«Η Σελήνη έλκει τη Γη, όπως βέβαια και η Γη πολύ περισσότερο τη Σελήνη» λέει ο κ. Γ. Σειραδάκης, καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εξηγεί: «Το αποτέλεσμα αυτής της αμοιβαίας έλξης είναι οι παλίρροιες, ένα φαινόμενο που παρατηρείται κάθε έξι ώρες, είτε η Σελήνη βρίσκεται από τη μία πλευρά του πλανήτη μας είτε από την άλλη ­ κάτι που εμείς το βλέπουμε πολύ χαρακτηριστικά στον Εύριπο στη Χαλκίδα, όπου κάθε έξι ώρες αλλάζει η ροή των υδάτων. Αυτή είναι η μόνη μεγάλη και σημαντική επίδραση της Σελήνης στον πλανήτη μας. Βέβαια δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε ότι όταν έχουμε πανσέληνο, το φως του φεγγαριού, ειδικά για τους ρομαντικούς, κάνει πιο όμορφες τις νύχτες και επομένως επιδρά εποικοδομητικά στη διάθεσή μας. Αλλά οι μοναδικές επιδράσεις του φυσικού δορυφόρου μας στον πλανήτη μας, αν θέλουμε να μιλήσουμε επιστημονικά, δεν έχουν να κάνουν με τίποτε άλλο από τις παλίρροιες και φυσικά με το ότι οι νύχτες μας γίνονται περισσότερο φωτεινές όταν έχουμε πανσέληνο».

Η φημισμένη όμως ­ και όχι άδικα ­ πανσέληνος του Αυγούστου έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό που την κάνει να ξεχωρίζει: είναι συνήθως «έγχρωμη». Ειδικά λίγο μετά την ανατολή της αλλά και προς τη δύση της, όταν αρχίζει να παίρνει κάτι από το χρώμα της πορφύρας.

«Αυτός είναι και ένας από τους βασικότερους λόγους που το αυγουστιάτικο φεγγάρι φημίζεται για την ομορφιά του» συνεχίζει ο κ. Σειραδάκης και εξηγεί: «Επειδή η Σελήνη τον Αύγουστο όταν μεσουρανεί, δηλαδή όταν βρίσκεται στο μέγιστο ύψος, δεν φθάνει πολύ ψηλά πάνω από τον ορίζοντα, το φως της φθάνει σε εμάς διατρέχοντας μεγαλύτερο πάχος ατμόσφαιρας με αποτέλεσμα να διαχέεται και να απορροφάται το κυανό τμήμα του χρώματός της και να φθάνει στα μάτια μας πιο έντονο το κόκκινο. Η φύση δηλαδή μάς απατάει για το χρώμα της Σελήνης».