Τη Δευτέρα πιθανόν ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι Κυβέρνηση.
Το αν θα είναι Κυβέρνηση της αγανάκτησης ή της ελπίδας θα φανεί αλλά θα έχει πλέον μικρή σημασία.
Πολύ λίγο όμως νοιάζει τον κόσμο και πολύ λιγότερο μπορεί ο κόσμος να διακρίνει τις λεπτές ισορροπίες και τις διαφορές που υπάρχουν σε αυτά τα σημεία.

Οι τοπικές κοινωνίες, ευτυχώς ή δυστυχώς, έχουν άλλον κώδικα για να αξιολογήσουν τα κόμματα. Σε αυτόν το κώδικα μεγάλη σημασία έχουν τα πρόσωπα που διεκδικούν την ψήφο.

Στη Λακωνία ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε ως ψηφοδέλτιο τους:
Αραχωβίτη Σταύρο
Δουμάνη Σοφία
Μπουλούμπαση Άβα
Πισκοπάνη Χαρίλαο
Χρυσαδάκο Σταύρο

Πίσω και δίπλα τους ως συντονιστές οι:
Πανάγος Φραγκής
Διονύσης Θωμάς
Παναγιώτης Κουμουνδούρος

Αυτοί οι άνθρωποι είναι που «κατεβάζουν» την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ στο λαό της Λακωνίας.
Αυτοί μαζί με άλλους συντρόφους τους όπως οι π.χ. οι Βλάχος, Πετροπουλάκης, Τζουγανάτου κ.α. προσπαθούν με κάθε τρόπο και μέσα από μεγάλες αντιξοότητες να επικοινωνήσουν τις ιδέες και τις αντιλήψεις τους.

Αυτοί είναι που επιχειρούν, από τα δύσκολα χρόνια του ισχνού μονοψήφιου ποσοστού τους, για να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα, να δώσουν ανάσα, να κάνουν «την σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος τη στάλα» που λέει και το λαϊκό τραγούδι.

Το έργο τους ήταν εξαιρετικά δύσκολο.
Τους απέκλεισαν από το χώρο τον ΜΜΕ.
Τους πρόσβαλαν τα κέντρα εξουσίας.
Τους απομόνωσαν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Τους έκλεισαν τα μικρόφωνα.
Τους στέρησαν το δικαίωμα διάδοσης των ιδεών και των αντιλήψεων.

Τα τραύματα ήταν βαθειά και αμείλικτα. Με δεμένα αυτά τα τραύματά προχώρησαν.
Μας είπαν ότι «Ήρθε το τέλος της πολιτικής εποχής. Ήρθε η ώρα της αλλαγής και ο ήλιος της πλέον αναμένεται να ανατείλει ολόκληρος και ροδοδάκτυλος…»

Οι ίδιοι άνθρωποι βρέθηκαν και πάλι στις επάλξεις… Λαβωμένοι μεν αλλά έτοιμοι να γυρίσουν τον ήλιο.

Αυτούς τους ανθρώπους βλέπουν οι πολίτες για να κρίνουν αν πρέπει να εμπιστευτούν την πολιτική και κυβερνητική τους πρόταση. Κρίνουν αν πρέπει η Λακωνία να δώσει την ευκαιρία σε αυτούς, τους εξ αριστερών ερχόμενους αγωνιστές, να πάρουν την τύχη του τόπου στα χέρια τους.
Ο πολίτης έχει πλέον προσωπική αντίληψη για τα πρόσωπα η οποία έχει διαμορφωθεί από την στάση τους.
Ο αγρότης έχει γνωρίσει τον γεωπόνο, ο ασθενής τη γιατρό κ.λ.π.

Έτσι λοιπόν και μεις, οι άνθρωποι που εργαζόμαστε στα ΜΜΕ μπορούμε να έχουμε άποψη για πρόσωπα και καταστάσεις μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματα.
Δυστυχώς, τα πιο πάνω πρόσωπα «υπέκυψαν στα τραύματά τους» λίγο πριν την μεγάλη ώρα. Λίγο πριν την κρίσιμη Κυριακή.
Υπέκυψαν στα τραύματα που τους επέφεραν, πότε ύπουλα και πότε ευθέως, όλοι εκείνοι που δεν τους ήθελαν, που δεν τους σεβάστηκαν, που δεν τους αναγνώρισαν.
Σήμερα λοιπόν, τα πιο πάνω πρόσωπα, σύρονται σε συνεργασίες με τα ΜΜΕ που τους απέκλεισαν, τους τραυμάτισαν, τους τσάκισαν. Χρησιμοποιούν τους διαύλους που τα «πέτρινα χρόνια» εύρισκαν ερμητικά κλειστούς. Εναλλάσσονται σε πλατό που προκλητικά προώθησαν ότι αντίθετο, ότι ακραίο και ότι μαχόμενο τις ιδέες τους. Μιλούν σε μικρόφωνα που έβρισκαν κλειστά. Κάθονται σε studio που γι’ αυτούς ήταν σκοτεινά…
Υπέκυψαν στα τραύματά τους και με σκυμμένο το κεφάλι αποδέχονται την λογική ότι «ο σκοπός αγιάζει τα ΜΜΕ». Τους βλέπουμε, τους ακούμε και τους διαβάζουμε εκεί όπου κάποτε πληγώθηκαν και μάτωσαν.
Δεν τα κατέκτησαν. Δεν τα άλλαξαν. Απλά υπέκυψαν… σε αυτά!

Την ίδια στιγμή ξέχασαν εκείνους, κάποιους άλλους αγωνιστές, που στη Λακωνία της συντήρησης και του φόβου τους «έβγαλαν μπροστά».
Ξέχασαν εκείνους που διέδωσαν τις ιδέες και τα άρθρα τους, με μεγάλο κόστος και κανένα κέρδος…
Ξέχασαν εκείνους που πρόβαλαν και υποδέχθηκαν τις πολιτικές τους θέσεις…
Ξέχασαν εκείνους που ανέδειξαν στιγμές, σημεία και επιτυχίες τους…
Ξέχασαν εκείνους που στάθηκαν δίπλα τους στο δρόμο…
Ξέχασαν εκείνους που διασφάλισαν τις διαδικασίες επικοινωνίας…
Ξέχασαν εκείνους που συστηματικά υποστήριξαν προοδευτικές γνώμες και εντυπώσεις…
Ξέχασαν εκείνους που δεν αποσκοπούσαν σε τίποτα από τη συνεργασία τους…
Ξέχασαν εκείνους που τους διατήρησαν στην επικαιρότητα χωρίς να τους πληγώνουν… Αντιθέτως!
Ξέχασαν εκείνους που τους συμβούλεψαν για να πάνε καλύτερα και ψηλότερα…
Ξέχασαν την υπόσχεση τους ότι πρέπει να αλλάξει το καθεστώς στα ΜΜΕ.

Νομιμοποίησαν ότι απέρριψαν.
Είμαστε στο ίδιο έργο θεατές…

Πώς να τους πιστέψεις ότι θα αλλάξουν τον χώρο των ΜΜΕ στη χώρα;
Πώς να τους πιστέψεις ότι θα αντέξουν την πίεση και δεν θα «αγιάσουν» και πάλι όχι μόνο τα ΜΜΕ της διαπλοκής και της διαφθοράς και οτιδήποτε άλλο τους εξυπηρετεί ή τους απειλεί;
Πώς να τους πιστέψεις ότι θα κάνουν πράξη τις ιδέες τους;
Πώς;
Υπέκυψαν!
Μακάρι να κάνουμε λάθος εμείς!