Γράφει ο Χρήστος Πετρούλιας
cpetroulias@gmail.com

Η Ελλάδα, η χώρα όπου γεννήθηκε το Ολυμπιακό ιδεώδες, η κοιτίδα των αρχών του πολιτισμού, διαπομπεύθηκε για μια ακόμα φορά διεθνώς, από τις ενέργειες χουλιγκανισμού που έλαβαν χώρα στο πρόσφατο ποδοσφαιρικό ντέρμπι μεταξύ των «αιωνίων» αντιπάλων Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού. Δεν αρκούσε η απαξίωση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα λόγω της οικονομικής κρίσης, ήρθε μια ενέργεια άκρατου φανατισμού να αμαυρώσει την εικόνα της και να τη φέρει για μια ακόμα φορά σε δεινή θέση.

Έτσι, η ενέργεια ορισμένων οπαδών του Ολυμπιακού να εισέλθουν στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου «Καραϊσκάκη» με το σφύριγμα της λήξης του αγώνα, καθώς και οι σκηνές απείρου «κάλλους» που εκτυλίχτηκαν αμέσως μετά, σχολιάστηκαν αρνητικά και ποικιλοτρόπως από τα ΜΜΕ σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Λίγη έως ελάχιστη σημασία έχει ποιος προκάλεσε ποιον και γιατί ξεκίνησε η φαρσοκωμωδία με τις βιαιοπραγίες οπαδών σε παίκτες του Παναθηναϊκού και το αντίστροφο. Οι μεν επιρρίπτουν τις ευθύνες στους δε και… τούμπαλιν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν άκαιρη και εσφαλμένη η είσοδος οπαδών στο τερέν του φαληρικού γηπέδου, ακόμα και με το «ελαφρυντικό» των πανηγυρισμών, λόγω της διαφαινόμενης κατάκτησης του τίτλου στο φετινό πρωτάθλημα. Από εκεί και πέρα, είναι δεδομένο ότι με το φανατισμό και την προκατάληψη που επικρατεί αναφορικά με οτιδήποτε συνδέει τις δύο ομάδες, το μοιραίο θα συνέβαινε και οι γνωστές «εχθροπραξίες» θα ξεκινούσαν. Και από τη στιγμή που άρχισαν τα επεισόδια, ήταν δεδομένο ότι «λαβωμένο» θα έβγαινε για μια ακόμα φορά το ελληνικό ποδόσφαιρο, παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις του εκφωνητή του γηπέδου για ψυχραιμία. Το κακό είχε ήδη διαπραχθεί…

Αυτά που επακολούθησαν ήταν το επιστέγασμα του χάους που λίγο πριν είχε επικρατήσει. Αν μη τι άλλο προκαλεί προβληματισμό, όταν ποδοσφαιριστές της κλάσης και της διεθνούς φήμης όπως ο Τζιμπρίλ Σισέ, που αναγνωρίζεται από τους οπαδούς όλων των ομάδων, προβαίνει σε σκληρές δηλώσεις εναντίον των Ελλήνων οπαδών. Ο Γάλλος αποκάλεσε τους οπαδούς του Ολυμπιακού «βάρβαρους», κάτι που όπως ήταν φυσικό διέρρευσε αμέσως μέσω των ΜΜΕ σε όλον τον κόσμο. Άλλη μια «μαχαιριά» στο ήδη κατακρεουργημένο ελληνικό ποδόσφαιρο… Και από την πλευρά του ο πρόεδρος του Ολυμπιακού και της Superleague Βαγγέλης Μαρινάκης, αντί να προσπαθήσει να κατευνάσει το «εκρηκτικό» κλίμα, έριξε και άλλο λάδι στη φωτιά, μιλώντας για διδαχή «ήθους» από την πλευρά της ομάδας του. Οι συγκεκριμένες δηλώσεις ήταν το ελάχιστο ατυχέστατες, δεν προσέφεραν κάτι, αντιθέτως σχολιάστηκαν αρνητικά ακόμα και από οπαδούς του Ολυμπιακού. Την επομένη, βέβαια, ο κ. Μαρινάκης προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ανασκευάζοντας τα λεγόμενά του, αλλά η εικόνα του ως ισχυρού και ελπιδοφόρου παράγοντα είχε ήδη δεχθεί σημαντικό πλήγμα…

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να περάσει σε δεύτερη μοίρα το αγωνιστικό κομμάτι του ντέρμπι των «αιωνίων», το οποίο σημαδεύτηκε από διαιτητικά λάθη. Λίγες ημέρες αργότερα, η απόφαση για επιβολή ελαφριάς τιμωρίας στον Ολυμπιακό για τα επεισόδια, προκάλεσε τη μήνη των παραγόντων του Παναθηναϊκού, ενώ ταυτόχρονα άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση για την αξιοκρατία της αθλητικής δικαιοσύνης.

Το γεγονός ότι ο σχολιασμός των όσων διαδραματίστηκαν μετά τη λήξη και όχι κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μονοπώλησε το ενδιαφέρον καταδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει ο αθλητισμός μιας χώρας που υποτίθεται ότι έχει καταρτίσει στοχευμένο πρόγραμμα για την αναβάθμισή του.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μόνη διέξοδος στο πρόβλημα είναι η λήψη σκληρών μέτρων, που θα «πληγώσουν» τις ομάδες και όλο το οικοδόμημα του αθλητισμού, θα έχουν όμως αποφασιστική δράση στην εξάλειψη του νοσηρού φαινομένου της βίας.

Ο αποκλεισμός των Αγγλικών ομάδων για 6 χρόνια από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις το 1985 ήταν απόφαση της τότε πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ μετά την τραγωδία του Χέιζελ. Ήταν μια προσπάθεια αναχαίτισης του χουλιγκανισμού, που ως ένα βαθμό απέδωσε αποτελέσματα. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες οπαδοί επιδεικνύουν υποδειγματική συμπεριφορά κατά τη διεξαγωγή ενός ευρωπαϊκού αγώνα της ομάδας τους, διότι γνωρίζουν καλά τις συνέπειες που θα έχει για την ομάδα τους μια ενδεχόμενη παραβατική στάση τους.

Από την άλλη πλευρά, οι ποινές που επιβάλλονται σε ομάδες και οι συζητήσεις που γίνονται για την εφαρμογή νόμων που θα σπάσουν το απόστημα της βίας είναι πρόσκαιρες και συχνά οι όποιες προτάσεις μπαίνουν στην «κατάψυξη» για να βγουν και να ξαναζεσταθούν σαν «σωτήρια λύση» την επόμενη φορά που θα σημειωθούν επεισόδια…

Για μια ακόμα φορά στην Ελλάδα μια γιορτή (όπως θα έπρεπε να είναι) του ποδοσφαίρου μετατράπηκε σε «αρένα». Αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, αν όχι ουτοπία, να επιτευχθεί ο πολιτισμός που οι υγιώς σκεπτόμενοι παράγοντες και φίλαθλοι επιθυμούν να επικρατήσει στο χώρο του αθλητισμού. Μάλλον δε θα μπορέσουμε να δούμε ποτέ στις κερκίδες τους οπαδούς της μιας και της άλλης ομάδας να κάθονται μαζί, όπως συμβαίνει κατά κόρον σε άλλες προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες (βλέπε Αγγλία, Ισπανία), ακόμα και όταν πρόκειται για ντέρμπι. Και δε θα συμβεί διότι στην Ελλάδα έχει καλλιεργηθεί από γενιά σε γενιά η νοοτροπία του μίσους έναντι των οπαδών της άλλης ομάδας. Αυτή η αντίληψη και η αντιμετώπιση ενός απλού αγώνα ως «πολεμική σύρραξη» στέκεται ισχυρό ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια για ανασυγκρότηση ενός αθλητικού πολιτισμού που δε θα έχει σύνορα, δε θα έχει χρώματα και κυρίως δε θα εκλαμβάνει το φίλαθλο και τον αθλητή της άλλης ομάδας ως «εχθρό».

Για ακόμα μια φορά θεατές στο ίδιο έργο!

φωτο: Τ. Κούρος