αδύναμων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων. Είναι ντροπιαστικό και αποτρόπαιο η χώρα μας να διαθέτει πολλές και τεράστιες ακρογιαλιές, με καθαρές θάλασσες, να τις χαίρονται και να τις απολαμβάνουν οι ξένοι, και ο ιδιοκτήτης Έλληνας να μην μπορεί να τις χαρεί με την οικογένειά του. Το αντιφατικό αυτό φαινόμενο στηριζόμενο από τους κυβερνώντες αποτελεί το πιο βάρβαρο επίτευγμα της «πολιτισμένης» και «ανθρώπινης» κοινωνίας.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις