Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου

Τι είναι εκείνο που κάθε φορά καθοδηγεί τον Λαό να απευθύνεται στηρίζοντας με την εμπιστοσύνη του ένα πρόσωπο, προκειμένου αυτό να ηγηθεί; Το ένστικτο. Το λαϊκό ένστικτο. Το αλάνθαστο λαϊκό ένστικτο. Το οποίο σημειωτέο επηρεάζεται αλλά δεν υπακούει ούτε στις δημοσκοπήσεις, ούτε στα στημένα ΜΜΕ, ούτε και σε άλλου είδους πιέσεις. Διαμορφώνεται αργά, σταθερά και υπόκωφα. Ξεκινάει ως αμφισβήτηση, διαμορφώνεται ως αντίδραση και στη συνέχεια κυλάει από μόνο του σαν ποτάμι. Κινηματικά. Έτσι έγινε το 1981, έτσι έγινε το 2015, έτσι φαίνεται πως γίνεται και τώρα. Με αρχικό κεφάλαιο το 32%. Κόντρα στα δεδομένα αλλά και σε αυτή την ίδια την Ιστορία. Ακριβώς για να την διαμορφώσει.

Οι κύριοι παράγοντες με αφορμή τους οποίους ένα κοινωνικό ποτάμι ξεκινάει την πολιτική διαδρομή του, είναι πολλοί και ποικίλοι. Είναι γνωστοί σε όλους μας και λειτουργούν σωρευτικά. Έχουν ως αφετηρία μια ωφελιμιστική, λίγο-πολύ ταξική βάση. Συχνά όμως είναι απρόβλεπτοι. Πολλές φορές δηλαδή παρουσιάζουν δυσανάλογη βαρύτητα. Δεν γνωρίζεις ποτέ εάν ένα μικρής σημασίας πολιτικό θέμα θα επιφέρει πολύ μεγαλύτερα αποτελέσματα από ένα μεγάλης, ας πούμε εθνικής, σημασίας και αξιολόγησης θέμα. Σίγουρα όμως οι εμπνευσμένες πολιτικές των ηγεσιών, καθοδηγούν και οριοθετούν πολιτικά τις αντιδράσεις προς την μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Παλαιότερα θα μιλούσαμε για εκρήξεις. Σήμερα όμως το εκλογικό σώμα δυστυχώς είναι πολύ …νωχελικό και αρκετά αδιάφορο.

Στο παρόν ισοζύγιο της πολιτικής μας ζωής έχουμε αυτή την περίοδο την, διαχρονικής δυναμικής, πολιτική παράταξη της Δεξιάς στην εξουσία, ως Ελληνική Κυβέρνηση. Σε μια δύσκολη ομολογουμένως χρονική συγκυρία. Τα σημάδια δείχνουν, όσο και εάν εξωραΐζονται από τα φιλικά ΜΜΕ, να μην τα καταφέρνει. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν διαθέτει την στόφα του ηγέτη, το «επιτελικό», εκ μεταγραφής, κράτος δεν τραβάει και οι «μεταρρυθμίσεις» που επιχειρούνται είναι χωρίς έμπνευση. Στερούνται δε παντελώς οποιασδήποτε στρατηγικής και συνέπειας. Είναι ανερμάτιστες, αναποτελεσματικές, αντιλαϊκές και έχουν συγκεκριμένους αποδέκτες-πελάτες. Το επόμενο διάστημα αναμένεται ακόμη ποιο κρίσιμο έως πολύ ζοφερό. Η φθορά της Κυβέρνησης είναι αναπόφευκτη, αναμενόμενη και η πτώση της πρόκειται να συνοδευτεί από βαρύ …γδούπο. Και πολιτική προφανώς αστάθεια.

Την ίδια περίοδο έχουμε στην απέναντι προοδευτική όχθη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δηλαδή στην εν δυνάμει Κυβέρνηση, ένα αστέρι. Έναν λαμπερό διάττοντα αστέρα για το παρών και το μέλλον της Χώρας. Νέο, έμπειρο, δοκιμασμένο και μεγάλης παγκόσμιας εμβέλειας και αποδοχής. Κοπής περίπου Ανδρέα Παπανδρέου. Τον Αλέξη Τσίπρα.

Μέχρι εκεί όμως. Τίποτα άλλο. Όλοι τα περιμένουν όλα από αυτόν. Εάν κινηθεί, εάν μιλήσει, καλώς. Αλλιώς τίποτα. Δεν υπάρχει κανείς άλλος δίπλα του, γύρω του, που να επηρεάζει ή να εμπνέει ή να προωθεί στοιχειωδώς θετικά τα πολιτικά δρώμενα. Όχι για να τον ξεκουράσει. Απλώς να βάλλει λίγο πλάτη. Ένδεια στελεχών ονομάζεται αυτό. Και είναι ένα φαινόμενο άδικο και δυσανάλογο με τις βοήθειες που είχε πάρει ο τότε ηγέτης του ΠΑΣΟΚ από τα ιερά τέρατα της παράταξής του. Πιστεύουμε πως πρόκειται για μια αναμφισβήτητη κοινή διαπίστωση που κυκλοφορεί στα χείλη όλου του κόσμου.

Αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να το λύσει μόνος του αυτός ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα στα πλαίσια των καθηκόντων του. Η ελαφρά στροφή που πραγματοποίησε πρόσφατα η κυρία Φώφη Γεννήματά, η οποία στροφή σημειωτέο «ξάφνιασε» τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν φαντάζει αρκετή να την αποσπάσει από την βασική εμμονική θέση της ότι στις επόμενες εκλογές που θα γίνουν με Απλή Αναλογική, πρώτο κόμμα θα είναι η ΝΔ. Από εκείνη λοιπόν την πλευρά της Ελάσσονος Αντιπολίτευσης δεν υπάρχει καμία δυνατότητα προσέγγισης ή συνεργασίας.

Ταυτόχρονα το θέμα του ανοίγματος και της οργανωτικής διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην κοινωνία, τελείωσε. Ανακόπηκε. Τεχνηέντως, αλλά δυστυχώς τερματίστηκε. Τέλος. Και δεν έχει πλέον κανένα νόημα να συνεχιστεί. Όχι ότι βρήκε ο Αλέξης Τσίπρας κανένα χρυσοφόρο …κοίτασμα προσώπων με υψηλό πολιτικό ανάστημα να του προσφέρουν μία αποτελεσματική έστω χείρα βοήθειας, μέσα από αυτή τη διαδικασία. Όχι. Εξακολουθεί να είναι και πάλι μόνος του.

Και όμως στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο υπάρχουν εκατοντάδες πετυχημένοι και αδιάφθοροι πολίτες που διαθέτουν το κύρος και τα προσόντα να επί στρατευτούν και να συμβάλουν «συνεργαζόμενοι» μαζί του. Έστω και εάν δεν ομολογήσουν ως Αριστερή, την πολιτική ταυτότητά τους. Και στην κεντρική πολιτική σκηνή και στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ώστε να αποκτήσει η παράταξη ισχυρή γείωση στην κοινωνία και να μην ανακυκλώνονται σταθερά τα ίδια και τα ίδια ελάχιστα πρόσωπα, που ότι είχαν να δώσουν το δώσανε.

Εάν αυτό επιθυμεί πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας, την στοχευμένη δηλαδή αξιοποίηση και «συνεργασία» με αξιόλογα νέα στελέχη της κοινωνίας, ας αναθέσει στον Πατριάρχη Οργανωτικού Αντώνη Κοτσακά να του έχει έτοιμο μέσα σε έξη μήνες ένα σχετικό Πρόγραμμα ανά πάσα την Επικράτεια. Και επί τέλους ας φορτώσει την επικοινωνιακή εκπροσώπηση του κόμματος σε κάποιο γνωστό, καταξιωμένο και έμπειρο άνθρωπο της δουλειάς. Δηλαδή δημοσιογράφο. Δεν είμαστε όλοι για όλα.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr