Με τη ματιά στην λευκή κορυφή, με στίχους του Βρεττάκου και καλή οργάνωση ανέβηκαν «κόντρα» στον χιονισμένο Ταύγετο.

Γράφει ο Νίκος Μπακής

Πριν από λίγο καιρό ένα τρελό παιδικό μου όνειρο έγινε επιτέλους πραγματικότητα. Ένα όνειρο που θέλω να μοιραστώ μαζί σας και αποτελεί διακαή πόθο χιλιάδων ανθρώπων που λατρεύουν το βουνό.
Πολλοί έχουμε ανέβει, έστω και μια φορά στη ζωή μας, στην κορυφή του Ταϋγέτου, γνωστή ως Πυραμίδα ή Προφήτης Ηλίας. Ποιοί όμως από εμάς έχουν τη τύχη να την ανέβουν χιονισμένη;
Ελάχιστοι φαντάζομαι. Για να επιχειρήσεις ένα τέτοιο παράτολμο εγχείρημα προϋποθέτει σκληρή εκπαίδευση, τεχνικές γνώσεις και εξειδικευμένο εξοπλισμό.

Ένας απο τους τυχερούς είμαι κι εγώ και είχα την τιμή να γνωρίσω και να πορευθούμε μαζί στο ίδιο όνειρο με μία από τις κορυφαίες ορειβατικές ομάδες της Ελλάδος, του Ε. Ο. Σ. Καλαμάτας.
Το αξέχαστο αυτό ταξίδι ξεκίνησε το Σάββατο 3 Μαρτίου το απόγευμα από το σημείο «Μαγγανιάρη» όπου κατέφθασαν τα δυο van της αποστολής από Καλαμάτα με 25 άτομα. Στη συνέχεια πήραμε το μονοπάτι που οδηγεί κατ’ ευθείαν στο Ορειβατικό Καταφύγιο και ακολούθησε μια εκπληκτική πεζοπορία μέσα στη καρδιά του δάσους, ανάμεσα σ’ έλατα, κέδρους, πεύκα και χιόνι, το οποίο όσο ανεβαίναμε τόσο πύκνωνε. Φθάσαμε νύκτα με οδηγό το φεγγάρι.
Το καταφύγιο ήταν σκεπασμένο με χιόνι μέχρι επάνω και χρειάστηκε η βοήθεια των ορειβατικών εργαλείων για ν’ ανοιχτεί η είσοδος.

Στην πόρτα της εισόδου μάς υποδέχτηκαν ο φύλακας Βαγγέλης Αναγνωστόπουλος με τη σύζυγό του Δήμητρα, όπου τελικά η φιλοξενία των δύο οικοδεσποτών ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Το βράδυ το μενού περιελάμβανε ζεστό τσάι Ταϋγέτου, τραχανά με λουκάνικο, χωριάτικο ψωμί, καθώς και διάφορα εδέσματα, τα οποία τα είχαν επιμεληθεί οι νοικοκυρές της παρέας.

Η νύχτα συνεχίστηκε με ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου που απήγγειλε η αρχηγός της αποστολής, η Σπαρτιάτισσα Βαρβάρα Κάτσου. Αξίζει να σημειωθεί πως φέτος το 2012 είναι Έτος ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥμε τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του κορυφαίου Λάκωνα ποιητή του 20ου αιώνα. Ο ποιητής είχε εκφράσει το θαυμασμό του για τον Ταΰγετο στα ποιήματά του. Οι οριεβάτες δεν τον ξέχασαν. Η αυλαία έπεσε με παραδοσιακά τραγούδια και ξεκαρδιστικά ανέκδοτα.

Η ανατολή του ηλίου ήταν σκέτη μαγεία, τα πάντα ήταν ντυμένα στα κατάλευκα, μέχρι και οι ταμπέλες ίσα - ίσα που ξεμύτιζαν από το χιόνι. Ώρα να δαμάσουμε τον «Λευκό Γίγαντα», η αποστολή ξεκινάει περίπου στις 7 π. μ. ακλουθώντας τα βήματα που είχαν ήδη χαράξει από νωρίς τα ξημερώματα οι τρεις έμπειροι Σπαρτιάτες Ορειβάτες και μέλη του Ε. Ο. Σ. Σπάρτης ο Δημοσθένης Κακούρος, Χρήστος Τσιπόκας και ο Σωτήρης Γραφάκος.

Σύμμαχός μας ο καλός καιρός με ηλιοφάνεια και καταγάλανο ουρανό, οι Θεοί μάς είχαν κάνει τη χάρη.
Η ανάβαση για την κορυφή δεν έγινε από την κλασική διαδρομή όπως συνηθίζεται, αλλά ανεβήκαμε από την κόντρα. Τέτοιου είδους εγχείρημα δεν γνωρίζω αν είχε ξαναγίνει ποτέ από μια πολυπληθή ομάδα ορειβατών και στην πιο απόκρημνη πλαγιά του Ταϋγέτου και ολίγον ριψοκίνδυνη. Χάρη στους άρτια εκπαιδευμένους οδηγούς της ομάδας όπως ήταν ο Γιώργος Μάλαμας, (ο οποίος χρησιμοποιώντας ορειβατικό σχοινί και πιολέ - ορειβατική σκαπάνη) ανεβήκαμε με απόλυτη ασφάλεια και ψυχραιμία όχι μόνο στη κορυφή, αλλά και στον Έβδομο Ουρανό.
Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν και στα υπόλοιπα παιδιά.

Συν τοις άλλοις, η αρχηγός μας εκτός από την καταγωγή της, ανέδειξε και την εξίσου εκπληκτική Σπαρτιατική της πειθαρχεία, με τέτοιον τρόπο που δεν συνέβη το παραμικρό κατά τη διάρκεια της αναρρίχησης. Προς τιμήν αυτής της χαρισματικής Κυρίας δώσαμε τ’ όνομά της στην περιβόητη πλαγιά « Η κόψη της Βαρβάρας».
Μετά από πολύωρη και εξαντλητική ανάβαση κατακτήσαμε επιτέλους την κορυφή του Λευκού Γίγαντα.
Η καταπληκτική θέα μάς αποζημίωσε με το παραπάνω κάνοντάς μας να ξεχάσουμε για λίγο την κούραση. Το υπερθέαμα απερίγραπτο, ζήσαμε στιγμές απείρου κάλλους, είχαμε την εντύπωση πως περπατούσαμε στα σύννεφα. Χαμηλά, σύννεφα προς τη Λακωνική Γη, καθαρός ουρανός προς τον Μεσσηνιακό Κόλπο, καθώς μπορούσες να διακρίνεις ακόμα και την καμπυλότητα της Γης. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ορειβάτες δεν θυμήθηκαν ποτέ τόσο πολύ χιόνι στον Ταΰγετο, με αποτέλεσμα το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία να βρίσκεται θαμμένο τουλάχιστον 3 – 4 μέτρα κάτω από το πυκνό χιόνι.
Η παρέα μας εκτός από δεινούς ορειβάτες είχε και ταλαντούχους φωτογράφους.Οι μηχανές Nikon είχαν την τιμητική τους, οι οποίες είχαν πάρει κυριολεκτικά φωτιά και δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό ν’ απαθανατίζουν τα πάντα στη διάβα τους. Δυστυχώς είναι τόσες πολλές και εντυπωσιακές οι φωτογραφίες που είναι αδιανόητο να χωρέσουν σ’ ένα και μόνο άρθρο.

Η επιστροφή ήταν διασκεδαστική και κάποιοι για να φθάσουν πιο γρήγορα προτίμησαν τη κλασική τσουλήθρα ξαπλωμένοι ανάσκελα, ενώ οι υπόλοιποι είχαν μείνει έκθαμβοι και παρατηρούσαν με δέος από μακριά τους συνοδοιπόρους που έμοιαζαν με ανθρωπάκια των playmobil μπρος στην απεραντοσύνη του Μεγαλοπρεπέστατου Ταϋγέτου...
Εκείνη την ημέρα δεν έλειψαν και τα ευτράπελα.

Αίσιο τέλος είχε η περιπέτεια ενός μοναχικού ορειβάτη που αποφάσισε ν’ ανέβει το βουνό μόνος του, χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό, με αποτέλεσμα να χάσει τις δυνάμεις του και να εγκλωβιστεί στο χιόνι. Στη συνέχεια κάλεσε σε βοήθεια με ασύρματο στις συχνότητες ανάγκης της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης Λακωνίας (Ε. Ο. Δ.) και αμέσως μια 5μελή ομάδα κινητοποιήθηκε για βοήθεια. Γύρισε και τον εντόπισε ο φύλακας του καταφυγίου και τον παρέδωσε στη δύναμη της Ε. Ο. Δ. με την συνδρομή του μέλους του Ορειβατικού Σπάρτης Γιώργου Κανελλόπουλου.
Τέλος καλά – όλα καλά!

Φωτογραφίες Νίκος Μπακής, Κώστας Φύκιρης (Πρόεδρος Ε. Ο. Σ. Καλαμάτας)