Ποιος είναι ο «Αρχάγγελος» Γαβριήλ για τη Νέα Αριστερά;

Γράφει ο Λάμπρος Παπαδής

Παρακολουθώ το «φαινόμενο» του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, από τα τέλη του 2019 όταν έγκυρες πληροφορίες που είχαν φτάσει στα δημοσιογραφικά μου αυτιά, τον παρουσίαζαν να συζητά μεταξύ καφέ και ποτού, μαζί με επώνυμα στελέχη και πρώην συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. για τις εκλογές που έρχονταν τότε αλλά και να σημειώνει προβληματισμούς, για το που πάει το κόμμα. Οι εκλογές εκείνες του 2019 μπορεί να μην άνοιγαν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, ζήτημα αμφισβήτησης του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα αλλά ήταν σίγουρο ήδη από τον Μάιο ότι θα άνοιγαν μια μεγάλη κουβέντα εντός του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. όχι για το που πρέπει να πάει η παράταξη αλλά γιατί έφτασε ως εδώ;

Μια συζήτηση που έγινε τον Αύγουστο του 2019 στην συνεδρίαση εκείνης της κεντρικής επιτροπής, όπου ο Αλέξης Τσίπρας εξέφρασε σε όλους τους τόνους ότι το ποσοστό που καθιστούσε τότε τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση και μοναδικό πόλο στην ελληνική κεντροαριστερά, ήταν ένα «δάνειο» του ελληνικού λαού προς το κόμμα και πως αν αυτό δεν γίνει γρήγορα αντιπολιτευτική ρητορική, αυτοκριτική και ρίζωμα ξανά με την κοινωνία, τότε σύντομα θα χαθεί όπως και χάθηκε. Αυτό που δεν κατάλαβαν τα μέλη εκείνου του ακροατηρίου τότε εντός και εκτός αιθούσης, ήταν ότι ο κόσμος ψήφισε και έδωσε αυτό το ποσοστό στον Αλέξη Τσίπρα και όχι στον ΣΥΡΙΖΑ. Με προοπτική ο Τσίπρας να αλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ και να του ξαναδώσει το 38%, δεν το έκανε και του πήρε και αυτό που είχε στις εκλογές του 2023.

Ήδη λοιπόν από το 2019 όταν συνειδητοποίησα, ότι μοιραία πια ο Αλέξης Τσίπρας θα γίνει ένας «Κώστας Καραμανλής» για την ελληνική Κεντροαριστερά, άρχισαν τα μάτια μου και η πολιτική μου φαντασία να ψάχνει το πρόσωπο εκείνο που θα αποτελέσει την επόμενη δεκαετία τον Αντί - Τσίπρα και θα ικανοποιήσει όλο αυτό το συμπλεγματικό σύνδρομο στο πολιτικό κοινό της ελληνικής αριστεράς, που συνεχώς αναζητεί για ηγέτη τον νέο, αλλά όχι πολύ νέο ηλικιακά, τον συμπαθητικό και ωραίο στην εμφάνιση και αυτόν που εύκολα ο μέσος ψηφοφόρος και ο πολίτης στο τελευταίο χωρίο της Ελλάδας, θα τον ξέρει με το μικρό του όνομα.

Μοιραία οι νοητικές μου διαδρομές κατέληξαν στο παλαιό εσωκομματικό alter ego του Αλέξη Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ, που από το 2012, τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 και μέχρι τους πρώτους μήνες του 2015 όταν και αποχώρησε από το κυβερνητικό σχήμα, ήταν ένας και αυτός ήταν ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ο οποίος τότε αποχώρησε από την κυβέρνηση γιατί πολύ απλά δεν στήριξε την μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε να μείνει, να στηρίξει την μνημονιακή στροφή και να αναβαθμιστεί σε κορυφαίο υπουργό μέσα στην τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό που έπραξε τότε του εξασφάλισε χθες μια επιστροφή με μέλλον και αξιώσεις. Έτσι το παζλ σε ότι έχει να κάνει με την προσωπογραφία συμπληρώθηκε στο μυαλό μου κι όταν μάλιστα από τις αρχές του 2020 ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης ξεκίνησε τις ''απολιτίκ'' τηλεοπτικές του εμφανίσεις, ως πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της διεθνούς αμνηστίας, τότε επιβεβαιώθηκα για όσα πίστευα. Μέχρι να δοθεί κορύφωση στην όλη συνέχεια, με την χθεσινή επιστροφή του στην ενεργό πολιτική σκηνή και την προσχώρηση του στη Νέα Αριστερά, ως υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού.

Δεν ξέρω αν ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης θα είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής με τη Νέα Αριστερά, αν τελικά οι δημοσκοπήσεις το επιτρέψουν αλλά αυτό το οποίο ξέρω σίγουρα, είναι ότι με την επιστροφή του πλέον ο πολιτικός χάρτης της Κεντροαριστεράς αλλάζει και δεδομένου ότι για 4 χρόνια ακόμα δεν θα υπάρχει κυβερνητική μεταβολή, αλλά οι εξελίξεις στην κοινωνία και στην κεντροαριστερή πολυκατοικία θα τρέξουν τόσο γρήγορα που θα ξεπεράσουν ακόμα και πρόσωπα τα οποία από τύχη και συγκυρία βρέθηκαν στην θέση του Προέδρου, ο ίδιος θα αποτελέσει το πρόσωπο και την εναλλακτική η οποία θα συγκεντρώσει τα βλέμματα όλων των στελεχών της παράταξης πάνω του, όλοι σχεδόν θα περιμένουν την επόμενη κίνηση του και την μετέπειτα πρωτοβουλία του. Όλοι όμως...Ακόμα και αυτοί που έχουν μείνει στις Selfie και στα ταξίδια.