Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

ΕΛΛΑΔΑ. Στη χώρα που η αισιοδοξία γεννιέται πρώτη και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, στην Ελλάδα, βιώνουμε πλέον το σύγκρυο του θανάσιμου αδιεξόδου.

Στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) οι κλίνες καταλαμβάνονται ενώ ο κορονοϊός «αλωνίζει» στις πόλεις και τις γειτονιές της χώρας.

Μιας χώρας που ενώ σφύζει από 5άστερα resort και αδιάκοπους αυτοκινητόδρομους, εγκαταστάσεις ναούς λιανικού εμπορίου και παροξυσμική κατανάλωση πάσης της τεχνολογίας, δεν υπάρχουν κλίνες ΜΕΘ στα Νοσοκομεία για να σωθούν οι άνθρωποί μας.

Αν και χώρα της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου η Ελλάδα μπορεί να δικαιολογείται ότι τον Μάρτιο του 2020 αιφνιδιάστηκε και όπως οι ανεπτυγμένες υγειονομικά χώρες δεν είχε τις δομές για να σταθεί χωρίς φόβο και άγχος απέναντι στην εισβάλουσα πανδημία.

Από τότε όμως μέχρι σήμερα πέρασαν 9 μήνες. Όσοι χρειάζονται για να «συλληφθεί» και να γεννηθεί ένα παιδί… Παρ’ όλα αυτά το ΕΣΥ έχει και πάλι τραγικά ελλείμματα κενά και δραματικές αδυναμίες.

Ισως λοιπόν να πλησιάζει η ώρα που και στην Ελλάδα, την χώρα της αυτοδιάθεσης και της δημοκρατίας, κάποιοι να αποφασίζουν, σε χρόνο συντομότερο από την απόφαση μιας παραγγελίας delivery, ποιόν πρέπει να αφήσουν αβοήθητο να πεθάνει και ποιόν να στηρίξουν, μήπως και ζήσει.

Είναι η στιγμή που όλες οι κλίνες ΜΕΘ της χώρας, δημόσιες και ιδιωτικές, θα έχουν καταληφθεί από ασθενείς προσβεβλημένους από κορονοϊό αλλά και ασθενείς που συνεχίζουν να αρρωσταίνουν, να πάσχουν ή να τραυματίζονται στη ζωή από τόσες άλλες ασθένειες και αιτίες.

Θα είναι η στιγμή «μηδέν», η στιγμή της αποκάλυψης για το πόσο ανίκανοι βρεθήκαμε μπροστά σε ένα ιό που προειδοποίησε, πόσο αδύναμοι να υπερασπίσουμε την ζωή του πάσχοντα πολίτη, πόσο ελαφρότητα δείξαμε στο ζύγι της ιστορίας.

Αυτή λοιπόν την απευκταία στιγμή, κάποιος (ποιός άραγε;) θα μοιράζει τη ζωή και τον θάνατο σαν κάρτα προσφορών. Κάποιος θα αποφασίζει, είτε με επιστημονική υπερεπάρκεια είτε με τεχνοκρατική ανεπάρκεια ότι «εσύ θα ζήσεις» και «ο άλλος θα πεθάνει». Συνήθως απυθυνόματσε σε αυτόν που θα ζήσει ενώ τον ετοιμοθάνατο τον αφήνουμε στην άγνοια του… Με ποια, άραγε κριτήρια;

Ισως πλησιάζει η στιγμή που και η Ελλάδα θα στοιχειώσει ανθρώπους που δίκην Θεού θα πρέπει στην πραγματικότητα να κόψουν το νήμα της ζωής όσων δεν χωρούν σε μια ΜΕΘ.

Ποιοί να είναι άραγε αυτοί που θα κατεβάζουν τον διακόπτη της ζωής;

Ποιοι να είναι άραγε αυτοί που θα νιώσουν τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους ότι η κοινωνία και το κράτος που γεννήθηκαν, δούλεψαν, δημιούργησαν, φορολογήθηκαν, ονειρεύτηκαν δεν μπορεί να τους χαρίσει έναν αναπνευστήρα και ένα κρεβάτι ΜΕΘ και φυσικά τη ζωή;

Ποια γενιά γιατρών θα ζήσει με το αβάσταχτο βάσανο ότι επέλεγε ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει; Πόσος ρατσισμός στην κοινωνία που δηλώνει αντιρατσίτρια όταν αφήνει να πεθάνει έναν ή μία επειδή χτυπήθηκε πιο σκληρά από την ασθένεια ή γεννήθηκε πιο νωρίς από τον διπλανό συνασθενή;

Ένας καθρέφτης χλωμός ορθώνεται μπροστά μας για να δούμε πλέον με τα ίδια μας τα μάτια το σκληρό πρόσωπο της άδικης και σκληρής Πολιτείας και Κοινωνίας που δημιουργήσαμε.

Ποιος είναι άραγε ο δείκτης πολιτισμού μιας χώρας και το όριο ανοχής μιας κοινωνίας;

Απάντηση ίσως βρούμε αν έχουμε την απάντηση στο τερματικό ερώτημα: Ποιος μπορεί να αποφασίζει το ποιος θα ζήσει και το ποιος θα πεθάνει;

Χώρα ναυάγιο. Κοινωνία ένοχη. Ζωή στον τζόγο!

Σημ: Κι αν, ευτυχώς, αυτή η στιγμή δεν έρθει τώρα ή ποτέ, θα δηλώνουμε, τυχεροί, ευλογημένοι και ίσως και εξόχως ετοιμοπόλεμοι...

Ειδήσεις σήμερα:

Καταγγελία για περιβαλλοντική εκτροπή στο Λουτράκι

Μόνο το 3% των κρουσμάτων στην Πελοπόννησο. 78 νέα στους 7 Νομούς της

Χασισόσπιτο! Φυτεία με 400 χασισόδεντρα στην Κορινθία