Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Όταν - σήμερα - κοιτάζεις φωτογραφίες και καρτ – ποστάλ της παλιάς Σπάρτης , το πρώτο πράγμα που σου τραβά την προσοχή είναι οι άδειοι από αυτοκίνητα δρόμοι . Ακόμα και στις κεντρικές λεωφόρους , σπάνια τύχαινε να φωτογραφίζεται κανένα αμάξι . Αντίθετα , οι παλιές φωτογραφίες δείχνουν δρόμους γεμάτους από ανθρώπους , οι οποίοι διαβαίνουν , στέκονται , εργάζονται , συζητάνε … με χαρακτηριστική άνεση , σαν να βρίσκονται σε πεζοδρόμιο , χωρίς το άγχος και την ανησυχία μην περάσει κανένα αυτοκίνητο . Δηλαδή , αυτό που είναι σήμερα ζητούμενο , η πεζοδρόμηση του κέντρου , τότε ήταν κατακτημένο εκ των πραγμάτων!!!

Σήμερα που το αυτοκίνητο έχει γίνει «αφέντης» και καταδυναστεύει τους πεζούς με την παρουσία του μέσα στην πόλη , εντυπωσιάζεσαι , πραγματικά , όταν σε μια μικρή ατζέντα της Σπάρτης του 1962 , που εκδόθηκε από το : «ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ- ΧΑΡΤΟΠΩΛΕΙΟΝ – ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ Ι. & Ε . ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ , ΑΜΑΛΙΑΣ 9 – ΤΗΛ. 3-08 , ΣΠΑΡΤΗ» , διαβάζεις ότι η Σπάρτη των 10.602 κατοίκων είχε μόλις 92 επιβατικά αυτοκίνητα Ι.Χ. !!!
Όσο κι αν η μαζική , μεταπολεμική , παραγωγή αυτοκινήτων είχε ρίξει τις τιμές των αυτοκινήτων παγκοσμίως , στην Ελλάδα του 1962 ο κοσμάκης πάλευε , ακόμα , με τη φτώχεια και την ανέχεια και οι προτεραιότητες της ζωής του ήταν άλλες , από το να αποκτήσει ένα αυτοκίνητο . Άλλωστε ήταν , τότε , και ο τρόπος ζωής και η νοοτροπία των ανθρώπων τελείως διαφορετική από τη σημερινή , τέτοια που μέσα της δεν χωρούσε καν το όνειρο ενός αυτοκινήτου . Επομένως , το να έχει κάποιος αυτοκίνητο εκείνη την εποχή στη Σπάρτη αποτελούσε αντικείμενο ζωηρού , κοινού ενδιαφέροντος , ώστε να φιλοξενηθεί στις σελίδες μιας ατζέντας της εποχής , για γενικότερη ενημέρωση .


Διαβάζοντας , κανείς , από την ατζέντα τα ονόματα των 92 Σπαρτιατών και Σπαρτιατισσών , που είχαν το ζηλευτό προνόμιο , στα 1962 , να κατέχουν ΙΧ επιβατικό αυτοκίνητο (ποσοστό λιγότερο από 1%) σίγουρα θα αναγνωρίσει και θα θυμηθεί αρκετούς απ’ αυτούς (γιατρούς , δικηγόρους , αρχιτέκτονες , εκπαιδευτικούς, επαγγελματίες κλπ) , θα νοσταλγήσει τη Σπάρτη μιας άλλης εποχής και θα συνειδητοποιήσει , μ’ έναν τελείως διαφορετικό τρόπο , πόσο έχει αλλάξει η μορφή αλλά και η ζωή αυτής της πόλης και των ανθρώπων της μέσα στα 57 αυτά χρόνια .


Σήμερα , αν έβγαιναν ακόμα ατζέντες , ίσως σε κάποια απ’ αυτές να περιλαμβανόταν, ως αντικείμενο ενδιαφέροντος , ένας κατάλογος αυτών που … ΔΕΝ έχουν αυτοκίνητο .