Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

-Τα αυτοκίνητα έχουν ψυχή ;
-Τα παλιά ναι . Αυτά έχουν ψυχή . Γιατί προέρχονται από μιαν εποχή όπου το καθετί που δημιουργούσε το ανθρώπινο χέρι και το μυαλό , είχε μια μοναδικότητα , είχε ένα ή περισσότερα χαρακτηριστικά , που το ξεχώριζαν από τ’ άλλα του ίδιου είδους . Με λίγα λόγια το «παλιό» είχε αυτό που λέμε «προσωπικότητα» .
Σήμερα , στην εποχή της παγκοσμιοποίησης , της έντονης βιομηχανοποίησης , της μαζικής παραγωγής και της αλόγιστης κατανάλωσης τα πάντα έχουν βουλιάξει μέσα στην ομοιομορφία και ό,τι θα μπορούσε να ξεχωρίζει χάνεται μέσα στο πλήθος .
Έτσι , λοιπόν , και τα μοντέλα των παλιών αμαξιών ήταν προσωπικότητες , ξεχώριζαν μεταξύ τους κι έγραφε το καθένα τη δική του ιστορία . Από κει και πέρα τα αμάξια αυτά έπαιρναν στοιχεία και από την προσωπικότητα του οδηγού τους , δένονταν με τη ζωή του, αποκτούσαν αξία συναισθηματική και γίνονταν «μέλη της οικογένειας» με τρόπο που ο αποχωρισμός τους ήταν , σχεδόν , αδιανόητος , σε αντίθεση με τα σημερινά αμάξια που πολύ εύκολα αλλάζουν χέρια από τη μια μέρα στην άλλη .

Σήμερα οι περισσότεροι αγοράζουν αυτοκίνητο όπως ένα ζευγάρι παπούτσια , δηλαδή δε δένονται μαζί του και μόλις παλιώσει το πουλάνε για να πάρουν κάποιο άλλο .

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια που έγραψε ένας απλός άνθρωπος για το παλιό του αμάξι σε μια σελίδα για αυτοκίνητα :
«Είμαι συναισθηματικά “δεμένος” με αυτό το αυτοκίνητο, αφού με αυτό πήγα γαμπρός στην εκκλησία, έφερα στο σπίτι τα παιδιά μου από την κλινική όταν γεννήθηκαν, σε αυτό έμαθε να οδηγά η γυναίκα μου και τα παιδιά μου και πολλές ακόμα όμορφες στιγμές. Μεγάλωσα μέσα σε αυτό και αυτό μαζί μου. Είναι απαπόσπαστο κομμάτι των νεανικών μου χρόνων και της ίδιας μου της ζωής γενικότερα.
Δεν πρόκειται λοιπόν να το αλλάξω».

Πολλά απ’ αυτά τα παλιά αμάξια εξακολουθούν , χάρη στην αγάπη και τη φροντίδα των ανθρώπων τους , να δίνουν ζωηρές και χαρούμενες πινελιές στον θλιβερό καμβά της μηχανοκρατούμενης εποχής μας . Παρκαρισμένα και ξεχασμένα σε γκαράζ , αποθήκες ή και στην ύπαιθρο ακόμα , πολλές φορές δίπλα μας , προσμένουν κάποιον να σκύψει πάνω τους με ενδιαφέρον , να ανακαλύψει το παρελθόν τους και ν’ ακούσει τις ιστορίες τους .
Ας ακούσουμε , λοιπόν , δυο απ’ αυτές :

mercedes 190 ponton sedan -1961
Στολίζει την πυλωτή μιας πολυκατοικίας στο Νέο Κόσμο της Σπάρτης και ανήκει στο μηχανουργό και ρέκτη Παύλο Πολίτη . Απεριποίητη ακόμα , σκονισμένη , με λίγον αέρα στα λάστιχα , εξακολουθεί να αποπνέει την αύρα της αριστοκρατικής καταγωγής της και της διακριτικής ομορφιάς της αξέχαστης εποχής . Το κρεμ και το μαύρο δένουν αρμονικά πάνω της και το αστέρι της mercedes δεσπόζει πάνω στα τάσια των τροχών και στα καπό . Βαριά κατασκευή από ανθεκτική λαμαρίνα αλλά ταυτόχρονα όμορφη και αξιαγάπητη . Η «μουτσούνα» της αυστηρή , στρογγυλά φανάρια σαν μάτια ορθάνοιχτα , προφυλακτήρες πανίσχυροι απαγορευτικοί για οποιαδήποτε «επαφή» , σαλόνι πολυτελές, ευρύχωρο και άνετο με δερμάτινα καθίσματα , τιμόνι και ταμπλό επενδυμένα με ακριβό ξύλο !
Σπάνιο συλλεκτικό κομμάτι από μιαν εποχή που τα αυτοκίνητα είχαν προσωπικότητα και «ψυχή» .
Το μοντέλο mercedes 190 ponton sedan ήταν το πρώτο καινούριο μοντέλο της MERCEDES μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη σειρά των επιβατικών αυτοκινήτων . Από το 1959 έως ΚΑΙ το 1962 υπήρξε το πιο μαζικό μοντέλο της αυτοκινητοβιομηχανίας.

Veloto
Κι ενώ κουβεντιάζαμε με τον Παύλο για παλιά αυτοκίνητα μου λέει :
-Έλα να σου δείξω κάτι μοναδικό .
Μπαίνουμε σε ένα ισόγειο απέναντι από το μηχανουργείο του στην οδό Σόλωνος και τι βλέπω ;
Ένα αυτοκίνητο μινιατούρα που θύμιζε περισσότερο παιδικό αυτοκίνητο παρά αληθινό αυτοκίνητο δρόμου . Το σουλούπι του σαν μικρό καμηλάκι . Ένα καπουδάκι μεταλλικό με δυο φαναράκια μπροστά , μια κουκούλα πλαστική υπερυψωμένη , πόρτες που κλείνουν με φερμουάρ (!!!) με «τζάμια» από ζελατίνα (!!!) , «σαλόνι» ίσα που να χωράει (;) δυο άτομα σε συνθήκες ασφυκτικές και ρόδες ποδηλάτου με ακτίνες !!!
Αλλά το πιο εκπληκτικό απ’ όλα , ποιο ήταν ; Δυο πετάλ ποδηλάτου μπροστά στη θέση του οδηγού !!!
Ένα αμαξάκι , δηλαδή , που δούλευε κανονικά ως αυτοκίνητο , αλλά που σε ώρα ανάγκης ή κατά τη διάθεση του οδηγού γινόταν και ποδήλατο !!!
Ο Παύλος μου αποκάλυψε το όνομα του παράξενου αυτού αυτοκινήτου ( Veloto ) και η μικρή μου έρευνα σχετικά , έδωσε τα παρακάτω στοιχεία :
Το Veloto ήταν ένα από τα πρωτοεμφανιζόμενα οχήματα στη νέα κατηγορία των 50 κυβικών , τα οποία η Γαλλική νομοθεσία κατέταξε σε 3 κατηγορίες .
Αρχικά o Jean Bellier, ένας κατασκευαστής μπαταριών , έφτιαξε το 1968 το πρώτο του όχημα , ένα μικρό τρίκυκλο με κινητήρα Solex , που προοριζόταν για την εκπαίδευση των παιδιών στην ασφαλή οδήγηση.
Λίγα χρόνια αργότερα , το 1972 , παρουσιάστηκε σε έκθεση παιχνιδιών το μοντέλο Buggy F85, το οποίο είχε κινητήρα Verosolex και κίνηση στους πίσω τροχούς . Το συγκεκριμένο μοντέλο γινόταν εξαγωγή σε 48 χώρες έως το 1976.
Την ίδια χρονιά σε έκθεση αυτοκινήτου , παρουσιάστηκε το Veloto , το μόνο διθέσιο όχημα για το οποίο δεν χρειαζόταν δίπλωμα οδήγησης . Η αγορά στην οποία απευθυνόταν το Veloto ήταν οι συνταξιούχοι που είχαν σταματήσει να οδηγούν .
Το Veloto κυκλοφόρησε σε μπλε, πορτοκαλί, κίτρινο και πράσινο χρώμα με μαύρο ουρανό που έμοιαζε με τέντα .