ΚΑΡΑΒΑΣ. Η κρίση αξιών, θεσμών και οικονομίας είναι ένα μπλεγμένο κουβάρι. Δύσκολα κανείς μπορεί να διακρίνει τι από τα τρία είναι πιο κρίσιμο και πιο επώδυνο. Η σύγχυση αυτή λειτουργεί συχνά ως άλλοθι σε όσους δεν πράττουν, δεν συμμετέχουν και δεν οραματίζονται.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ισχύος των παραπάνω είναι το ιστορικό Γεφύρι του Κόπανου, στον Δήμο Σπάρτης, η προσπάθεια διάσωσης, ανάδειξης και - γιατί όχι - αναδόμησής του και συνάμα η παντελής αδιαφορία των αρχών.

Με μικρές αλλά εύστοχες δυνάμεις πολίτες συντονισμένοι στο πλαίσιο του Πολιτιστικού Σύλλογου Καραβά, κατάφεραν να φέρουν στο φώς το, ιστορικό για τον τόπο, γεφύρι. Αγωνιώδεις προσπάθειες φυσικής, τεχνικής και επιστημονικής αναδιάταξης. Παρεμβάσεις προς πάσα κατεύθυνση και επίπεδο. Κατάφεραν τελικά να βρίσκονται ένα βήμα πριν από την έκδοση πρακτικών από το απόσταγμα της επιστημονικής, πολιτικής και κοινωνικής προσέγγισης του γεφυριού.

Κι όμως… Ενώ ο Σύλλογος πασχίζει δείτε πως οι αρμόδιες αρχές έχουν εγκαταλείψει το γεφύρι. Δείτε κατά πόσο έχουν αφήσει και πάλι στη μοίρα του έναν τόπο ιστορικής αξίας. Δείτε πώς μπορεί να προσβληθεί και να αποκαρδιωθεί η προσπάθεια ανθρώπων που πιστεύουν και αγωνίζονται για τα σημαντικά και ξεχωριστά.

Σήμερα το γεφύρι του Κόπανου έχει εγκαταλειφθεί. Άγρια βλάστηση κατατρώει τους αρμούς του και απειλεί την στερεότητά του. Το έργο εντοπισμού, καθαρισμού, ανάδειξής του χάνεται.
Ότι έχει απομείνει από το γεφύρι, αντί να αποτελέσει τη βάση μιας δημιουργικής πορείας, χάνεται μέσα στην αδιαφορία και στην ασυνέπεια.

Γιατί, τι άλλο είναι αν δεν είναι ασυνεπής η Πολιτεία που χειροκροτεί και συνοδεύει την προσπάθεια των πολιτών και όταν έρχεται η ώρα να πει τον δικό της λόγο και να κάνει το δικό της έργο είναι προκλητικά και προσβλητικά απούσα.

Η κοινωνία, μέσω του αγωνιστικού Πολιτιστικού Συλλόγου Καραβά, έπραξε στο ακέραιο το καθήκον της.
Είναι φανερό. Το γεφύρι του Κόπανου δεν το απειλεί η φύση αλλά η λήθη.

Στις φωτογραφίες δείτε πως το είχαν αναδείξει οι πολίτες και πως είναι σήμερα.