Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου

Συχνά αναρωτιόμαστε γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν κάνει το ‘’δικό’’ μας αυτονόητο, ενώ εμείς του υποδεικνύουμε να κάνει διάφορα πράγματα, μια το ένα και μια το άλλο. Είναι γεγονός πως την νύχτα των εκλογών του 2019, μόνος του διατύπωσε την ανάγκη αντιστοίχησης του 32% που μόλις τον είχε εμπιστευτεί, με ένα κόμμα που δεν ήταν πλέον στα όρια του 3%. Αντί να εξαγγείλει εκείνη ακριβώς την στιγμή την δημιουργία ενός νέου ανοιχτού στην κοινωνία κόμματος, αρκέστηκε στην συνέχεια σε μια προβληματικού τύπου διεύρυνση η οποία έμοιαζε λίγο πολύ με μια, δύσκολη ομολογουμένως, κατάσταση …προσχώρησης.

Η προσπάθεια δεν θα είχε ούτως ή άλλως προκοπή. Σκόνταψε όμως και στις ιδιοτελείς σκέψεις της ‘’Βαρονίας’’, όταν αυτή διαπίστωσε ότι οι εσωκομματικοί συσχετισμοί, κυρίως όμως τα ‘’κουκιά’’ του 32%, δεν θα κατανέμονταν όπως του 3%. Με άλλα λόγια, το σκουριασμένο Αριστερόμετρο έδειχνε πως, θα χανόταν το ‘’μαγαζί’’. Για τον λόγο αυτό, η διεύρυνση δεν έγινε ποτέ. Ανακόπηκε. Ούτε και θα γίνει. Το όνομα απλώς του ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Και αυτό φαντάζει να είναι ικανό εγχείρημα και ταυτόχρονα … ριζοσπαστικά προοδευτικό. Το κόμμα που μόλις έχασε τις εκλογές, εισήλθε σε εσωστρεφή περιδίνηση που εγκυμονούσε πολιτική κρίση με ενδεχόμενη άλλη μία …διάσπαση. Ένα κόμμα Κυβερνητικό, που αντανακλά στο σύνολο της κοινωνίας με 32%, μέσα σε ένα τσουνάμι λουκέτων και απολύσεων, ασχολείται αποκλειστικά με τα του οίκου του.

Μόλις πρόσφατα αποδείχτηκε αυτό στην πράξη από το γεγονός ότι ενόψει τον εκλογικών Νομαρχιακών Συνδιασκέψεων, οι τάσεις και τα ρεύματα που συγκροτούν το σώμα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ουσιαστικές πολιτικές διαφορές μεταξύ τους, συσπειρώθηκαν και βγήκαν στα ‘’μαρμαρένια αλώνια’’, ευτυχώς ήπια, προκειμένου να μετρήσουν τις δυνάμεις και την επιρροή τους. Χωρίς να αναλογίζονται πως οι δημοσκοπικές τουλάχιστον ενδείξεις, αποδεικνύουν στην πράξη ότι κάτι δεν κάνουν μέχρι σήμερα σωστά. Όλοι είδαμε τι συνέβη την περασμένη εβδομάδα. Αντί για ολομέτωπη επίθεση στην Κυβέρνηση της πανδημίας που παραπαίει, είχαμε μίζερες ‘’μάχες εκ του συστάδην’’ μεταξύ συντρόφων. Κάτι που ενόχλησε πάρα πολύ κόσμο. Και τον απογοήτευσε.

Κατά την διάρκεια αυτών, παρατηρήθηκε πως έλλειπαν δύο πράγματα από όλες αυτές τις διαδικασίες. Ο Τσίπρας και το πολιτικό αφήγημα. Παρά το γεγονός ότι όλοι οι συμμετέχοντες υπονοούσαν ότι και τα δύο αυτά στοιχεία ήταν εκεί, σαν να είναι παρόντα και μάλιστα με το μέρος τους. Πρόκειται δηλαδή για ενέργειες που έγιναν, μακριά από τις ανάγκες του κόσμου, οι οποίες ενέργειες δεν ενίσχυαν καθόλου την εικόνα του απόντα από αυτές Προέδρου, για τον οποίο.

• Αυτόν ξέρει ο κόσμος
• Αυτόν εμπιστεύεται
• Σε αυτόν εναποθέτει τις ελπίδες του
• Αυτόν τελικά θα ψηφίσει.

Πράγμα που σημαίνει πως δεν μπορεί να γίνεται τίποτα λιγότερο από την ενότητα στο πρόσωπό του και τίποτα περισσότερο από πρωτοβουλίες που δεν πιστώνονται στην υπηρεσία του Λαού και στο ταξίδι για την νίκη των ιδεών. Διότι για τον Λαό ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο μόνος αυτόφωτος. Κυριολεχτικά λάμπει. Όλοι οι άλλοι είναι ετερόφωτοι. Με ελάχιστη επιρροή στα πολιτικά πράγματα. Παράδειγμα η τελευταία συνέντευξη του Ευκλείδη Τσακαλώτου στο Capital για τα Οικονομικά-πολιτική. Απήχηση μηδέν. Πήγε άπατη.

Υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα για τον Αλέξη Τσίπρα. Για το κατά πόσο αναγνωρίζει την δύναμή του, για το πώς ανέχεται και διαχειρίζεται όλες αυτές τις καταστάσεις, για το πώς δεν αντιδρά όπως εμείς θα θέλαμε Η απάντηση που εμείς δίνουμε είναι πως, η μέχρι τώρα στάση του Αλέξη Τσίπρα είναι βγαλμένη μέσα από την σοφία ηλικιωμένου και έμπειρου πολιτικού και από την μεστή στόφα ενός μεγάλου ηγέτη που τον διακρίνει.

Έχει αξιολογήσει και τα πρόσωπα και τα καμώματά τους. Αλλά και τις καταστάσεις όπως αυτές εξελίσσονται. Έχει όμως μεγάλη κατανόηση, ψυχραιμία και αναλυτική σύνθεση. Δεν φεύγει από τον στόχο του. Εκεί στην Κουμουνδούρου είναι το ορμητήριο και η στέγη του, η οποία του παρέχει θαλπωρή και μάχιμους στρατιώτες. Την ώρα που οι εθελοντές δεν φαίνονται ακόμα καθαρά στον ορίζοντα. Και αυτό είναι κάτι που το αξιοποιεί. Τους θέλει όλους, έτσι όπως είναι, μαζί με τις μικρές ανθρώπινες αδυναμίες τους. Άλλωστε είναι όλοι τους τίμιοι αγωνιστές. Και πάει για άλλους. Για αυτό σας λέμε πως ο άνθρωπος αυτός είναι γεννημένος ηγέτης. Αυτόν φοβάται η Δεξιά. Κανέναν άλλον. Και τα λέει αυτά ένας «ψημένο» άνθρωπος που δεν τον έχει δει ποτέ από κοντά, ούτε και του έχει σφίξει ποτέ το χέρι. Για να δούμε θα προλάβει;

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr