Ελλάδα. Ένας μασκαράς για κλάματα.

Ολίγον απο πατρίδα με δείγμα απο έθνος.
Σταυροδρόμι της συναλλαγής, χωνί της παγκοσμιοποίησης.
Πολιτικών παράδεισος, ηρώων αρέννα.
Πολιτών παραδόπιστων σπίτι, πολιτών οραματιστών σπηλιά.

Ελλάδα η χώρα του πράσινου ήλιου του ΠΑΟΚ της ΑΕΚ της Καλαμαριάς.
Σουβλάκι με πίτα και χάνι της Γραβιάς.

Ελλάδα η χώρα του ήλιου που δεν γυρίζει γιατί δουλειά μας, σε ανύποπτους καιρούς, έγινε η καλοπέραση και το χρήμα χωρίς στάλα, χωρίς στιγμή, χωρίς ιδέα για την πατρίδα των παιδιών μας…

Μασκαράς για κλάματα με κρεμασμένα τα κουδούνια της προόδου περιφέρεται στα σαλόνια μιας γριάς Ευρώπης.
Μασκαράς για κλάματα αφού άφησε τα αλώνια μόνο σε ξένους.
Μασκαράς για κλάματα αφού παριστάνει τον ανθρωπιστή την ώρα που τα παιδιά του πεινάνε. Ποιά μάνα θα άφηνε τα παιδιά της για να σώσει τα ξένα;
Στην αρχή είδαμε τους προγόνους να φυλάττουν Θερμοπύλες, μετά αφήσαμε τις λεπτομέρειες για τους λίγους και γραφικούς, στο τέλος αναθέσαμε στους πολιτικούς την πρόοδο και τώρα στους Ευρωπαίους τη σωτηρία μας.

Λίγο λουστρίνι, λίγο τσαρούχι και νάτος ο μασκαράς που δεν μπορεί πλέον να βρει γωνιά να σταθεί… γωνιά να τον χωρά!

Σύνορα ανύπαρκτα στο νότο και σιδερόφρακτα στο βορρά.
Συνταξιούχοι που έζησαν την πρόοδο στην μοναξιά της κατάθλιψης.
Νέοι μιας ευρωπαϊκής κουλτούρας στην αφασία της απαξίωσης.
Μεσήλικες στην παραζάλη της ενοχής.

Και ξαφνικά ξυπνά μέσα στα φυλλοκάρδια του μασκαρά το χρέος για τους πρόσφυγες… Από το υστέρημά του δίνει στους πρόσφυγες… αλλά όχι και στα παιδιά του.
Τόση υπερηφάνεια βρε αδερφέ… τσιγάρο πρέφα και καφέ…

Στα 10 Ελληνόπουλα τα 6 υποσιτίζονται από το 2014.
Τελικά ο μασκαράς είναι μάλλον τέρας…
Δεν μπορεί να βλέπει μόνον την αμαρτία και τη δυστυχία του άλλου.
Κάτι δεν πάει καλά…
Δεν είναι καλός πολίτης αυτός.
Δεν είναι αυτός ο Χριστιανός και σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτός ο Έλληνας.

Και την ώρα που τα σπίτια μας καίγονται εμείς τραγουδάμε σε ρυθμό Παντελή για τα σκουπίδια μας, για τους δρόμους, για τις υποδομές και την ανάπτυξη…

Τόσα πρόσωπα... Τόσα προσωπεία...

Αφήνουμε τη σημαία να πέφτει καταγής, αφήνουμε να θηλιάζουν τα αγάλματά των προγόνων μας, αφήνουμε τους νεκρούς μας άκλαφτους και τους ζωντανούς ταπεινωμένους.

Εκεί ανάμεσα στις κόντρες και στις αντιδικίες για το ποιός είναι περισσότερο Έλληνας φτιάξαμε την πιο μακριά γαϊδούρα της πολιτικής. Άλλοι απο πάνω, άλλοι απο κάτω, όλοι όμως στο ίδιο παιχνίδι…

Χα Χα Χα. Ας γελάσουμε και λίγο. Σε δέκα ημέρες κάτι γιορτάζουμε στου μασκαρά τη γειτονιά.
Ο μασκαράς θα βάλει φέσι και prada και θα βγει σεργιάνι να το παίξει λέει ένδοξος αλλά ταπεινωμένος, προικισμένος αλλά αδικημένος, Έλληνας.
Κάτι δεν πήγε καλά.

Μασκαράς η Ελλάς!

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr