Γράφει ο Ιωάννης Χρηστάκης*

Δέρνονται και σύρονται ημίγυμνοι φοιτητές από αστυνομικούς σε πανεπιστημιακό χώρο.

Ο θεατρικός κόσμος βρίθει παιδεραστών και σεξουαλικών σκανδάλων.

Ένας βαρυποινίτης πολιτικός κρατούμενος κοντεύει να πεθάνει από απεργία πείνας και δίψας.

Πέφτει ένα χιόνι και νεκρώνει η χώρα. Χιλιάδες σπίτια μένουν για μέρες χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα.

Φρουρεί η αστυνομία τα πανεπιστήμια (=Παγκόσμια πρωτοπορία)

Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας περιμένουν 4 και 5 χρόνια τις συντάξεις τους.

Η πανδημία δε δαμάζεται από κάκιστους χειρισμούς της κυβέρνησης. Τα ράντζα βρίθουν στα νοσοκομεία της Αθήνας.

Η αγορά πνέει τα λοίσθια.

Το χρέος διογκώνεται , η χώρα είναι έτοιμη για σκληρή δημοσιονομική επιτήρηση.

Η τηλεκπαίδευση δημιουργεί γενιές αμόρφωτων Ελλήνων.

Ο λαός αποχαυνώνεται με survivor και bachelor και εντεταλμένη πολιτική δημοσιογραφία.

Ιδιωτικά πανεπιστήμια και κολέγια εξομοιώνονται με δημόσια πανεπιστήμια.

Αξίζουμε, άραγε, ΤΟΣΗ ΠΑΡΑΚΜΗ;

Μήπως πρέπει να αφήσουμε τον καναπέ και να διεκδικήσουμε ΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ;

(*) Φιλόλογος