Γράφει η Πόπη Χριστάκου, Δασκάλα 4ου Δημ Σχ. Σπάρτης

H Λέσχη Ανάγνωσης Σπάρτης επέλεξε αυτή τη φορά να διαβάσει το νέο βιβλίο του Τεύκρου Μιχαηλίδη «Τα τέσσερα χρώματα του καλοκαιριού».

Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης, θυμίζω, ότι είναι μαθηματικός, με πολλές περγαμηνές στην επιστήμη του.
Έχοντας διαβάσει το μυθιστόρημα, του επίσης μαθηματικού Απόστολου Δοξιάδη, ''Ο θείος Πέτρος κι η εικασία του Γκόλμτμπαχ'', γνωρίζοντας ότι ο Τεύκρος Μιχαηλίδης σημείωσε επιτυχία με το αστυνομικό του ''Πυθαγόρεια εγκλήματα'' αλλά και ότι βραβεύτηκε για το ιστορικό του μυθιστόρημα ''Αχμές, ο γιος του φεγγαριού'', υποθέσαμε ότι η επιλογή μας θα μας έδειχνε έναν ακόμα δρόμο ψυχαγωγικής (με την αρχαία σημασία του όρου), απολαυστικής και ταξιδιάρικης ανάγνωσης στο ερωτικό-μαθηματικό μυθιστόρημα τούτη τη φορά. Φανταστήκαμε ότι μας περίμενε ένα μικρό, 170 σελίδων, διαμαντάκι. Δυστυχώς, άνθρακες ο θησαυρός!

Ένα απλοϊκό μυθιστόρημα, που διαβάζεται εύκολα και γρήγορα και σου προσφέρει ελάχιστα.
Προσωπικά μου αρέσει το αργό κι απολαυστικό διάβασμα. Αυτό που σε κάνει να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι, να φιλοσοφείς, να ονειρεύεσαι.

Το συγκεκριμένο βιβλίο το διάβασα σε δυο μέρες και μετάνιωσα που του αφιέρωσα χρόνο.
Πρόκειται για μια ερωτική ιστορία (που ξεκινά το καλοκαίρι του 1970 και καταλήγει να ’χει happy end 15 χρόνια αργότερα), ένα μαθηματικό πρόβλημα, που δε μ’ ενδιέφερε, που δε με άγγιξε, αναφορές στον Α΄και Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και την ευρωπαϊκή πανεπιστημιακή ατμόσφαιρα του μεσοπολέμου.

Βέβαια αναφέρεται και σε γεγονότα που σημάδεψαν την ευρωπαϊκή ιστορία, (εκδίωξη των Εβραίων καθηγητών από τα γερμανικά Πανεπιστήμια) αλλά και την ιστορία της Σερίφου,(απεργία των μεταλλωρύχων το 1916), γεγονότα όμως που τα διαβάζεις και στη Wikipedia, δε χρειάζεται ν’ αγοράσεις μυθιστόρημα…
Αντί άλλων σχολίων, παραθέτω το οπισθόφυλλο.

Στη δίνη των γεγονότων του ταραγμένου εικοστού αιώνα, τρεις μεγάλοι έρωτες κι ένα "περιθωριακό" μαθηματικό πρόβλημα συνθέτουν τον καμβά του νέου μυθιστορήματος του Τεύκρου Μιχαηλίδη. Στο κέντρο του κύκλου, που οι ακτίνες του περνούν απ' το Παρίσι, το Γκέτινγκεν και την Αθήνα, βρίσκεται η Σέριφος: η Σέριφος των πρώτων εργατικών κινητοποιήσεων του 1916, η Σέριφος του οικονομικού μαρασμού που ακολούθησε το κλείσιμο των μεταλλείων το 1963, η Σέριφος της άλογης τουριστικής ανάπτυξης που ζούμε σήμερα. Τρεις Σερφιώτισσες, γιαγιά, μάνα και κόρη, ζουν η καθεμιά το δικό της ερωτικό δράμα με φόντο έναν μαθηματικό γρίφο που, αφού επί ένα περίπου αιώνα παίδεψε μερικές από τις λαμπρότερες μαθηματικές ιδιοφυίες, έβαλε, με τη λύση του, μια μικρή βόμβα στον τρόπο που σκεφτόμαστε τα μαθηματικά: πόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε μια λύση που βασίζεται σε δεδομένα ηλεκτρονικού υπολογιστή τα οποία δεν μπορούμε να ελέγξουμε; Άραγε στον αιώνα της πληροφορικής "απόδειξη" σημαίνει το ίδιο που σήμαινε και την εποχή του Ευκλείδη;

Κι ακόμα, πόσο μπορεί ένα μαθηματικό πρόβλημα να επηρεάσει τις συγκλίνουσες τροχιές μιας γυναίκας κι ενός άντρα που οι καρδιές τους μοιάζουν να έχουν φτιαχτεί για να χτυπούν συντονισμένα; Αφού στα δύο προηγούμενα βιβλία του ενέπλεξε τα μαθηματικά με το αστυνομικό και το ιστορικό αφήγημα, ο Μιχαηλίδης παρουσιάζει τώρα το πρώτο ερωτικό - μαθηματικό μυθιστόρημα.

Αν σας έλκει το θέμα, δεν έχετε παρά να το διαβάσετε. H ταπεινή μου γνώμη; Όχι δίπλα στο τζάκι. Προτιμήστε την παραλία....Και ποιος ξέρει; Ίσως σας γεννηθεί η επιθυμία να ταξιδέψετε ως την πανέμορφη Σέριφο!