Μας προέκυψε, αναπόφευκτα, θανάσιμα και βίαια…
Όχι άδικα. Τον προετοιμάσαμε αλλά δεν προετοιμαστήκαμε…
Κάθε 100 χρόνια μια πανδημία. Τούτος όμως ο κορωνοιός είναι πράγματι Βασιλιάς.
Σε τόσο μικρό χρόνο άλλαξε τόσα πολλά.
Είναι πράγματι η πανδημία των 400 χρόνων. Με την ταχύτητα της εποχής της. Με την ψυχρότητα της εποχής της. Με την διασπορά της εποχής της.
Νιώθεις «νεκρός» μπροστά σε ένα πόλεμο που σε ξεπερνά.
Βουβός. Φοβισμένος. Κρυμμένος. Αδιάβαστος. Αλειτούργητος.
Ποιος το φανταζόταν.
Ποιος μας διαφεντεύει; Ποιος μας δουλεύει..;
Αυτά για τα οποία, 5 με 6 χιλιάδες Eλληνες αυτοκτόνησαν ή τρελλάθηκαν τα τελευταία χρόνια, σήμερα να φαντάζουν καραμελίτσες για μικρά παιδιά του παιδικού σταθμού.

Χάνεται το βλέμμα σου. Παγώνει η σκέψη σου. Σε ξυπνά πότε –πότε το τσούξιμο από τα «καθαρά χέρια» που ανάθεμα αν είναι καθαρά… Γιατί το καθαρό πρέπει να είναι και έντιμο. Τα χέρια μας σήμερα δεν είναι έντιμα γιατί δεν πιάνουν τη γη, δεν ακουμπούν το φίλο, δεν αγγίζουν τη γιαγιά δεν χαϊδεύουν το παιδί… Αποστειρωμένα από δάκρυ αγάπης, από σκόνη ανεμελιάς, από ιδρώτα δουλειάς

Πιάνει η Άνοιξη. Αυτή στην ώρα της… Εμείς αλλού γι αλλού. Η ανοσία της αγέλης μας απασχολεί. Κάνουμε διατριβή στον θάλαμο χαμηλής πίεσης. Διδακτορικό στην αντισηψία και μάστερ στην απολύμανση...
Φορμόλη και χλώριο τα αρώματα της ευτυχίας μας.
Κι απ’ το παράθυρο της φυλακής μας βλέπουμε πια όσα δεν βλέπαμε τόσα χρόνια.
Θαυμάζουμε την φύση που είχαμε ξορκίσει. Ζηλεύουμε το αεράκι που ταξιδεύει. Λατρεύουμε τον ήλιο γιατί, λέει, ότι, νικά τον Βασιλιά της πανδημίας.
Λέει… Ποιος λέει, άραγε; Ποιος μιλάει, γιατί μιλάει…;
Αλίμονο. Η τηλεόραση είναι πλέον ψυχολόγος, παθολόγος, εξομολόγος, δάσκαλος, γονιός. Κι όποιος ξεφύγει τον έχει πιάσει το νόθο παιδί της, το διαδίκτυο... Ζιζάνιο, και καλά, μεγαλομένο με ζιζανιοκτόνο απο το μαστό του συστήματος. Εδώ λοιπόν κρυφά απ’ όλους μαθαίνεις (νομίζεις) την αλήθεια των πραγμάτων και ετοιμάζεσαι για μια μεγαλειώδη επανάσταση που δεν θα κάνεις ποτέ… Και καμαρώνεις σαν να την έκανες και μάλιστα με επιτυχία.
Και πώς να την κάνεις την επανάσταση αφού για θεμέλια σου έχεις τα υλικά τους. Πώς να αντιδράσεις όταν ο θυμός σου είναι και αυτός ελεγχόμενος. Πώς να τολμήσεις όταν ποτέ σου δεν ρισκάρισες, δεν θυσίασες, δεν δώρισες…

Βασιλέας των όλων λοιπόν… Γιατί τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά…
Η συνταγή ίδια…
Κάποτε η προγιαγιά το έλεγε πιταρούδα. Σήμερα το λένε πράσινη σφολιάτα...
Τα υλικά ίδια. Αλλάζει η εικόνα, η εμφάνιση, το περιτύλιγμα, η φόρμα… Το λεγόμενο καλούπι.

Όποιος μπει θα σωθεί και όποιος βγει θα χαθεί.
Καλούπι. Όριο. Φυλακή.
Βία και νοθεία.
Γιατί να λέμε βίαιο το αθώο γάργαρο πηγαίο νερό του ποταμού και να μην είναι βίαιες οι αυθαίρετες τεχνητές και άψυχες όχθες του ποταμού που το στριμώχνουν..;

Κοίτα που ξέφυγε λίγο η σκέψη όπως κάποτε…

Ας προσγειωθούμε. Λοιπόν έχουμε και λέμε:
Μάσκα, χλωρίνη, μακαρόνια, χαρτί, ζάχαρη.
Το αρνί σε μερίδες. Δεν αξίζει για 4 άτομα σούφλα.
Και το κρασί λίγο. Καλύτερα καθόλου.
Αυγά να κοκκινίσουμε για το καλό… Να ευχόμαστε και να κοροϊδευόμαστε…

Βραδιάζει. Τα ψέματα τελειώνουν.
Ο κόσμος όλος τυλίγει στο λαιμό του ένα διάφανο μαύρο πέπλο που σε ανατριχιάζει… Τρέχεις να χωθείς στο φως των 4 τοίχων. Φωλιά το έλεγαν κάποτε…
Πόσο ανάγκη έχεις από μια προσευχή. Να στάξει το δάκρυ. Να κομπιάσει ο λαιμός. Να λυγίσουν τα πόδια. Γιατί πρέπει να πιστεύεις κάπου. Πρέπει να κοιτάς κάπου ψηλά, μακριά… Δεν σου πάει για αφέντης ο Κορωνοιός… Ο γιός της πανδημίας και του φόβου…

Ο Ήλιος είναι δυνατός. Μπορεί να εξαφανίσει τον Βασιλέα της πανδημίας.
Όμως στον παράδεισο του ήλιου χάσαμε τη θέση μας. Χάσαμε το δένδρο αμπάριζα. Γίναμε έκπτωτοι εκούσια και τώρα καμιά φιλοσοφία, καμία θεωρία και καμία τρέλα δεν μπορεί να μας παρηγορήσει…

Για να δούμε στο κασέλι που καθόμαστε. Για να ανοίξουμε το αρχείο του σκληρού… Γράφει «Υπομονή».

Είναι και αυτό ένα χάρισμα που είχαμε κλεισμένο στο μπαούλο για αιώνες. Υπομονή… Μήπως και ο Βασιλιάς είναι γυμνός και πιάσουμε το νήμα από την αρχή για να ευτυχήσουν κάποιοι, να νιώσουν ευλογημένοι, να γυρίσουν την ρόδα του γένους…
Και τότε, 400 χρόνια άντεξαν και ξανασηκώθηκαν… Τραγούδησαν και πάλι, αγάπησαν, λάτρεψαν, πίστεψαν, γλέντησαν…

Είναι η ώρα όταν κάποιοι μιλήσουν για το Έθνος, για την Πίστη, για το Γένος να είναι έτοιμοι την ίδια ώρα να θυσιαστούν… Να βγάλουν την κορώνα από την κεφαλή του κακού… να την πετάξουν κάτω. Η ψυχή είτε νικά είτε βοηθά το σώμα.

Αν είναι ψυχή…
Αλλιώς ας κρυφτεί στο καμαράκι που της ταιριάζει…

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr