Γράφει ο Γιάννης Μητράκος

Δεν είμαι Διεθνολόγος, δεν είμαι πολιτικός ή στρατιωτικός αναλυτής, δεν είμαι «ξερόλας»! Είμαι ένας απλός ενεργός πολίτης που ενδιαφέρεται για την πατρίδα του και για το λαό του κι απ’ αυτό το ενδιαφέρον αντλώ το δικαίωμα να εκφράζω ελεύθερα και απροκατάληπτα τη γνώμη μου, επιθυμώντας να συμβάλλω στο μέτρο των μικρών δυνάμεών μου στον κοινό προβληματισμό για το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου.
Παρακολουθώντας, λοιπόν, όσα λέγονται και όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στο χώρο της εξωτερικής πολιτικής και ιδίως στην κλιμακούμενη αντιπαράθεση με τον κακό γείτονα που λέγεται Τουρκία για τα θέματα κυρίως της εκμετάλλευσης των πιθανολογούμενων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, προβληματίζομαι έντονα κατά πόσο η Κυβέρνηση Μητσοτάκη ακολουθεί την ενδεδειγμένη εξωτερική πολιτική ώστε και τα εθνικά μας συμφέροντα να προστατεύσει, αλλά και να αποφύγει την πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία.

Η προηγούμενη Κυβέρνηση Τσίπρα με κύριο κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της Αριστεράς, κατάφερε με μοναδική ευελιξία, ρεαλισμό και προσαρμοστικότητα να ακολουθήσει μια εξωτερική πολιτική η οποία έδωσε λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα (π.χ. Σκοπιανό), δρομολόγησε συμμαχίες και ισορρόπησε καταστάσεις όπως αυτή με τη δύσκολη γειτονική χώρα, έστω κι αν έδωσε λαβή στους συνήθεις υπερπατριώτες να φωνασκούν περί εθνικής μειοδοσίας, περί εθνικής προδοσίας, περί ξεπουλήματος και πάει λέγοντας. Τις ανοησίες αυτές τις κάλυψε και τις υποστήριξε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, προσδοκώντας σωστά πως θα τις αποφέρουν ψήφους και την πολυπόθητη εκλογική νίκη, όπερ και εγένετο.

Τώρα, όμως, ως Κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με όσα καλλιέργησε τότε και υποπτεύομαι πως σ’ ένα μεγάλο βαθμό πως όλα αυτά επηρεάζουν την εφαρμοζόμενη εξωτερική πολιτική, καθώς είναι φανερό πως καταβάλλεται εκ μέρους των κυβερνητικών παραγόντων μια μεγάλη επικοινωνιακή προσπάθεια να μην χαρακτηριστεί ως εθνικά επιζήμια με όλους τους συνακόλουθους χαρακτηρισμούς που εκτοξεύτηκαν ανεύθυνα κι αλόγιστα κατά της Κυβερνήσεως Τσίπρα.

Αν υπήρχε πολιτικό θάρρος και γενναιότητα η Κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει συγκαλέσει, ήδη, το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών για να σταματήσει η σπέκουλα περί προδοτικής συμφωνίας σχετικά με τα Σκόπια και να χαραχτεί μία επίκαιρη κοινή εξωτερική πολιτική για τα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, την Ευρώπη, το Κυπριακό, τις σχέσεις με την Τουρκία, τη ρύθμιση του θέματος της υφαλοκρηπίδας, τις σχεδιαζόμενες ΑΟΖ και την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και τη θέση της χώρας μας σε σχέση με τις υπάρχουσες αλλά και αναδυόμενες Μεγάλες Δυνάμεις.

Σε ό,τι αφορά το μεγάλο πρόβλημα με την Τουρκία νομίζω πως πρέπει να βρούμε το θάρρος να κάνουμε ορισμένες παραδοχές ανεπηρέαστες από τις κραυγές των εθελοτυφλούντων εθνικιστών.
1. Η Τουρκία παρά τα προβλήματά της είναι μια μεγάλη πολυάνθρωπη χώρα που διεκδικεί το ρόλο της περιφερειακής δύναμης, βασιζόμενη στη στρατιωτική της υπεροπλία.
2. Ο Ερντογάν παρά τα όσα μπορεί να του καταλογίσει κάποιος αποδεικνύεται ως τώρα ένας τολμηρός, αποφασιστικός και φιλόδοξος παίκτης που δεν διστάζει να αντιπαρατεθεί με τις μεγάλες δυνάμεις.
3. Παρά τις προφορικές δηλώσεις κατά της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής ΟΛΟΙ οι μεγάλοι στην πράξη δεν κάνουν τίποτα για να αναχαιτίσουν τις επικίνδυνες επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας.
4. Σε κάθε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής με την Τουρκία ΟΛΟΙ οι δήθεν φίλοι και σύμμαχοί μας δεν πρόκειται να κάνουν ΤΙΠΟΤΑ για να μας βοηθήσουν. Όπως έχει ομολογηθεί από επίσημα χείλη: «Θα είμαστε μόνοι μας»!
5. Αν συμβεί κάποιο απευκταίο θερμό επεισόδιο θα είναι πολύ δύσκολο να βγούμε κερδισμένοι. Αφού θα αλληλοσκοτωθούμε για λίγες μέρες με τη γείτονα χώρα θα σπεύσουν οι «ειρηνοποιοί», όπως έγινε και στα Ίμια, για να σταματήσουν την ένοπλη σύρραξη, κατοχυρώνοντας τα συμφέροντα των αντιπάλων μας.
6. Στο ενεργειακό είναι φανερό πως παίζουμε το παιχνίδι των μεγάλων κρατών και των πολυεθνικών εταιριών, που θα έχει σε τελική φάση καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα μας, αν δεν επιλυθούν τα επίδικα ζητήματα.
7. Σε ό,τι αφορά την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο θα έπρεπε ήδη, δια της διπλωματικής οδού και των διαπραγματεύσεων, να έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο σε σχέση με τα δικαιώματά μας και τα δικαιώματα της Τουρκίας. Θα είναι τραγικό να χρειαστεί να χυθεί αθώο αίμα για να καθοριστούν τα όρια των δικαιωμάτων κάθε χώρας στους υδρογονάνθρακες.
8. Πρέπει να πάψουμε να θεωρούμαστε από τους άλλους ως δεδομένοι. Ήταν πολιτικό ολίσθημα η κατ’ αρχήν δήλωση του Πρωθυπουργού προς τον Πρόεδρο Τραμπ ότι η χώρα μας είναι μία «προβλέψιμη» σύμμαχος.
9. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν διαπίστωσε την αδιαφορία των δυτικών φίλων και συμμάχων μας στο Κυπριακό, διέταξε την αποχώρηση της χώρας μας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Μήπως και τώρα θα έπρεπε π.χ. να παγώσουμε την εφαρμογή της αμυντικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ, διεκδικώντας μία χειροπιαστή υποστήριξή μας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα;
10. Στην εξωτερική πολιτική δεν χρειάζονται «τσάμπα μαγκιές» και αμετροέπειες ακόμα κι αν ο αντίπαλος είναι υπέρμετρα προκλητικός. Η ψυχραιμία είναι δείγμα πολιτικής σοφίας.
Εύχομαι κι ελπίζω όλοι αυτοί οι επικοινωνιακοί πανηγυρισμοί για τη δήθεν μετατροπή της πατρίδας μας σε ενεργειακό Ελντοράντο να μη γίνουν αιτία εθνικών περιπετειών, γιατί η διεθνής εμπειρία διδάσκει πως σε όλες τις περιφερειακές χώρες στις οποίες βρέθηκαν κοιτάσματα υδρογονανθράκων - πλην εξαιρέσεων –, αυτά έγιναν αιτία περιβαλλοντικής υποβάθμισης κι ανθρώπινης εκμετάλλευσης .

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr