ΦΑΡΙΔΑ. Πρωί μιας ημέρας του Μαϊου. Το συνεργείο βρίσκεται για άλλους λόγους στην Τόριζα Φάριδος, κάτω ακριβώς από το στέρνο του Ταυγέτου…
Η παραμονή δεν διαρκεί πάνω από 30 λεπτά. Η βοηθητική φωτογραφική μηχανή, «χαζολογώντας» αιχμαλωτίζει εικόνες που στη συνέχεια αποκαλύπτουν όσα «κρύβει» ο Ταύγετος…

Τα παιχνίδια του ήλιου με τα σύννεφα ζωγραφίζουν στον Ταύγετο σκιές και λάμψεις. Κάποιες στιγμές το άσπρο του πάγου με το μαύρο της σκιάς ανταγωνίζονται να χρωματίσουν το Ταύγετο, μέρα Μαγιού… Τα όρια εδώ είναι τιτάνια…
Ο φακός έχει ήδη αποτυπώσει τα στρώματα των πετρωμάτων του Ταυγέτου. Κάθε σελίδα και εκατομμύρια χρόνων. Εκεί όπου δεν υπάρχει βλάστηση παρά μόνον πέτρα. Ο χρόνος εδώ έχει ξεχάσει απο το παιχνίδι του απολιθωμένα κοχύλια και πετρωμένους κορμούς δένδρων…
Λίγο πιο κάτω η μάχη των δένδρων του σήμερα με τον βράχο. Αυτά αγωνίζονται δεκαετίες να ανέβουν λίγο ψηλότερα και ο βράχος τα απωθεί αμυνόμενος και γυμνός. Πότε νικά, πότε νικιέται.
Σε άλλη «γωνιά» η φωλιά της Παναγιάς της Καταφυγιώτισσας, απόκρημνα, απέριττα, απομονωμένα αλλά πάντα εκεί…
Πιο πάνω στο στέμμα της Τόριζας η Ιλάειρα, δηλάδη το resort που φέρει το όνομα της κοπέλας που άρπαξαν οι Μεσσήνιοι και διεκδίκησαν οι Διόσκουροι… Όλοι ερωτευμένοι.
Η κορυφή, αποκαλύπτεται... Δεν είναι πυραμίδα αιχμηρή αλλά ολόγιομη τροφός της φαντασίας, του μύθου και της προσδοκίας… Εδώ βύζαξαν Βρεττάκος και Λιαντίνης.
Και όταν ο φακός γυρίζει νοτιοανατολικά αντικρίζει τη θάλασσα του Λακωνικού. Ο Ταύγετος μικραίνει τη Λακωνία.
Τελευταίο κλικ στο βράχο που ήταν πάντα το άγιο όριο της Τόριζας με τον κάμπο. Ο Αϊ Θανάσης σκοπιά για τον Αγιώργη, την Αγια Κυριακή…

Καλό - καίρι!