Γράφει η Μ.Α.Τ.

Μάιος ήταν, όταν χωρίς μηνύματα και βεβαιώσεις, μας επέτρεψαν να βγούμε… «Φτου, ξελευτερίαααα!!!» βροντοφωνάξαμε και, με μάσκες και αντισηπτικά στα χέρια και τις δυο καινούριες μας φιλενάδες, προσωπική και κοινωνική ευθύνη παραμάσχαλα, φύγαμε…

Πήγαμε και ήρθαμε, και πάμε και ερχόμαστε στην πόλη ξανά και ξανά, να ξανά-ανταμωθούμε, να ξανά-ιδωθούμε με άλλη διαφορετική τώρα πια ματιά, να μας ξανά-τυλίξει η πόλη στον ιστό της να μας παρηγορήσει για όλα τούτα τα παράλογα που ζούμε.

Με περισσή λαχτάρα ξανά-βγήκαμε και με την ελπίδα πως θα είχε, η πόλη, πετάξει εκείνο το γκρίζο της απομόνωσης φουστάνι της, και θα μας περίμενε λαμπερή γελαστή με ένα λουλουδάτο αεράτο φουστάνι τυλιγμένη. Μας είχε… στοιχειώσει στη διάρκεια της καραντίνας εκείνος ο Δήμαρχος Καρδίτσας… «Βρήκαμε ευκαιρία» έλεγε «και περιποιηθήκαμε την πόλη μας, τη φροντίσαμε να γίνει όμορφη, ελκυστική για τους πολίτες και για τα παιδιά κυρίως» έλεγε και έλεγε, και μας άφηνε με την απορία από ποιο πλανήτη άραγε έρχονται αυτοί οι Δήμαρχοι…

Ιούνιος ήταν περίπου, όταν καταφέραμε να… προσγειώσουμε τις αγριομολόχες στα παρτέρια της πόλης που είχαν φτάσει ίσαμε τις τριανταφυλλιές. Ιούνιος ήταν όταν συλλέξαμε τα νεράντζια που τα άκαρδα αυτοκίνητα ξεζούμιζαν στους δρόμους.

Όχι, η πόλη δεν είχε αλλάξει φουστάνι… μια τόση δα μεταποίηση, κάτι ασπροκόκκινα εργοταξιακά κουμπιά- κολωνάκια είχε προσθέσει, εκεί στη Θερμοπυλών, και εκείνα, μίζερα, πρόδωσαν τους τρεις παμπάλαιους εξαθλιωμένους ξεχαρβαλωμένους κάδους «πρώτο τραπέζι πίστα» στο Κενοτάφιο!! Δεν τους είδε κανείς;

Δε μας περίμενε με ανοιχτές τις αγκαλιές η πόλη λοιπόν, μεταξύ μας, μπορεί και να μη μας αναγνώρισε, έτσι διαφορετικοί που έχουμε γίνει.

Εκτός από τους… ανέμελους, οι πολλοί φοράμε μάσκες, οι χειραψίες τα φιλιά μας και κυρίως οι ζεστές μεγάλες μας αγκαλιές οι ωραίες μεσογειακές μας συμπεριφορές απειλούνται με εξαφάνιση και μας έμειναν μόνον κάτι χαζοχαρούμενες αγκωνιές για φασαρία και ανατριχίλα. Περπατάμε βιαστικοί αμήχανοι ολίγον αλλοπαρμένοι, και η περπατησιά μας ενίοτε γίνεται και…καβουροπερπατησιά!
Στο συναπάντημα, αφού αναγνωριστούμε πρώτα, ο ένας κινείται ένα μέτρο αριστερά ο άλλος ένα μέτρο δεξιά, η απόσταση των δυο μέτρων στέφεται με επιτυχία, και εμείς μάθαμε και το εμπεδώσαμε πια, πως ο κάβουρας περπατάει πλάγια και όχι ανάποδα καθώς μας έλεγαν οι γιαγιάδες.

Η έξοδος, η χαλαρή μας η έξοδος, η οποιαδήποτε έξοδός μας, από ευχαρίστηση, έγινε για τους μεγαλύτερους ανάγκη και για τους νεότερους, και ας λένε άλλα, μισή ευχαρίστηση. Αντισηπτικά στην είσοδο και στην έξοδο, αντισηπτικά στα τραπέζια, αντισηπτικά στις εκκλησιές, αντισηπτικά στην τσέπη, αντισηπτικά στα χέρια, θύμωσαν και αγρίεψαν τα χέρια μας και έγιναν… τσαρούχια. Ο… αναθεματισμένος ο κορονοϊός κλέβει παντού την παράσταση.

Επιστρέφουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται στα σπίτια μας, στην ασφάλειά μας και στις, τρομάρα μας, ασφαλείς μας οθόνες… και… «Τί ήθελε και αυτός ο βασιλιάς να πάει στις Θερμοπύλες», είπε βαριεστημένος δημοτικός σύμβουλος τη μία ημέρα … «τοις κείνων ρημάσι» !!!! Ναι «ρημάσι»(!!!) «πειθόμενοι», διαβάζει χωρίς να ξέρει τί διαβάζει ένα κορίτσι μπροστά στο άγαλμα του Λεωνίδα την επομένη…

Η πόλη παγώνει…. είναι και το φουστάνι της φτωχό και κρυώνει πολύ, μα μέσα από τη μάσκα της, φωτιές τα μάτια της, «Εδώ», μας φωνάζει, «Εδώ είναι η απειλή, στη λησμονιά και την αδιαφορία και η απειλή και η ερημιά και η εξαφάνιση. Τα άλλα θα περάσουν»…

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr