Είναι 25η Μαρτίου. Πολλά δεν μπορώ να καταλάβω από όσα συμβαίνουν γύρω μου. Νιώθω ότι αυτός ο τόπος δεν με χωρά, δεν με θέλει, δεν με αντέχει…
Η μήπως είμαι εγώ το πρόβλημα;
Μήπως εγώ δεν έχω την ικανότητα να διακρίνω, να κατανοήσω…

Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ο Δήμος Σπάρτης είχε χρήματα για μασκαράδες, λίγες μέρες πριν, αλλά όχι για στεφάνια στα μνημεία των ηρώων την 25η Μαρτίου. Οι εκπρόσωποι του Δήμου κατέθεσαν μια κλάρα δάφνης λόγω έλλειψης πόρων… Ω Ελλάς ηρώων χώρα…

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπήρχε τόση Αστυνομική δύναμη και κινητοποίηση κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου; Πεζοδρόμια, δρόμοι, ταράτσες… Παντού.
Από ποιους κινδυνεύουν οι άρχοντες;

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο υφυπουργός Καράμπελας σήκωσε κι έφερε κοντά του στους χορούς τον βουλευτή Γρηγοράκο Λόγω συγκυβερνητικής συντροφικότητας; Μήπως δίπλα του έπρεπε να καλέσει την κοπελίτσα αμαλία, πίσω του;

Απορώ πως επιτρέπουν κάποιοι και ξεχειλίζει η "φιλία" τους με τον τύπο μπροστά στα μάτια των πολιτών…

Δεν καταλαβαίνω γιατί μέλη της Φιλαρμονικής αγωνιούν για τη διαίρεσή της προκειμένου να «παίξει» και στον Μυστρά. Κι αυτοί που είστε παιδιά, πολλοί μας πέφτετε…

Άραγε ο συνωστισμός στις θέσεις των αρχόντων έχει να κάνει με την παρακμή της κοινωνίας ή με την παρακμή της άρχουσας τάξης..; Ισως και με τα δύο.

Κι εκεί που είμαι έτοιμος να αποσυρθώ, διότι νιώθω «ανάπηρος» να αντιληφθώ και να κατανοήσω, βλέπω φώς…

Βλέπω τα νέα παιδιά που καμαρώνουν με τις εθνικές φορεσιές.

Βλέπω τα νιάτα να υψώνουν την Ελληνική σημαία…

Βλέπω τα ειδικά σχολεία να παρελαύνουν!

Βλέπω τα Σπαρτιατόπουλα να χορεύουν γνήσιους χορούς της παράδοσής μας…

Βλέπω τους νέους να μην γυρίζουν το κεφάλι δεξιά, αλλά να κοιτούν μπροστά και ψηλά!

Βλέπω τους νέους στρατιώτες...

Βλέπω πολίτες που τέτοιες ώρες έχουν μια σκέψη για την Κύπρο…

Βλέπω, ακούω, νιώθω ότι δεν είμαι μόνος…