ΣΠΑΡΤΗ. Η Σπάρτη είχε δύο βασιλείς, συνειδητή επιλογή για να μην μείνει ποτέ χωρίς έλεγχο πεπραγμένων και ακέφαλη αν ο ένας «πέσει» στη μάχη. Μοντέλο πολιτικής που έχουν μιμηθεί σήμερα σημαντικές δημοκρατίες και Κυβερνήσεις. Ευκαιρία εκπροσώπησης φατριών και φυλών. Ωστόσο η σύγχρονη Σπάρτη φαίνεται και φέρεται ωσάν να μην έχει αυτή την παράδοση που προεξοφλεί και διατυμπανίζει ότι χάριν της πατρίδος δεν υπάρχουν αυθεντίες, μονάρχες και αδιαμφισβήτητοι ηγέτες. Δεν υπάρχει το εγώ αλλά το εμείς.

Σήμερα αυτό που λένε, αλλά μάλλον δεν τηρούν, οι ηγέτες και οι συν αυτοίς συνεργάτες τους, είναι ότι η διοίκηση και η εξουσία έχουν συνέχεια. Πράγματι έτσι είναι και αν αυτό δεν συμβαίνει τότε τα πράγματα δεν είναι καλά. Ειδικά όταν αναφερόμαστε σε έργα και μάλιστα μεγάλα και σημαντικά αλίμονο αν δεν υπήρχε συνέχεια. Αλίμονο αν η απόφαση του πρώτου δεν δέσμευε τις κινήσεις του επόμενου και μεθεπόμενου.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το έργο της Παλαιολόγου στη Σπάρτη. Άρχισε να συζητείται επι δημαρχίας Αργιετάκου, μελετήθηκε επί δημαρχίας Βαλιώτη, άρχισε να εκτελείται επι δημαρχίας Δούκα και φαίνεται να ολοκληρώνεται επι δημαρχίας Βακαλόπουλου. Μερίδιο στο έργο έχουν όλοι.

Πόσο μάλλον όταν αναφερθούμε σε ένα εμβληματικό έργο όπως το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της Σπάρτης. Έργο που όσο κανένα άλλο θα ταυτιστεί με τη νέα εποχή της πόλης και ελπίζουμε με την ανάπτυξή της, πολιτισμική και οικονομική.

Το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο, όπως καταμετρούν τα χρόνια οι επαϊοντες, είναι μια υπόθεση 30 ετών. Τα πολιτικά πρόσωπα που συνδέονται άρρηκτα με το μεγάλο αυτό έργο είναι ο πρώην υφυπουργός Πολιτισμού και πρώην περιφερειάρχης Πελοποννήσου Πέτρος Τατούλης και ο πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ο Πέτρος Τατούλης οραματίστηκε και δρομολόγησε ένα έργο στο οποίο ακόμα και η ίδια η Σπάρτη δεν είχε πιστέψει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχοντας πλέον ενώπιόν του μια ώριμη διεκδίκηση των Σπαρτιατών απέδωσε το δίκαιο με γενναία χρηματοδότηση το επόμενο χρονικό διάστημα. Μέσα και γύρω από την υπόθεση του Μουσείου είναι αρκετά και γνωστά τα πρόσωπα που έδωσαν μάχες και πάσχισαν για να γίνει το όραμα έργο. Δίκαιο θα ήταν να σταθούμε σε όλα τα ονόματα αλλά δεν είναι εφικτό. Πίσω όμως από τις κ.κ. Τζανετέα και Κανελλοπούλου στοιχίζονται σημαντικοί και ενεργοί πολίτες που τους πρέπει αναγνώριση, πλάι στον Δημήτρη Πτωχό και στον Μιχάλη Βακαλόπουλο συντάσσονται εκλεκτοί.

Όμως η αδιαμφισβήτητη επίκαιρη γραφή και ρητορική διαπράττει ένα ολέθριο και ανέντιμο σφάλμα. Επιδιώκει, ή στην καλύτερη περίπτωση επιτρέπει, την «εξαφάνιση» του οραματιστή του έργου. Του Πέτρου Τατούλη.

Όταν όλοι ομολογούν πως το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της Σπάρτης είναι το έργο εκείνο που θα αναδείξει την πόλη και θα την επαναφέρει στον χάρτη του πολιτισμού, του τουρισμού και της ανάπτυξης, τότε δεν αρμόζει στους Σπαρτιάτες να λησμονούν τα δίκαια και να μην αποδίδουν τα πρέποντα, τουλάχιστον στους πρωταγωνιστές.

Χωρίς Πέτρο Τατούλη, σήμερα η Σπάρτη δεν θα μιλούσε για νέο Μουσείο. Ισως να μιλούσε το 2035 με 2040. Χωρίς την δέσμευση του Κυριάκου Μητσοτάκη για ένταξη και χρηματοδότηση του έργου, το όραμα Τατούλη, των συνεργατών του και των Σπαρτιατών θα ήταν ένα όραμα από τα πολλά που έχουμε ανεκπλήρωτα στη Σπάρτη.

Συνεπώς ας προσέχουν όσοι αποδίδουν πατρότητα στο έργο. Ας είναι πιο δίκαιοι όσοι κάνουν τον απολογισμό. Ας είναι πιο έντιμοι όσοι θα κάνουν πράξη το όραμα.

Στο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της Σπάρτης αν αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι Καίσαρες είναι δύο.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις