Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

ΕΛΛΑΔΑ. Την αντίδραση της Oμοσπονδίας νοσοκομειακών γιατρών προκάλεσαν οι δηλώσεις της καθηγήτριας λοιμωξιολογίας του ΕΚΠΑ Ελένης Γιαμαρέλλου, ότι ο κορωνοϊός δεν κολλάει από την Θεία Λειτουργία. Οι νοσοκομειακοί γιατροί κάνουν λόγο για παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης σε σοβαρά θέματα δημόσιας υγείας.
Με ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία των Νοσοκομειακών γιατρών μιλά για απαράδεκτες τοποθετήσεις επιστημόνων.

Τελικά τι συνέβη;
Η έγκριτη μέχρι χθες και αξιοθαύμαστη λοιμωξιολόγος Ελένη Γιαμαρέλλου «τρελλάθηκε»;

Φαίνεται, ότι η «δύναμη» του κορωνοϊού προκύπτει εκ του αποτελέσματος που προκαλεί και όχι εκ της προληπτικής θεωρίας που τον περιγράφει όπως τον περιγράφει... Η γρίπη έχει δείξει πιο ισχυρή από αυτόν… Μέχρι στιγμής.
Περίεργο κανένα κρούσμα σε Αλαβανία και Τουρκία;

Χρειαζόταν όμως ένας κορωνοϊός, να λειτουργήσει ως καταλύτης πίστεως.
Αυτό σημαίνει ότι άφησαν μεγάλο κενό, τόσο οι επιστήμονες όσο και οι λειτουργοί της Εκκλησίας, έτσι ώστε να δοκιμάζεται σήμερα η πίστη, η γνώση και η αντίληψη των πολιτών.

Έχει άραγε άδικο ο γιατρός που ισχυρίζεται ότι αν μεταλάβεις στην εκκλησία μετά από ένα φορέα του ιού θα κολλήσεις;
Έχει άδικο ο κληρικός που ισχυρίζεται ότι ουδέποτε στην ιστορία κόλλησε ιό ιερέας που καταλύει από το Άγιο Δισκοπότηρο μετά από όλους τους μεταλαμβάνοντες σε νοσοκομεία και κέντρα λοιμώξεων;

Ποιος τελικά έχει δίκιο και ποιος άδικο;
Ποιος προκαλεί λανθασμένη εντύπωση;
Ποιος λαϊκίζει; Ποιος παραπληροφορεί; Ποιος κινδυνολογεί; Ποιός παρασύρει; Ποιος αγωνιά και φωνάζει;. Ποιός ευθύνεται και σιωπά;
Κανείς;

Αν ένας χριστιανός ορθόδοξος, εκκλησιάζεται και μετέχει της Θείας Κοινωνίας χωρίς να έχει ακλόνητη πίστη για το θαύμα που συντελείται εκείνη την στιγμή (κοινωνεί σώμα και αίμα Χριστού και όχι οίνο και ψωμί) τότε είναι επικίνδυνος. Δεν πρέπει να κοινωνήσει. Δεν έχει νόημα να το κάνει. Στην περίπτωση του οι γιατροί έχουν δίκιο.

Αν ο χριστιανός πιστεύει ακράδαντα στο θαύμα τότε δεν έχει να φοβηθεί κάτι.
Στην περίπτωσή του έχει δίκιο η Γιαμαρέλλου και οι ιερείς.

Τι γίνεται όμως με τους πιστούς που προσεγγίζουν στην Θεία Κοινωνία χωρίς πίστη, αλλά από συνήθεια; Αυτοί δεν πρέπει να κοινωνήσουν. Είναι μάλλον επικίνδυνοι, ίσως επιπόλαιοι και δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν έχει νόημα η συμμετοχή τους χωρίς πίστη. Ξέρουν όμως τι είναι πίστη;
Επειδή λοιπόν υπάρχουν και αυτοί – και δεν είναι λίγοι – πρέπει να διακοπεί η Θεία Κοινωνία; Αυτό είναι αδύνατον! Δεν υφίσταται Θεία Λειτουργία χωρίς το Μυστήριο της Κοινωνίας.
Είναι δυνατόν να μην γίνει η Θεία Λειτουργία;
Μπορούν να γίνουν Λειτουργίες κεκλεισμένων των θυρών; Και τι θα γίνει με τους πιστούς που θέλουν να μεταλάβουν για την σωτηρία της ψυχής τους;
Ποιος θα τους ξεχωρίσει; Ποιος θα ορίσει; Ποιός θα παροτρύνει; Ποιος θα εμποδίσει; Ποιος θα επιβάλει; Ποιός θα φοβίσει; Ποιος να εννοήσει; Ποιος θα παρανοήσει;
Αλίμονο!
Έρχεται λοιπόν ο κορωνοϊός, ως ισχυρός καταλύτης της πίστεως, για να καταδείξει πόσο ισχυρή είναι η αυτοδιάθεση και πόσο ελεύθερος και αυτόβουλος είναι ο πιστός Χριστιανός Ορθόδοξος. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την πίστη κανενός.

Ωστόσο γι αυτούς που δεν πιστεύουν καλό θα ήταν να μην επιχειρήσουν να βαδίσουν πάνω στην θάλασσα γιατί θα βυθιστούν.
Γι’ αυτούς που πιστεύουν ας σιγουρευτούν και ας αναμετρηθούν με τον εαυτό τους. Η πίστη έχει δοκιμασίες και στάδια. Είναι καρδιακή αλλά και πνευματική.

Δεν είναι κακό να διαδοθεί παντού ότι:
Αν τρως και πίνεις από το ίδιο κουτάλι εκατοντάδων ανθρώπων κινδυνεύεις, θα κολλήσεις τον ιό που φέρει κάποιος από αυτούς.
Δεν είναι κακό να διαδοθεί παντού ότι:
Αν μεταλαμβάνεις με πίστη Σώμα και Αίμα Χριστού από το ίδιο κοχλιάριο του Αγίου Δισκοπότηρου όχι μόνον δεν έχεις να φοβηθείς αλλά πρέπει να αισιοδοξείς.

Δύο κόσμοι που έρχονται να συγκρουστούν ή να συνεννοηθούν εξ αιτίας του κορωνοϊού.

Ο γιατρός φοβάται ότι η άγνοια του κόσμου θα σπείρει το κακό. Ο ιερέας φοβάται ότι η απειλή για τη ζωή θα καταργήσει την ελπίδα και την προσδοκία της σωτηρίας.

Μα καλά; Θα αναρωτηθεί κανείς. Παίζουμε με τη φωτιά; Γιατί να μην γίνει διακοπή της Θείας Μετάληψης, καλού – κακού, και μετά επανερχόμαστε στην κανονικότητα…

Αυτό ίσως στέκει ως λογική και πρακτική της κοινωνίας. Όταν έρχεται αντιμέτωπη με τον θάνατο και αφού έχουν εξαντληθεί οι δυνάμεις των γιατρών απευθύνεται στο Θείο και ζητά ένα θαύμα. Το οποίο κάποτε έρχεται, κάποτε όχι. Μετά ξεχνά την επίκληση της απόγνωσής του και ξαναγυρίζει στον κόσμο της καθημερινότητας, ανάμεσα σε γιατρούς και φάρμακα.

Από την άλλη πλευρά έχουμε μια σκληρή δοκιμασία όσων επί χρόνια δεν φρόντισαν, όπως το Σχήμα τους ορίζει, να καταδείξουν, να προστατεύσουν, να αναδείξουν και να φωτίσουν το θαύμα που συντελείται όχι μόνον στα χειρουργεία και τα νοσοκομεία αλλά στα σκαλιά κάθε Ωραίας Πύλης κάθε Κυριακή.

Κορωνοϊός: Καταλύτης πίστεως.