Απρίλης του 2020

Κύριε Τσιόδρα,

Είναι μητέρα 4 παιδιών. Ελευθερία τ΄ όνομά μου. Άνεργη εδώ και έναν μήνα. Εργαζόμουν σε ξενοδοχείο.

Ο άντρας μου δουλεύει, αγωνίζεται για την τιμή των όπλων, στον εργοδότη του που πασχίζει να κρατήσει ανοικτή την επιχείρησή του αλλά μάλλον δεν θα τα καταφέρει.

Δεν τον αφήνει μόνον του.

Τα παιδιά μου, δύο αγόρια, δύο κορίτσια, η Ευτυχία, η Μαρία, ο Κωνσταντίνος, ο Παϊσιος, πρέπει να φοιτήσουν και χρειάζονται 4 laptop ή tablet αλλά δεν έχουμε την δυνατότητα…

Η μητέρα που μας βοηθούσε κάπως δυστυχώς χάνεται κάθε μέρα από την άνοια … Δεν της κρατώ το χέρι… Τι κάνει; Πως ζεί;

Οι γονείς του άνδρα μου είναι εγκλωβισμένοι σε ένα μικρό ημιυπόγειο διαμέρισμα στην Κυψέλη. Ζωντανοί νεκροί…

Η ζωή μου ένας εφιάλτης.

Πόσο θα κρατήσει αυτό γιατρέ;

Η μεγάλη μου κόρη πρέπει να δώσει Πανελλήνιες και δεν ξέρει τι γίνεται στη ζωή της. Νιώθω να γκρεμίζεται ο κόσμος της. Κοιτά το μέλλον της στην μικρότερη οθόνη που υπάρχει…

Ο μικρός γιός έχει προβλήματα στο δημοτικό, χρειάζεται παράλληλη στήριξη. Δεν βλέπω να υπάρχει ελπίδα. Σκέψου, νομίζει ακόμα ότι του στέρησαν την παρέλαση, τσολιαδάκι, γιατί είναι διαφορετικός…

Νιώθω κάθε μέρα να χάνομαι όταν πρέπει να μοιράζω τις ελπίδες σαν στραμπουλιγμένο ψωμί.

Την τελευταία εβδομάδα μοιράζω και τις μερίδες το γάλα για να φτάσει για όλους…

Ναι όπως το ακούτε.

Φοβάμαι… Φοβάμαι ότι ο άνδρας μου θα αρρωστήσει από κάτι άλλο. Δεν κοιμάται…

Η Τράπεζα ακόμα και τώρα τον καλεί για ένα στεγαστικό δάνειο που το πληρώνει 15 χρόνια και δεν έχει μειωθεί ούτε ένα ευρώ. Για ένα σπίτι, της σειράς μας, που δεν τελείωσε ποτέ… Στο νοίκι είμαστε…

Χθες το πρωί χρειάστηκε να βγω επειγόντως, για φάρμακα για το άσθμα της Μαρίας μου, στην ουρά, άργησα και έπεσα σε έλεγχο της Αστυνομίας…

Ένιωσα ότι δεν ζω. Δεν αναγνωρίζω τον τόπο μου… Δεν είμαι εγώ αυτή…

Στο σπίτι η τηλεόραση μας έχει κλέψει το όνειρο. Πασχίζω να ακούσω λίγη μουσική από τα παλιά, τους Εσπερινούς του Χατζηδάκη… Μάταιο. Ποιος αντιστέκεται σε αυτήν…

Δεν έχει νόημα τίποτα απ’ ότι κάνουμε…

Μόνο το ξημέρωμα φέγγει κάποια ελπίδα αλλά μόλις η μέρα βγει ψάχνει μάσκες, γάντια, εξηγήσεις…

Η ανιψιά μου, νοσηλεύτρια διαγνώστηκε με τον ιό. Είναι ακόμα παιδί… Γιατί;

Δεν έχω που να ακουμπήσω κ. Τσίοδρα.

Κάθε Παρασκευή, άλλοτε, γονάτιζα στην εικόνα της Παναγίας, στην εκκλησιά που βαπτίστηκα, που παντρεύτηκα και βάπτισα τα παιδιά μου, και την παρακαλούσα να στέκεται πλάι μου για να αντέξω. Το στερήθηκα κι αυτό. Με πονάει. Μου λείπει, αυτή η Παναγιά, κύριε Σωτήρη…

Δε λέω… Θα κάνω έναν ακόμα, απάνθρωπο, αγώνα.

Κι αν τον 15αύγουστο μας πουν ότι έρχεται δεύτερο κύμα, πιο σκληρό, τι θα απογίνουμε...

Βλέπω μέσα από το τζάμι τους μετανάστες στη μικρή πλατεία να κυκλοφορούν χωρίς προφυλάξεις. Σώστε τους. Σώστε μας…

Αυτό το Σάββατο ίσως δεν γίνει λαϊκή αγορά. Πήγαινα αργά να βρω κάτι φθηνό..

Θα πρέπει να πάω σε σούπερ μάρκετ.

Ποιος θα με αφήσει να περάσω μέσα από, αυτούς τους Ρομά, που φιλονικούν, φτύνουν και βρίζουν, πρώτα τους ίδιους και μετά όλους μας;

Που είναι η Αστυνομία; Στα διόδια σίγουρα..;

Κύριε Τσιόδρα έχω αντέξει πολλές δοκιμασίες.

Ο πρώτος μου εργοδότης έχασε τα πάντα στο Χρηματιστήριο και μείναμε σε μια μέρα χωρίς δουλειά. Κάναμε οικογένεια και υποθηκεύσαμε τα πάντα για ένα σπίτι που τελικά θα είναι ο «τάφος» μας. Για 10 χρόνια αντέξαμε τα πάντα για να δικαιώσουμε την χώρα και την κοινωνία μας… Τα μνημόνια στην εξόφλησή τους, κάτω - κάτω έχουν και τ΄ όνομά μου. Εκεί στις μανάδες με τα 4 παιδιά…

Αρρωστήσαμε αλλά νικήσαμε... Πως το λέτε γιατρέ: «η εγχείριση πέτυχε ο ασθενής απέθανε…»

Με τη βοήθεια του Θεού, της οικογένειας… κρατήσαμε την χώρα όρθια. Την χώρα αυτή που σήμερα θαυμάζει ο κόσμος γιατί δεν πέθανε… Δεν πέθανε… Μια κουβέντα είναι…

Τι να μας πουν για θάνατο, γιατρέ. Η δίδυμη αδελφή μου χάνει τον άνδρα της στο Μάτι… Τόσο άδικα… με «καίει» κάθε βράδυ αυτό το κρίμα…

Γιατρέ, λίγο πριν σουρουπώσει, σε παρακολουθώ κάθε μέρα.

Ψάχνω το βάλσαμό μου.

Σε παρακαλώ μην γίνεις πολιτικός. Μην με απογοητεύσεις.

Κράτα αποστάσεις από τους δίπλα σου…

Μην μας πεις ποτέ ότι οι άλλοι είναι «ευάλωτοι» και μείς πρέπει και πάλι να δώσουμε τον αγώνα. Γιατί θα σε ακούσουμε.

Μην μας πεις ότι οι άλλοι είναι οι «διωγμένοι» και μείς πρέπει να φυλάξουμε Θερμοπύλες… Γιατί θα σε πιστέψουμε.

Μην μας πεις ότι πρέπει να αλλάξει η ζωή μας γιατί στο ψαλτήρι χωράει ιός αλλά στο κοράνι όχι… Γιατί θα σε ακολουθήσουμε.

Γιατρέ μην μας πεις ότι η ζωή μας έχει «τιμή»… Γιατί θα την αποδεχθούμε.

Μην αφήσεις γιατρέ να μας πουν «τυχερούς» επειδή βλέπουμε το ήλιο την ώρα που τα χνώτα μας μυρίζουν… Γιατί θα σε κοιτάξουμε με απορία.

Γιατρέ, εσύ που νιώθεις τι θα πει οικογένεια, μην μας αφήσεις να ζήσουμε την μεγαλύτερη δυστυχία… ενός ανθρώπου… όταν χάνει την «ουσία» της οικογένειας.

Γιατρέ, μην αφήνεις να μας λένε μόνο τι πρέπει να κάνουμε.

Ας μας πουν τι έφταιξε… Ας το βρούμε μαζί… Τι έφταιξε να το διορθώσουμε όλοι μαζί να μην ξανάρθει το κακό…

Εμείς γιατρέ έχουμε την δύναμη της ψυχής, όταν το κακό κτυπά να ψάχνουμε τι ρίζα του… Αρκεί να είναι αλήθεια

Γιατί, σκέψου γιατρέ το κακό που μπορεί νάρθει αν τα παιδιά μισήσουν τους γονείς;

Αν ποτέ μπορεί νάρθει καλό όταν η Άνοιξη μένει έξω από τις καρδιές μας;

Τι καλό θα δούμε γιατρέ από μια κοινωνία που δεν σμίγει στις πλατείες, στις χαρές και στις λύπες.

Χάσαμε τους ανθρώπους μας. Την καλημέρα. Το «χρόνια πολλά». Την αγκαλιά. Τα χαμόγελα. Τα στηρίγματα. Δεν μπορώ να ζήσω μόνο με αναμνήσεις φυλακισμένες σε ένα μπουκάλι μπλέ οινόπνευμα, …

Πάνω απ’ όλα η ζωή θα μου πείς γιατρέ. Η ζωή, ναι.

Να παλεύεις για τη ζωή αντέχεις. Δίκαια, έντιμα, ευλογημένα.

Να παλεύεις για την επιβίωση όχι… Αυτό είναι άλλο. Αντέχεις;

Μη φοβάσαι κύριε Σωτήρη. Δεν είμαι απειλή…

Αυτοί που έβαλαν τέλος στη ζωή τους «μας τελείωσαν» πια… κάτι χρόνια πίσω.

Κι ήταν χιλιάδες, αρκετές.

Δεν είμαι απειλή γιατρέ, ευάλωτη είμαι κι εγώ.

Μην απομακρύνεσαι, κι εγώ διωγμένη από τη ζωή μου είμαι.

Πρόσφυγάς από την ευτυχία…

Μην αμφιβάλεις, γιατρέ, για μένα. Δεν μπορώ, πλέον, να πω ψέμα…

Κύριε καθηγητά μείνε εκεί, στη θέση σου, όσο μπορείς να λες την αλήθεια και να πράττεις το καλό.

Όταν έρθει η ώρα που κάτι θα ελέγξει τη συνείδησή σου, φύγε…

Κι εγώ θα καταλάβω. Θα νιώσω και ανάλογα θα πράξω…

Μην μείνεις γιατρέ πάνω απ’ όσο και ό,τι ορίζει το καθήκον σου για την ψυχή του ανθρώπου…

Γιατρέ δεν υπάρχει πιο γλυκιά μελωδία όταν ραίνουν τον τάφο γιατί μέσα στις ψυχές κρύβεται η σπίθα της Ανάστασης… Λες και κοροϊδεύει την θλίψη… που μόλις σε λίγο θα τελειώσει… Χωρίς προσδοκία Ανάστασης δεν αντέχεται η θλίψη.

Όμως, γιατρέ, όπως θα σου έλεγε και η μανούλα σου, μόνο μια Παναγιά θα άντεχε τη Σταύρωση…

Γιατρέ μου, σώσε τη ζωή μας…

Θεέ μου, σώσε την ψυχή μας…

Ελευθερία