Γράφει η Μαρίλια Φωτοπούλου*

Έφτασε, λοιπόν, το βράδυ εκείνης της Παρασκευής. Μια χλωμή Παρασκευή, με μια αναλαμπή ελαχίστου ενθουσιασμού, που θα έσβηνε το επόμενο πρωί. Μια Παρασκευή σαν όλες τις άλλες... Έτσι, αποφασίζοντας να διακόψω για λίγο την ενοχλητική μονοτονία, ακολουθώ τη συμβουλή του καθηγητή μου να παρακολουθήσω κάποια από τις προβολές στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, που διεξήχθη στις 6 και 7 Φεβρουαρίου στην πόλη μας. Ήταν η τελευταία προβολή. Εννέα η ώρα, μα έμοιαζε μεσάνυχτα και ο κόσμος πάγωνε. Πίσω στην πλατεία. Δέκα άτομα το πολύ να ήμασταν την ώρα εκείνη στην αιθούσα, σκορπιστήκαμε και καθίσαμε στις πράσινες, μελαγχολικές καρέκλες του Πνευματικού κέντρου της πόλης μας. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για ό,τι επρόκειτο να παρακολουθήσω ούτε αν θα μου άρεσε τελικά. Το μόνο που είχα σκεφτεί πριν ξεκινήσω ήταν «γιατί όχι;».

Γιατί όχι; Όλα, λοιπόν, ξεκίνησαν από εκείνο το φλεγόμενο «γιατί όχι», που από απλή σκέψη αρχικά, εξελίχθηκε σε ολόκληρη επανάσταση. Και τι επανάσταση! Ένας ολόκληρος λαός, ο αιγυπτιακός, κατάφερε να οδηγηθεί σε εξέγερση μέσω του δαιμόνιου facebook. Όλα γρήγορα και όλα επιπόλαια, με έναν δικτάτορα να αργοπεθαίνει. Καθώς πλησίαζε αυτό το «γιατί όχι», φθάνει η νύχτα της απόλυτης νεμέσεως και λύτρωσης. 25 Ιανουαρίου 2011, πλατεία Ταχρίρ, Αίγυπτος εναντίον Μπουμπάρακ. Μια ημερομηνία, ένα μέρος, και ένας λαός να διαδηλώνει εναντίον ενός αλαζόνα «Προέδρου». Και η λάμψη που τόσο περίμενε καθένας απ ’τους αγανακτισμένους διήρκησε στ’ αλήθεια λιγότερο από μερικές στιγμές.

Και όλα είναι κύκλος! Βία και αδικία για δεκαετίες, ο Μπουμπάρακ πέφτει, μα όλα είναι κύκλος και η κόλαση επιστρέφει πιο δυνατή από ποτέ (στην πραγματικότητα ποτέ δεν έφυγε, όπως και σε κάθε τόπο, που έχει την ατυχία να ορίζουν άλλοι τις τύχες του). Ο καθένας πια μπορεί να το διακρίνει καθαρά. Μπορεί να διακρίνει καθαρά το κενό στα μάτια εκείνης της νεαρής, που αδίκως πάλεψε εναντίον του διεφθαρμένου καθεστώτος, για να κατηγορηθεί αργότερα για πορνεία και να διωχθεί από ένα ολόκληρο χωριό. Ο καθένας πια με ευκολία μπορεί να δει την απόγνωση στην ψυχή εκείνου του νεαρού που πασχίζει να βγάλει απ’ τη φυλακή τον αδίκως καταδικασμένο αδελφό του. Του νεαρού που ούρλιαζε με σώμα και πνεύμα για δικαιοσύνη, για τι; Μόνο και μόνο για να περάσει μια ζωή στην απελπισία; Κι ο καθένας από εμάς μπορεί να νιώσει το οξύ να διαπερνά το εύθραυστο δέρμα εκείνου του στοργικού πατέρα. Το οξύ που η ίδια η αστυνομία του επέβαλε να υποστεί. Σε έναν πατέρα που πολέμησε για το μέλλον των παιδιών του και το μόνο αντάλλαγμα που πήρε ήταν 6 χρόνια φυλάκισης!

Κι εγώ; Γιατί εγώ να μην είχα ακούσει το παραμικρό 4 χρόνια τώρα; Γιατί έπρεπε να δω ένα ντοκιμαντέρ για να ξυπνήσω από τη λήθη; Είμαι αρκετά μικρή για να καταλάβω πως, ενώ όλα αυτά πλέον έχουν σκεπαστεί και ξεχαστεί, αυτή τη στιγμή κάποιος άτυχος βασανίζεται στην Αλεξάνδρεια;

Όλα αυτά τα ερωτήματα βομβάρδισαν το μυαλό μου σε κλάσματα δευτερολέπτων. Και 83 λεπτά απ’ τον πολύτιμο χρόνο μου με έκαναν να αλλάξω τρόπο σκέψης. Πίστευα πως τόσα εφηβικά παραμύθια που διάβαζα μέχρι τώρα αποτελούσαν τα αληθινά «προβλήματα». Τώρα αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πόσο επικίνδυνα απατηλός είναι ο κόσμος μας και ότι 15 χρόνια τώρα ζω σε μια ειρωνεία. Ειρωνεία δεν είναι ότι προσποιούμαι την επαναστάτρια της καρέκλας με ροδάκια, χωρίς να γνωρίζω το παραμικρό για το μαρτύριο που υπομένει ένα άλλο 15χρονο, μόλις μερικές εκατοντάδες μίλια από εδώ, ενώ εγώ δήθεν σκέφτομαι πώς θα αλλάξω τον κόσμο…

Τελικά, δε λυπάμαι τόσο κι ας δείχνω συμπόνια. Αυτά τα 83 λεπτά με έκαναν να προβληματιστώ για όσα έχω μάθει μέχρι τώρα. Πιο ανατρεπτικό συναίσθημα δεν ένιωσα ποτέ. Γι’ αυτό και θεώρησα απαραίτητο και άξιο να αφιερώσω ένα μακρόσυρτο καταιγισμό ιδεών για αυτά τα 83 λεπτά, που πολλοί θα θεωρούσαν χαμένα.

* Μαθήτρια της Γ΄ τάξης 4ου Γυμνασίου Σπάρτης «Γιάννης Ρίτσος»


Από τη σύνταξη του n.p.: Όσο υπάρχουν μαθητές και μαθήτριες που σκέπτονται και γράφουν έτσι, μπορούμε να ελπίζουμε για μια καλύτερη κοινωνία και ζωή! Η.Μ.