Ευρωπαϊκή Ελλάδα: Θέρετρο Ευρωπαίων - Φέρετρο Ελλήνων;

ΕΛΛΑΔΑ. Σε 20 ημέρες θα ψηφίσουμε. Ποια Ευρώπη θέλουμε. ‘Η καλύτερα ποια Ελλάδα θέλουμε μέσα στην Ευρώπη ή για άλλους ποια Ευρώπη θέλουμε πάνω από την Ελλάδα. Λίγα είναι αυτά που γνωρίζουμε για τα κόμματα της Ευρώπης και τις κυρίαρχες θέσεις τους. Προεκλογικά τα κόμματα εξουσίας μας δείχνουν πρόσωπα και αναδεικνύουν εθνικές πολιτικές, όχι ευρωπαϊκές και τα μικρότερα ζητούν την ψήφο διαμαρτυρίας του ευρωπαίου πολίτη. Στην αρχή μας μιλούσαν για την χαλαρή ψήφο των ευρωεκλογών και σήμερα θέτουν διλήμματα εθνικής σημασίας που θα αναδείξει η κάλπη των ευρωεκλογών.

Η Ελλάδα δεν έχει «πλάτες»

Η Ευρώπη, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα, δεν έχει δικαιώσει τις προσδοκίες και τα οράματά μας. Σε μια διακεκαυμένη ζώνη γεωπολιτικών εξελίξεων δείχνει ανώριμη - αν και γηραιά - να διαδραματίσει ρόλο και είναι απελπιστικά αργή να αντιδράσει σε καταστάσεις. Η Ελλάδα δεν έχει «πλάτες» δυτικά όταν καλείται να αντιμετωπίσει πιέσεις από τα ανατολικά...

Διαπιστώνει, η Ευρώπη, ότι σε ένα μέλος της, όπως η Ελλάδα υπάρχει ανελευθερία και κακή διαχείριση πόρων. Λίγο όμως φαίνεται να την ενδιαφέρει το γεγονός ότι οι πολίτες, που διατηρούν το θέρετρό της Ευρώπης ανοικτό, δεν είναι ευτυχισμένοι, δεν είναι ικανοποιημένοι, δεν είναι δικαιωμένοι.

Αν ζούσε σήμερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στην Αθήνα και όχι στο Παρίσι, δεν θα ήταν καθόλου υπερήφανος που η Ευρώπη είναι η καταφυγή των νέων Ελλήνων επιστημόνων και η Ελλάδα των προσφύγων της Ασίας. Αν ήταν υπερήφανος για κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να είναι εθνάρχης

Πως δέχεται η Ευρώπη...

Ο Έλληνας ευρωπαίος πολίτης πρέπει να αναρωτηθεί αν τα μνημόνια που υπέστη, σε στιγμές που έπρεπε να πάρει αποφάσεις και για εθνικά θέματα, είχαν συγκεκριμένες αιτίες. Μήπως τελικά (ή αρχικά) η Ελλάδα βολεύει να είναι χρεωμένη εφ’ όρου ζωής;

Πως δέχεται η Ευρώπη - χρηματοδότης μια Ελλάδα με υπεράριθμούς δημοσίους υπαλλήλους κι ένα σύστημα δημόσιας διοίκησης αντιπαραγωγικό;

Πως δέχεται στον στίβο της εργασίας να επιδοτείται η ανεργία και όχι η εργασία;

Πως δέχεται η Ευρώπη - χρηματοδότης η κατανομή των πόρων αποζημίωσης και των κεφαλαίων ανάπτυξης να γίνεται από τους ελάχιστους για τους λίγους; Θέλει ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις οι ευρωπαϊκούς λαούς;

Πως δέχεται η Ευρώπη - χρηματοδότης τα προγράμματα που χρηματοδοτεί να έχουν τεράστιες απώλειες όχι μόνον στον τελικό σκοπό τους αλλά ακόμα και στην πραγματική τους υλοποίηση; Γιατί άλλα είναι τα κόστη στην Ελλάδα και άλλα στην Ευρώπη;

Πως δέχεται η Ευρώπη τόση αταξία στην Ελλάδα; Μήπως βολεύει;

Τι δεν έκανε καλά η Ελλάδα;

Από την άλλη πλευρά - και να πως διαχωρίζονται πλέον οι δύο πλευρές - ο Έλληνας πολίτης, «πότε λουστρίνι - πότε τσαρούχι» που λέει και το τραγούδι, αν δεν είναι αστείος είναι τουλάχιστον γραφικός όταν προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις δύο ταυτότητες του, την εθνική και την ευρωπαϊκή.

Η Ελλάδα, λένε οι Βρυξέλλες, είναι τα σύνορα της Ευρώπης. Αλλά η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη κάθε χρόνο να ανανεώνει την εθνική άμυνά της, να ξεφραγκίζει δηλαδή, εξ αιτίας της Τουρκίας που συζητά την είσοδό της στην Ευρώπη.

Πως μπορεί να συμβαίνει ένα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα, να έχει τόση απόκλιση απο τον μέσο όρο της Ευρώπης; Μια χώρα που παράγει πρωτογενή πλούτο, που έχει κοιτάσματα πρώτων υλών, που διαθέτει ΑΠΕ, που είναι σε στρατηγική θέση, που είναι ειρηνική και φιλική, να μην έχει καλούς μισθούς, να καταδυναστεύει τους ελεύθερους επαγγελματίες, να μην προσφέρει υγεία και ασφάλεια στους πολίτες της, να απογοητεύει τον μεσαίο επιχειρηματία, να αδικεί τον ηλικιωμένο και να μην πείθει τον νέο;

Τι δεν έκανε καλά η Ελλάδα και γιατί η Ευρώπη δεν το πρόλαβε ή δεν το διόρθωσε; Τι δεν έκανε καλά η Ευρώπη και γιατί η Ελλάδα δεν τον κατήγγειλε ή δεν το άλλαξε;

Εδώ και 40 χρόνια η Ελλάδα αναζητά τον δρόμο της ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν τον έχει βρει. Πότε τα εμπόδια είναι εθνικής σημασίας και πότε ευρωπαϊκής κουλτούρας. Δείχνει να είναι η χρήσιμη ανεπρόκοπη της παρέας... Θέρετρο για τους Ευρωπαίους πολίτες, φέρετρο για τους Έλληνες...

Η ζώσα πραγματικότητα

Επιχειρηματίας έλληνας στον πρωτογενή τομέα και την μεταποίηση, χωρίς στήριξη κράτους συστήματος, δεν μπορεί, ενώ παράγει πλούτο, να αγγίξει τραπεζικό δανεισμό με όρους που δεν θα τον οδηγήσουν σε χρεοκοπία. Όταν μάλιστα το Ελληνικό κράτος ανακεφαλοποιεί τα χρέη των Τραπεζών με εθνικούς πόρους και οι Τράπεζες χαρίζουν τα χρέη δανεισμού των κομμάτων...

Συνταξιούχος Έλληνας, δεν έχει πρόσβαση ούτε καν εγγύτητα και δωρεάν υγεία ενώ για 50 χρόνια έχει εργαστεί και καταβάλει τις εισφορές του. Ταυτόχρονα δεν έχει ούτε καν τη σύνταξη που θα τον βοηθήσει να μείνει αξιοπρεπώς ζωντανός.

Νέος Έλληνας, για να σπουδάσει στην Ελλάδα πρέπει προηγουμένως να ξεπουληθεί η οικογένειά του σε παράλληλη φροντιστηριακή εκπαίδευση για να καταλάβει, τελικά, ως πτυχιούχος ότι χρειάζεται τουλάχιστον 3 μεταπτυχιακά για να ελπίζει σε μια θέση της σειράς.

Οικογενειάρχης Έλληνας, που ονειρεύτηκε την αποστολή του στην κοινωνία, με τρία παιδιά, μετανιώνει καθημερινά για την επιλογή του και για να νιώσουν (όχι να είναι) ευτυχισμένα εκείνα πρέπει αυτός να δυστυχήσει. Μπορεί άραγε ένας ευρωπαίος Επίτροπος να αντιληφθεί τι σημαίνει να καταλήγει ένας άνθρωπος να μετανιώνει για τα παιδιά που έφερε στον κόσμο;

Επαγγελματίας Ελληνας, αναζητά προσωπικό, ειδικότητες, χέρια και μυαλά, για να αναπτύξει την επιχείρησή του και δεν βρίσκει, δεν έχει, δεν ελπίζει. Έχουν φύγει στα ξένα, όπως το 1920 και το 1960.

Αγρότης Έλληνας, καλλιεργεί αλλά όταν έρθει η ώρα της συγκομιδής ξεπουλιέται στα μεροκάματα και απορεί γιατί δεν διορίστηκε και αυτός στο δημόσιο απο το να «λιώνει» απο το ξημέρωμα έως το δείλι στο χωράφι χωρις νόημα.

Ο αντίλογος της Ευρώπης

Απέναντι σε αυτά θα έρθουν οι «Σχοινάδες» και θα αντιτάξουν λόγο κι έργο με χρώμα και άρωμα ευρωπαϊκό. Θα πουν λοιπόν ότι εκατομμύρια ευρώ έχουν έρθει ως αποζημιώσεις στον αγροτικό κόσμο. Δρόμοι, λιμάνια, γέφυρες, φράγματα, αεροδρόμια, έγιναν και θα γίνουν με πόρους της Ευρώπης. Τα ράφια της Ευρώπης γεμίζουν με ελληνικά προϊόντα. Σε πόσα έργα δεν υπάρχει το σήμα της ΕΕ; Σε πόσες δράσεις και παρεμβάσεις χρηματοδότης δεν είναι η ΕΕ; Πόσες επιστημονικές και μορφωτικές εξελίξεις δεν έχουν πρόσημο την ΕΕ; Παντού σχεδόν ανεμίζει η μπλε σημαία με τα χρυσά αστέρια...

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, συναισθηματικά

Το ερώτημα, συνεπώς, είναι το εξής: Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες; 40 χρόνια τώρα, τόσοι ειδικοί, στο χρήμα, στον σχεδιασμό, στην μελέτη, στην ανάπτυξη, με μια χώρα, την Ελλάδα, μέλος και προμαχώνα της ΕΕ, με έναν λαό εργατικό και υπάκουο, με μια γη παραγωγική και πλούσια, σε μια θέση στρατηγική και εξέχουσα, πως και δεν κατάφεραν, όλοι αυτοί για τόσα χρόνια, όχι να πετύχουν τα μέγιστα αλλά τα δίκαια, ώστε η Ελλάδα να μην είναι το θέρετρο των Ευρωπαίων και το φέρετρο των Ελλήνων;

Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί ούτε σε ένα ΜΜΕ, ούτε καν στην κάλπη. Γιατί δυστυχώς όσα χρόνια χάνει μια ευκαιρία να γίνει ευτυχία, άλλα τόσα χρειάζεται για να γίνει απο δυστυχία συνείδηση λαού και καθήκον της εξουσίας.