ΣΠΑΡΤΗ. Λέγεται πως η Διοίκηση σε τούτη την χώρα έχει συνέχεια. Πόσο μάλλον η Αυτοδιοίκηση και ιδιαίτερα σε περιοχές όπως η Σπάρτη. Για να μην υιοθετήσουμε το «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» αλλά για να συνδράμουμε στην προσπάθεια για καλλίτερες ημέρες που δεν έχει δει αυτός ο τόπος πρέπει να παραδεχθούμε και να αναδείξουμε την νοσηρότητα που έχει ο αυτοδιοικητικός τομέας σε πλείστα θέματα.

Προκειμένου να κρίνεις για παράδειγμα μια νέα δημοτική αρχή θα πρέπει προηγουμένως να διακρίνεις τι άφησε η προηγούμενη…

Στη Σπάρτη υπάρχουν κρίσιμα θέματα που απασχολούν τους πολίτες που δεν μπόρεσε να λύσει η προηγούμενη και κληροδότησε στην επόμενη.

Για παράδειγμα το θέμα των Ρομά. (Και μην δικαιολογηθεί κάποιος με το επιχείρημα ότι ο Δήμος δεν έχει αρμοδιότητα). Εννοούμε το σύνολο των θεμάτων με τους Ρομά, από τις υποσχέσεις για άδειες λαϊκής, το άβατο, τη μηδενική προοπτική λύσεων στην καθημερινή συμβίωση, την υποκρισία ενώπιον κρίσεων και βέβαια και την ψηφοθηρία.

Τα σκουπίδια και η καθαριότητα στην καθημερινότητά μας. Δεν δρομολογήθηκαν τελικά υποδομές, λύσεις και ριζικές αλλαγές ώστε να μην αποτελεί βραχνά της κοινωνίας και σήμερα ένα θέμα που άλλες κοινωνίες έχουν λύσει προ πολλού.

Η ελαστική εισπρακτική πολιτική της Διοίκησης της ΔΕΥΑΣ που ενίοτε χρησιμοποιήθηκε για να γίνουν κάποιοι αρεστοί είτε στα χωριά είτε στους οφειλέτες της πόλης με σκοπό μάλλον την ψηφοθηρία.

Η υποβάθμιση του ρόλου των προέδρων των χωριών. Μέγιστο σφάλμα που ήδη στοιχίζει στα χωριά και στον Δήμο.

Η λειτουργία των Νομικών Προσώπων που φαίνεται ότι απαξιώθηκαν σε τέτοιο βαθμό που δεν λένε να σηκώσουν κεφάλι όποια και αν είναι η Δημοτική Αρχή.

Αυτό όμως που είναι εξαιρετικά κρίσιμο είναι ότι στον Δήμο Σπάρτης δεν θεμελιώθηκαν αρχές πραγματικής δημοκρατίας και ελεύθερης βούλησης αιρετών και πολιτών που να θωρακίζουν τόσο τη λειτουργία του Δήμου όσο και του Δημοτικού Συμβουλίου. Μικρές λεπτομέρειες αλλά και κρίσιμες επιλογές δείχνουν ότι η Δημοκρατία είναι απλά φράση προς κατανάλωση και όχι αρχή και αξία που εμπνέει και σηματοδοτεί τον πολιτικό βίο της Σπάρτης. Και αυτό συμβαίνει μάλλον γιατί η Δημοκρατία θέλει εκτός από αρετή και κότσια.

Όταν αυτή είναι η «κληρονομιά» της μιας δημοτικής αρχής προς την άλλην τότε η πολυπόθητη «συνέχεια» τη διοίκησης μόνο δεινά και αμαρτίες επιφέρει.