Ο βιασµός

Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Δεν πάει πολύς καιρός, από τότε που στην περιοχή του Μυστρά υψώθηκαν οι γιγάντιες κολόνες μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύµατος. Με το ύψος τους να φτάνει ίσως και τα 50 µέτρα είναι ένα ισχυρό κάρφωµα-φύτεμα στο έδαφος και τον αέρα της φροντισμένης φύσης, η οποία έκτοτε υποχρεώνεται να αναπνέει και να ζει κάτω από την επίδραση και τη σκιά του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου των ηλεκτροφόρων καλωδίων υπερυψηλής τάσης (400 ΚΝ). Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό και µε την εγκατάσταση των τεράστιων ανεμογεννητριών και των αιολικών πάρκων κοντά σε αρχαιολογικούς και προστατευόµενους χώρους, ακόµη και NATURA 2000, καταδεικνύει τη σύμμετρη σύμπραξη κρατικών και ιδιωτικών φορέων, οι οποίοι κινούνται από την απαίτηση οικονοµικών συμφερόντων, µε το κράτος να αδιαφορεί ή να παρεμβαίνει και να αχρηστεύει περιοχές και τοπία ιδιαίτερου ενδιαφέροντος και φυσικού κάλλους. Οικάτοικοι των τοπικών κοινωνιών, των οποίων τον αέρα σχίζουν και μολύνουν οι ροές των ρευμάτων έχουν μείνει έκπληκτοι, άναυδοι και αποσβολωμένοι από το πρωτόγνωρο αυτό τεχνολογικό τερατούργηµα, που συντελέστηκε κοντά στα σπίτια τους. Και όµως, παρέμειναν χωρίς φωνή και κραυγή απέναντι στην αλλοίωση και τον ευνουχισµό του φυσικού και του οικιστικού περιβάλλοντος, µέσα στο οποίο πλέον είναι αναγκασμένοι και καταδικασµένοι να ζουν.

Πηγαίνοντας από τη Σπάρτη προς τον Μυστρά βλέπεις να αιωρούνται οι επτά γυμνοί αγωγοί και να ορθώνονται οι πελώριοι νέου τύπου πυλώνες δεξιά και αριστερά και αναλογίζεσαι αν υπήρχε άλλη διαδροµή των ρευμάτων µακριά από κατοικημένη περιοχή ταχείας τουριστικής ανάπτυξης, της αίγλης και της διεθνούς ακτινοβολίας της ξακουστής καστροπολπείας. Σε απόσταση 700 µέτρων από τα σπίτια του χωριού, 350 µέτρων από τα σπίτια του Παρορείου και λιγότερο από 70 µέτρα από τα σπίτια της ευρύτερης περιοχής λάμπουν οι ατσάλινες κορµοστασιές στο φως του ήλιου και αντανακλούν τη «γοητεία» τους προς κάθε κατεύθυνση. Για µια στιγµή χάνεσαι και διερωτάσαι γιατί, πολύ γρήγορα όµως προσγειώνεσαι και αντιλαµβάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην Ελλάδα, όπου ένα νέο έγκλημα προστίθεται στα τόσα άλλα, που οι επιτήδειοι, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι, υπαρκτοί και ανύπαρκτοι διαπράττουν ανεµπόδιστα και ανεξέλεγκτα.

Γενικά, από τις περιφερειακές κ αι τις δηµοτικές αρχές, η απαίτηση και πολύ περισσότερο η αξίωση στην αντίληψη της ποιότητας της ζωής και τις λεπτές πολιτιστικές ευαισθησίες δεν είναι µεγάλη. Η Αρχαιολογία όµως, που για να κτιστεί οικοδόµηµα στο ευρύ πεδίο του αρχαιολογικού χώρου απαιτεί ειδική άδεια, και πολύ σωστά πράττει, έκανε αισθητή την ... απουσία της, από το έκτρωµα που συντελέστηκε στην περιοχή. Η σχολαστικότητα και η αυστηρότητα, αρχές, µε τις οποίες παλιότερα δεν επέτρεπε τις αντικανονικές παρεμβάσεις, µέχρι τα όρια των οπτικών ακτίνων του αρχαιολογικού χώρου, που έφταναν μακρύτερα από τις θέσεις των σημερινών τεράτων και είχαν πείσει για την ορθότητα και τη νομιμότητα των αποφάσεών της, τώραπαραµερίστηκαν. Οι σκέψεις αυτές δεν έχουν την πρόθεση και πολύ περισσότερο την αρμοδιότητα για να καταχωρήσουν ευθύνες, απλά καταγράφουν τα πραγματικά γεγονότα, τα οποία προσδιορίζουν και τις πρακτικές που ακολουθήθηκαν. Εξάλλου, η εικόνα είναι αυτή, µόνιµη πια, σταθερή και αληθινή και δεν είναι εύκολο να τροποποιηθεί ή να αλλάξει.

Όμως, οι μοναχές του μοναστηριού των Αγίων Θεοδώρων στα Καλάβρυτα, µε νομικές ενέργειες και σθεναρή αντίδραση εμποδίζουν παραπάνω από ένα χρόνο την κατασκευή και τοποθέτηση δυο αντίστοιχων πυλώνων σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από τοµοναστήρι τους υποστηρίζοντας ότι προσβάλλουν τον ησυχαστικό χαρακτήρα του. Είναι τόσο ισχυρή και δυναμική η κινητοποίησή τους, και χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα φαίνεται ότι τελικά θα πετύχουν τον σκοπό τους, δηλ. τη µόνιµη απομάκρυνση των πυλώνων από την περιοχή τους.

Και η απάντηση στο ερώτημα: Ποιος ο λόγος της αναφοράς σε ένα έργο που έχεισυντελεστεί και είναι δύσκολο να αλλάξει

Είναι η αντίληψη, η πεποίθηση και η πίστη ότι για όλα υπάρχει η δυνατότητα της διαφοροποίησης, αφού ο άνθρωπος που τα έφτιαξε, ο ίδιος θα τα αλλάξει. Αρκεί να καταλάβει και να συνειδητοποιήσει ότι είναι δικαίωμά του να ζει κοντά στη φύση, κάτι, που δεν µπορεί κανείς και µάλιστα εκ των υστέρων - οι προηγούμενοι φορείς των καλωδίων δεν είχαν καµία σχέση µε αυτές τις βαρβαρότητες και κυρίως µε το μέγεθος των µεταφερόµενων φορτίων - να του προσβάλλει και πολύ περισσότερο να του αφαιρέσει. Είναι η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση που σε κυριεύουν, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και µια µεγάλη ελκυστική περιοχή, δηλ. ένας συνολικός χώρος µε προοπτική και μέλλον υποβαθμίζεται. Μια ακόµη σοβαρή τουριστική µονάδα, που πρόσφατα έκανε σχέδια στην περιοχή αποσύρθηκε. Οι νέες γραμμές είναι οι νέες χαρακιές ενός κράτους που δεν κατανόησε ποτέ τις διαχρονικές αξίες, την τεράστια κληρονομιά και τη βαριά παρακαταθήκη και την υποχρέωση που έχει να τις προφυλάσσει και να τις προστατεύει.

Και επειδή η ζωή συνεχίζεται µε ολοένα αυξανόµενους ρυθμούς και όλα έχουν ισοπεδωθεί και παραδοθεί στη λαίλαπα της απληστίας, της παραγωγής και της συσσώρευσης υλικού πλούτου γίνεται µια προσπάθεια, µήπως ο επόμενος βιασμός είναι λιγότερο οδυνηρός.