Γράφει ο Ιωάννης Χρηστάκης

Είσοδος στην πόλη από Τρίπολη: Το άγος της σκουριασμένης, ερειπιώδους γέφυρας που ως φάντασμα ελέγχει τις συνειδήσεις μας ως προς τον εθισμό μας στην κακομοιριά.

Ξενία: με βήμα σημειωτόν, απλά περιχαρακώθηκε.

Μενελάου: ανέφικτο το παρκάρισμα!!!

Νέο αρχαιολογικό μουσείο: Σε φάσμα εκατονταετίας το βλέπω να υλοποιείται!!!

Πεζοδρόμηση Παλαιολόγου: Στις καλένδες ...

Οδός Γυθείου: Πάντα καρμανιόλα!!!

Χώρος πέριξ σχολείων: Από ζωοπάζαρα μέχρι εκθέσεις μεταχειρισμένων αυτοκινήτων.

Αεροδρόμιο: Πολλά ακούμε, τίποτα δε γίνεται.

Ψηφιακή μετάβαση: Ουραγός η πόλη μας στα κανάλια υψηλής ευκρίνειας!!!

Ταΰγετος: Παντελώς αναξιοποίητος τουριστικά!!!

Ευρώτας: Ρυπαρός και θνήσκων.

Εκπαίδευση: Στο χάλι του πανελλήνιου μέσου όρου: Καχεκτική τηλεκπαίδευση, γερασμένο προσωπικό, άθλιες αμοιβές, με σύμβαση το 30% του διδακτικού προσωπικού και... φαντασιώσεις για πειραματικό στους Μολάους!!! (Είναι εξωφρενικό σε περιόδους ολικής αμάθειας λόγω πανδημίας κάποιοι να ονειρεύονται πειραματικά και πρότυπα σχολεία!!!)

Υγεία: Για κάτι σοβαρό, πρώτα Καλαμάτα και μετά Αθήνα!!!

Συγκοινωνία - μεταφορές: Μείναμε στα ΚΤΕΛ και στην οδική αρτηρία που μας συνδέει με πόλεις όπως η Καλαμάτα και η Τρίπολη!!!

Γιατί, φίλοι μου, δεν είμαστε πόλη!!! Ένα χωριό ήταν και θα παραμείνει η Σπάρτη, που αγαπάμε αλλά δεν κάναμε κάτι για να την σώσουμε!!!

Όλα πήγαν στράφι!!!

Πολιτικές επιλογές, επιλογές σε δημοτικό και περιφερειακό επίπεδο, δεν απέδωσαν τίποτα! Δυστυχώς!!!

(*) Φιλόλογος