Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου

Να στηρίξουμε έμπρακτα ο ένας τον άλλον!

Ναι μπορούμε. Μπορούμε και μόνοι μας. Ναι μπορούμε να φύγουμε μπροστά, αφήνοντας πίσω μας το παρακμιακό αυτό παρελθόν των μνημονίων, της επιτροπείας, της μιζέριας και της κατάθλιψης. Ναι μπορούμε όλοι μαζί να ανοίξουμε την πόρτα στην ελπίδα και στην προοπτική για καλλίτερες ημέρες.

Yes we can. Ναι μπορούμε. Είναι ένα σύνθημα που το είδαμε πρόσφατα στους τηλεοπτικούς μας δέκτες μέσα από τον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Μπαρτσελόνα κατά την επική πρόκρισή της επί της Παρί Σέν Ζερμαίν, όταν όλοι την είχαν ξεγραμμένη. Είναι το σύνθημα με το οποίο ένας μαύρος Αφροαμερικανός ηγέτης κατόρθωσε να κερδίσει πριν ακριβώς οκτώ χρόνια τις καρδιές και την Προεδρεία των Ηνωμένων Πολιτειών. Μπαράκ Ομπάμα, ναι μπορούμε.

Ναι μπορούμε λοιπόν. Η πατρίδα μας ήταν πάντα ένα «ξεχωριστό» οικόπεδο. Διαθέτει τα πάντα εκτός από … «φίλους». Ας αποφασίσουμε λοιπόν, με όραμα, με σχέδιο, με προγραμματισμό και συνέπεια να ξεφύγουμε από τα νύχια τους. Να μην βρεθούμε ποτέ ξανά στην ανάγκη τους. Με τις δικές μας δυνάμεις να κατακτήσουμε το μέλλον μας. Άλλωστε η φούσκα της παγκοσμιοποίησης δείχνει να ξεφουσκώνει. Όλοι πλέον στρέφουν τα μάτια τους, με προστατευτισμό, προς το εσωτερικό τους. Η κρίση της ΕΕ δείχνει να την φέρνει μπροστά στο φάσμα της αυτοδιάλυσής της. Ο εθνικιστικός λαϊκισμός αναβιώνει. Ποιος ξέρει τι άλλο ακόμη θα μας φέρει. Πάντως τα στοιχεία για τα οποία δημιουργήθηκε η Ενωμένη Ευρώπη, η δημοκρατία, η ειρήνη, η αλληλεγγύη, εξέλιπαν. Χωρίς να δηλώνω ευρωσκεπτικιστής, νομίζω τώρα μπορούμε να σκεφθούμε και μόνοι μας.

Χρειάζεται όμως ως Χώρα να ξεπεράσουμε ξεπερασμένα ψεύτο-διλήμματα και διαχωρισμούς και να συνεννοηθούμε επιτέλους μεταξύ μας. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και με αυτοπεποίθηση και αλληλεγγύη να υπηρετήσουμε το γενικό συμφέρον και όχι το ατομικό. Το πολιτικό σύστημα, το κεφάλαιο, τα κόμματα, η ΤΑ, οι άνθρωποι των γραμμάτων – πολιτισμού, οι φορείς και οι συλλογικότητες να στρατευτούν σε έναν αγώνα για όλους και όχι για τους λίγους. Οι λαϊκιστές να απομονωθούν, οι ακραίοι να σιωπήσουν. Τα τζάκια να πάψουν να μας …σώζουν και οι ιδιοτελείς της καρέκλας και του χρήματος να καταγγελθούν. Τότε μπορούμε και μόνοι μας.

Σε τοπικό επίπεδο, εδώ στην πατρίδα μας την Λακωνία, η υστέρηση είναι δεδομένη, έχει παγιωθεί. Πρώτα – πρώτα με ειλικρινή αυτοκριτική διάθεση να την αποδεχτούμε και να την κατανοήσουμε. Μετά, να την αντιπαλέψουμε. Η Λακωνία δεν ευτύχισε ποτέ να έχει ισχυρή πολιτική εκπροσώπηση στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων, στην Αθήνα. Εθεωρείτο πάντα αμελητέα και δεδομένη. Μην περιμένουμε λοιπόν τίποτα από εκεί, όσο και αν αυτό είναι απογοητευτικό.

Ναι και μόνοι μας μπορούμε. Με πίστη στον εαυτό μας, με ενιαία φωνή, να ξεφύγουμε από τις …αυθεντίες και τις βεβαιότητες. Πρέπει να καθίσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι της συνεννόησης. Να αξιοποιήσουμε όλους όσους έχουν κάτι να προσφέρουν, έστω ακόμα και αν δεν διαθέτουν τίτλους και αξιώματα. Τέρμα οι εγωισμοί και οι αποκλεισμοί για όλους, παλαιούς και νέους. Να στηρίξουμε έμπρακτα ό ένας τον άλλον, σε συνεργαζόμενες δράσεις.

Η καλή πληροφορία, η γνώση και η επαγγελματική εμπειρία να διαχυθούν ακόμη και στους ανταγωνιστές μας. Να σηκωθούμε ψηλά όλοι μαζί, κρατώντας ό ένας τον άλλον. Ναι τότε μπορούμε.