Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

ΕΥΒΟΙΑ. H ιστορία διδάσκει και στα σημαδιακά κεφάλαια δίνει και ονόματα για να μην ξεχνά κανείς. Τέμπη, Πύργος, Μάτι, Μάνδρα, Εύβοια… Απώλειες ανθρώπων που κόπηκε το νήμα της ζωής τους, πρόωρα, άδικα, βίαια. Χωρίς να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή που τους ανήκε…

Κι όμως, πίσω από κάθε τέτοια δραματική ιστορία, κάποιοι αναζητούν μια δεύτερη ευκαιρία για να κυβερνήσουν, να διοικήσουν, να αποφασίζουν τελικά για τη ζωή των πολιτών.

Μια λάθος απόφαση, ένα λάθος έργο, μια εσφαλμένη εκτίμηση και πολίτες φεύγουν από τη ζωή ως απολύτως αναλώσιμοι αριθμοί…

«Κύριε Μητσοτάκη, «όταν κοιτάς από ψηλά, που λέει και το τραγούδι, μπορεί ακόμα και η τραγωδία «να μοιάζει ζωγραφιά» και με σχετική ευκολία να γυρίζεις σελίδα».

Όμως, υπάρχουν πολλά τραγικά πρόσωπα σε κάθε τραγωδία που διαδραματίζεται στην κοινωνία και την εποχή μας.

Είναι τα θύματα. Είναι οι άνθρωποί της οικογένειας και της διπλανής τους πόρτας. Είναι οι άνθρωποι τους κράτους που έχουν στα χέρια τους την ευθύνη προστασίας και διάσωσής τους. Μέσα σε αυτά τα τραγικά πρόσωπα θα έπρεπε – σε κάθε περίπτωση και σε κάθε εποχή – να είναι και οι κυβερνήτες του τόπου.»

Κάθε τραγωδία την διαδέχεται η εκεί επίσκεψη του Πρωθυπουργού της χώρας και η εκεί σύσκεψη των Αρχών… Θυμίζει, αυτή η σύναξη, τον καφέ της παρηγοριάς μετά από κάθε κηδεία, εκεί όπου αναθέτει η ζωή, φοβισμένη από τον θάνατο, τη διαχείριση του πόνου και της οδύνης στο πλήθος, στο Θεό, στη μοίρα…

Κύριε Πρωθυπουργέ επισκεπτόμενος την Εύβοια είπατε μεταξύ άλλων:

«[…] Υπάρχει ένα ζήτημα, εδώ, το οποίο πρέπει να το δούμε κύριε Υφυπουργέ και αγαπητά στελέχη της Πολιτικής Προστασίας. Αφορά την ακρίβεια των προβλέψεων. Θα πρέπει να μάθουμε από τις όποιες αστοχίες του παρελθόντος και να βλέπουμε με ποιο τρόπο μπορούμε να κάνουμε πιο ακριβείς, στοχευμένες προβλέψεις για τέτοιου είδους ακραία φαινόμενα τα οποία - όπως έχουμε πει πολλές φορές - θα είναι ολοένα και πιο συχνά.

Εκ των υστέρων όλοι κάνουν υποθέσεις για την χρήση του “112”. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει τι θα είχε συμβεί αν είχε επιλεγεί η μία ή η άλλη λύση. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι η Πολιτική Προστασία δεν είχε -όπως σας είπα- ενημέρωση για ακραία πλημμυρικά φαινόμενα. Έθεσε τον μηχανισμό της σε εφαρμογή και έγινε μια επιλογή της φυσικής παρέμβασης της Πολιτικής Προστασίας, χωρίς να αποσταλεί ειδοποιητήριο μήνυμα, το οποίο μπορεί - δεν το ξέρουμε - να προκαλούσε και παραπάνω πανικό.

Η αλήθεια είναι ότι θρηνούμε σήμερα οκτώ συμπολίτες μας οι οποίοι χάθηκαν, αλλά κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα τι θα είχε συμβεί και αν αυτές οι ζωές θα είχαν σωθεί ή αν θα είχαμε, ενδεχομένως, άλλες απώλειες αν είχε αποσταλεί το συγκεκριμένο μήνυμα. Πρέπει, όμως, αυτό το περιστατικό να είναι αντικείμενο μελέτης για το πώς αντιδρούμε και πώς χρησιμοποιούμε το μηχανισμό “112” από εδώ και στο εξής. Αν το χρησιμοποιούμε, μόνο, σε εξαιρετικές περιπτώσεις ή αν είναι πιο διαδεδομένα και πιο συχνά τα μηνύματα, είναι κάτι το οποίο θα το μελετήσουμε.

Σε κάθε περίπτωση καλοπροαίρετη κριτική, είμαστε πάντα έτοιμοι να ακούσουμε, αλλά σε καμία περίπτωση - θα ήταν πολύ άδικο - μία δήλωση που μπορεί να εκληφθεί και ως άστοχη μέσα στην πίεση των γεγονότων, να γίνει αφορμή για να αμφισβητηθεί η τεράστια προσφορά όλων των στελεχών της Πολιτικής Προστασίας. Και αυτό προσωπικά είναι κάτι που δεν είμαι διατεθειμένος να το ανεχτώ. Κριτική μπορεί να ασκείται σε εμένα, μπορεί να ασκείται στον Υφυπουργό, δεν μπορεί να ασκείται ούτε στους Πυροσβέστες μας, ούτε στα στελέχη της Πολιτικής Προστασίας, ούτε στα στελέχη των Δήμων τα οποία κατά γενική ομολογία δούλεψαν καλά και συντονισμένα για να αντιμετωπίσουν μια πρωτοφανή καταστροφή […]».

Επειδή λοιπόν κύριε Πρωθυπουργέ (όπως και αν λέγεσαι, είτε Κυριάκος, είτε Αλέξης…) «κριτική μπορεί να ασκείται σε εσένα, μπορεί να ασκείται στον Υφυπουργό, και δεν πρέπει να ασκείται ούτε στους Πυροσβέστες μας, ούτε στα στελέχη της Πολιτικής Προστασίας, ούτε στα στελέχη των Δήμων τα οποία κατά γενική ομολογία δούλεψαν καλά και συντονισμένα για να αντιμετωπίσουν μια πρωτοφανή καταστροφή», δέξου την κριτική.

Αποδομείτε με ευκολία το «112» με το εξαιρετικά επικίνδυνο ενδεχόμενο στο εξής να μην το αποδεχθούν οι πολίτες ως αριθμό σωτηρίας… Δηλαδή σε επόμενο κίνδυνο που θα αποφασίσετε ότι πρέπει να ενεργοποιηθεί το 112 ίσως οι πολίτες να μην συμμορφωθούν αφού, εν τω μεταξύ, έχει τεθεί υπο αμφισβήτηση η ευστοχία του στην κοινωνία, από εσάς τους ίδιους. Οφείλετε άμεσα να το ξεκαθαρίσετε.

Αναλαμβάνετε - εμμέσως - για λογαριασμό των υφισταμένων σας στον κρατικό μηχανισμό την ευθύνη για τον θάνατο ανθρώπων που (θα μπορούσαν να) είναι «γονείς» και «παιδιά» τους. Αυτό μόνον ένας απόλυτα δίκαιος, αλάνθαστος, ημίθεος θα μπορούσε να το τολμήσει. Αυτός δηλαδή που ορίζει τη μοίρα και την τύχη των ανθρώπων. Αφήστε λοιπόν τους υφισταμένους σας να κριθούν, όχι μόνον από εσάς αλλά και από την κοινωνία αλλά και να εκφράσουν τη γνώμη και τη συγνώμη τους για ό,τι συμβαίνει όταν οι πολίτες αφήνουν, εν λευκώ, στα δικά τους χέρια τη ζωή τους.

Η Νέμεσις, στην εποχή της ραγδαίας ζωής και της πηγαίας ύβρεως έρχεται ταχύτατα, κάθετα και σφοδρά στην κεφαλή της κοινωνίας και του λαού.

«Από ψηλά» είναι όλα διαφορετικά. Δεν λασπώνεται το παντελόνι. Δεν ακούγεται η κραυγή πνιγμού. Δεν μυρίζει ο καπνός του καμένου. Δεν νιώθεις την ψύχρα του θανάτου.

Δεν φταις μόνον εσύ που δεν ήσουν εκεί. Ευθύνεσαι όμως όταν για να κρατήσεις αποστάσεις ασφαλείας, πλησιάζεις, ασπάζεσαι τη σωρό, συλλυπείσαι τους οικείους και διακηρύττεις το άδικο απόφθεγμα: «οι ζωντανοί με τους ζωντανούς…».

Μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι, από ψηλά σαν τους κοιτάς. Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε, από ψηλά αν το κοιτάξεις, θα σου φανεί τόσο ασήμαντο που στη στιγμή θα το ξεχάσεις..» που λέει και το τραγούδι, κύριε Πρωθυπουργέ! Αν μια ζωή αξίζει περισσότερο από τον χρυσό όλου του κόσμου…