«Το ανέκδοτο της χρονιάς – Περί του σχεδιαζόμενου δρόμου Σπάρτη - Θερμοπύλες από το σύλλογο «Σπαρτιάτες Δρομείς».»

Γράφει ο Κώστας Μιχαλόπουλος*

Σίγουρα είναι το ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΣΠΑΡΤΗ-ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ μέσω Ελαιοχωρίου. Με λίγη προσπάθεια τον περνάγατε και από το Παράλιο Άστρος, και πιο πάνω με λίγη ακόμη από το θέρετρο Τολό. Δεν επιλέγετε φύση και Αρχαία Μονοπάτια που υπάρχουν ακόμη. Επιλέγετε τσιμέντο και καυσαέριο, τρακτέρ και νταλίκες με επικίνδυνους οδηγούς, μυρωδιές από σταύλους και κοτέτσια και περιβάλλον υψηλής αισθητικής, με κολώνες, καλώδια, σκουπίδια και παραπήγματα όλων των ειδών. Θα μπορούσατε να τον ονομάσετε άνετα ΣΟΥΛΑΤΣΑΡΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΤΟΥ ΑΡΓΟΥΣ. Όσο περί σταθμών ανεφοδιασμού είναι πολύ φτηνοί, όσο μία χούφτα βλίτα. Στην Ελλάδα ο καθένας μπορεί να στήσει αγώνα, άλλωστε είναι και της μόδας τελευταία κάθε χωριό να στήνει αγώνα, κανένα πρόβλημα.

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με την Επική Πορεία ΤΩΝ 300 και με ότι κουβαλάνε μέσα στους αιώνες. Πατάτε σε ένα τεράστιο γεγονός που αφορά όλους μας, πρωτίστως τους Λάκωνες, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και το ψώνιο του καθενός, στήνοντας αγώνα πανηγύρι. Τους 300 τους ρωτήσατε;

Υπάρχει και άλλη εναλλακτική, θα μπορούσαμε να βάλουμε και κυλιόμενο διάδρομο όπως στα μεγάλα Αεροδρόμια, για να είμαστε ΙΝ στην εποχή του λαϊκισμού, της εμπορευματοποίησης και της πλαστογραφίας των πάντων.

Εάν αυτό που στήνετε είναι αντάξιο έστω και στο απειροελάχιστο της Ιστορίας των Θερμοπυλών τότε και εγώ είμαι ο Βούδας. Και από βαρύγδουπους τίτλους στην Ελλάδα έχουμε χορτάσει. Αναρωτιέμαι αν αυτή η φαεινή ιδέα ήταν Συλλογική ή ενός.

Αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά πόσο αστείος είμαστε ως λαός, γι’αυτό μας έχουν πάρει τα σώβρακα διεθνώς.

(*) Βετεράνος δρομέας του Σπαρτιατικού