ΣΠΑΡΤΗ. Που να πήγε άραγε η χαμένη ευρηματικότητα των Σπαρτιάτων; Που να χάθηκε η ικανότητα προσαρμογής ανάλογα με την απειλή; Που να περιπλανιέται το ιδεώδες της δυνατής πόλης; Που να σβήνει η πίστη στη δύναμη της ψυχής; Που να καταρρέει η αξία της ποιότητας και όχι του πλήθους;

Ο Λεωνίδας, ο βασιλιάς που υπέδειξε την μοίρα των μαχητών και των ηρώων, σήμερα, φαίνεται να λυγίζει μπροστά στην αδυναμία, στην απραξία, στην απάθεια, στην απροθυμία, στην απουσία, στην αρρυθμία, στην αταξία, στην ατολμία, στην απιστία, στην ασθένεια, στην αστοχία, στην αφασία…

Που είναι οι 300 να φυλάξουν, σήμερα, σύγχρονες Θερμοπύλες;

Αλίμονο αν μας ζητούσε να κρατήσουμε σπαθί και ασπίδα στο στενό πέρασμα του εχθρού. Δεν είναι η ώρα να αναδειχθούν αυτοί που ρίχνουν την ασπίδα και τρέχουν. Να το πλήθος…

Όμως δεν θα άξιζε, αυτοί που σήμερα πατούν τα μάρμαρα που ράγισαν εκείνοι, να αποδώσουν φόρο; Φόρο τιμής;

Χρώμα, Φως, Ήχος, Τέχνη, Τεχνολογία, Λόγος, Γραφή, Πολιτισμός…

Αυτά είναι τα μέσα και τα περάσματα που θα μπορούσαν οι σύγχρονοι Σπαρτιάτες να αξιοποιήσουν, εν μέσω πανδημίας, για να αναθαρρήσουν, να αναδείξουν, να ανατρέψουν και να αποκαλύψουν το νόημα εκείνης της θυσίας σε σύγχρονη απόδοση.

Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες θα ήταν οι δράσεις, εκδηλώσεις, προτάσεις, προβολές, προθήκες, αναφορές, αφιερώσεις, δημιουργίες, συγγραφές, παρεμβάσεις που θα είχαν αναφορά στη Μάχη ή έμπνευση από την Σπάρτη των 300.

Μέσα και πολυμέσα, τέχνες και καλλιτέχνες, χώροι και πολυχώροι, συγγραφείς και οδοιπόροι, μονάδες και συστάδες, πλατείες και γωνιές, μνήμες και πόθοι, ζωμοί και ζύμες, πατρίκιοι και πληβείοι, νέοι και σεβάσμιοι, ντόπιοι και ξένοι, σε έναν λιτό και αμολητό αλλά αυθεντικό χορό που κατατροπώνει την αποστειρωμένη ισοπέδωση της ψυχής (για να σωθεί άραγε μόνον το σώμα) και αναδύει την πλησιέστερη - σε εκείνην την εποχή - δύναμη και πίστη στα ιδανικά και στον άνθρωπο.

Να δούμε από κοντά τον Βασιλιά της Σπάρτης; Πολύ κοντά. Ανάσα με ανάσα. Ας τολμήσουμε κατάματα... Και ίσως για πρώτη φορά στους 25 αιώνες που κύλησαν στη ράχη της Σπάρτης να έχει κυλήσει ένα δάκρυ του…