Γράφει ο Παναγιώτης Κομνηνός

Έδωσαν μιά ... και έφτασαν στην κορυφή του βάθρου • Πανελληνιονίκες. Κάπως έτσι παραστατικά και πανηγυρικά θα έπρεπε, να άρχιζε η είδηση σε ένα εγκωμιαστικό σχόλιο ανάλογο του μεγέθους της Πανελλήνιας νίκης των δυο νέων αθλητών από το Ξηροκάμπι.
Πρόκειται για τον δεκαεπτά ετών μαθητή Θεόδωρο Κατσουλάκο του Σταύρου και της Ιφιγένειας, ο οποίος πρώτευσε στην κολύμβηση, συμμετέχοντας με την ομάδα του Παναθηναϊκού στα 4Χ100, και για τον είκοσι δυο ετών Γεώργιο Χριστακάκο του Παναγιώτου και της Κωνσταντίνας, ο οποίος πρώτευσε με την ομάδα του Ολυμπιακού στον ακοντισμό, οι οποίοι και ήδη προπονούνται εντατικά από τους προπονητές τους εν όψει μάλιστα και των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αν το ίδιο γεγονός της Πανελλήνιας νίκης δυο νέων αθλητών και μάλιστα από το ίδιο χωριό, συνέβαινε κατά τη περίοδο της ελληνικής αρχαιότητας, - τότε που ο αθλητισμός εθεωρείτο πρωτίστως αρετή - και το χωριό τούτο είχε τείχη, είναι βέβαιο πως θα γκρεμιζόταν ένα μέρος των τειχών, για να εισέλθουν τροπαιοφόροι οι Πανελληνιονίκες . Και όχι μόνο ... Σε περίοπτη θέση των τειχών θα ετοποθετείτο μαρμάρινη στήλη, όπου θα αναγραφόταν ο άθλος τους, για να θυμίζει στους ζώντες και στους επερχομένους πως, εκτός των άλλων, οι νίκες στην πορεία της ζωής των ανθρώπων είναι όνειρα και στόχοι, που μπορούν να γίνονται πραγματικότητα.
Για τους δυο νεαρούς νικητές, τίποτα το ιδιαίτερο δεν έγινε. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Και οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Η είδηση πέρασε στα ψιλά της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και χάθηκε στη λήθη του ηλεκτρονικού χρόνου και της βιαστικής περιδιάβασης της ασήμαντης κυρίως καθημερινότητας. Χάθηκε στα αδιέξοδα σοκάκια της μιζέριας. Στις πλαστικές πολυθρόνες του πλαδαρού ευδαιμονισμού. Και στο χάος του μυαλού των ιών της συνωμοσιολογίας και φαντασιοπληξίας.
Και πως μπορούσε, να γίνει διαφορετικά και να μη χαθεί η καλή αυτή είδηση, όπως άλλωστε γίνεται και με πολλά άλλα σπουδαία πράγματα, που συμβαίνουν σε τούτη δω τη Χώρα, όταν το καλό δεν λέγεται και δεν συζητιέται ; Όταν το σωστό και λογικό λοιδορούνται ; Όταν τα μεγάλα θάβονται κάτω από μολυσμένα σκουπίδια κυρίως μέρους της Τ.V., του διαδικτύου και μελών μιάς αδιάφορης κοινωνίας, που μόνη της πλάθει, αναπλάθει και φαντασιακά αυτο-ικανοποιείται αγκαλιά με τους εφιάλτες της και πασχίζει, να "αποδείξει" πως το ψέμα, είναι το ίδιο πράγμα με την αλήθεια ; Όταν η ανυπακοή και η αμφισβήτηση δεν έχουν όρια ; Όταν η ασχήμια γίνεται βιωματική αισθητική, που αρέσει; Και ακόμη όταν το μυαλό είναι άδειο ; όπως περίπου έχει πεί και ένας μεγάλος διανοητής της εποχής μας ο Ουμπέρτο Εκο.
Ναι, έτσι κατά πολύ συμβαίνει σ' αυτόν τον Ωραίο και "Μέγα" κατά τα άλλα τόπο, και ενώ "...υπάρχουν τόσα άστρα, εμείς λοιμοκτονούμε...", ακόμη και όταν πρόκειται για τις καλές στιγμές της Πολιτείας, που αρεσκόμαστε διαρκώς να την ευτελίζουμε και κυρίως να απειθαρχούμε στους νόμους της. Είτε πρόκειται για εκείνες της άλλης κοινωνίας, που με εργαλεία το νου και τη λογική αντιστέκεται, αγωνίζεται και δημιουργεί και ευτυχώς κρατάει τη Χώρα όρθια. Είτε ακόμη και για το καλό "αναμενόμενο" της νέας γενιάς, των νέων ανθρώπων, που ονειρεύονται και διακρίνονται στις δουλειές και τις σπουδές τους και πολλοί απ' αυτούς διαπρέπουν τόσο εντός, όσο και εκτός της Χώρας μας, όπως συμβαίνει με τους αμέτρητους Έλληνες επιστήμονες, αθλητές, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες κ.ά.
Και ασφαλώς αξίζουν στο σημείο αυτό η αναφορά και ο έπαινος για τρεις ακόμη νεαρούς αθλητές από το Ξηροκάμπι, που προσφάτως από την τοπική ομάδα βόλεϊ - μπολ, με προπονητή τον εξαίρετο γυμναστή Κων/νο Π. Παπαδάκο, "απογειώθηκαν" και "πέταξαν" για μεγάλες ομάδες των Αθηνών και της Εθνικής. Πρόκειται 1) Για το Βασίλειο Κονίδη του Κω/νου και της Σοφίας, που μεταγράφτηκε στην ΑΕΚ και μάλιστα κλήθηκε στην Εθνική ομάδα νέων, 2) Τον Κων/νο Αθανασάκο του Βασιλείου και της Σταυρούλας, στον Παναθηναϊκό και 3) Τον Κων/νο Κονίδη του Προκόπη και της Γεωργίας, ομοίως στον Παναθηναϊκό. Μπράβο τους.
Μπορεί στο τόπο μας τα πάντα να δοκιμάζονται, αλλά ο καιρός δεν περιμένει και η Χώρα μας πρέπει να οδηγηθεί στο μέλλον, που της πρέπει. Το αντίθετο θα είναι αδικία της ιστορικής μοίρας μας. Αρκεί σα λαός και κοινωνία να απαλλαγούμε από τη μιζέρια, την αδιαφορία και πολλές από τις αυτο-φοβίες μας. Και πρωτίστως να ψάξουμε και να βρούμε τον άλλο μας εαυτό • τον καλό μας εαυτό. Εκείνον, που του αρέσει να κοιτάζει πιο μπροστά από το χρόνο, χωρίς να φοβάται την ελευθερία του, χωρίς συμπλέγματα και φοβίες και τον οποίο τώρα τον έχουμε καταχωνιάσει μέσα μας και αντ' αυτού αφήνουμε το "ανόητο θηρίο", να μας εξουσιάζει.
Αν γίνει έτσι, τότε σίγουρα κάπου στο κοντινό μέλλον, θα μπορούμε κι' εμείς να λέμε, πως νικήσαμε. Και θα πρόκειται για νίκη Ζωής και Πατρίδας.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr