Μέχρι πρόσφατα, αρχές του 2020, η μέτρηση και η εκτίμηση της επιτυχίας και ενίοτε και της ευτυχίας είχε να κάνει με το πλήθος στα πάντα. Χρήμα, απήχηση, αναγνωρισιμότητα, πολλαπλασιαστική δύναμη, εκτόπισμα, έλεγχος, υπεροχή κ.λ.π. Όλα σε αφθονία για τους επιτυχημένους και σε έλλειψη για τους αποτυχημένους, Πλούτος πολύς σε ελάχιστους και φτώχεια στα εκατομμύρια…

Όμως από τη στιγμή που σάρωσε την ανθρωπότητα το κορονοϊός το πλήθος δεν έχει ούτε δύναμη, ούτε και σημασία, Τουναντίον είναι ευάλωτο και αδύναμο. Ίσως και επικίνδυνο. Τη θέση του το πλήθος την παραχώρησε, άρον - άρον στο ήθος. Στην πραγματική αξία, στην αυτοφυή δύναμη, στην πηγαία έκφραση της ύπαρξης, της υπόστασης και της κοινωνικότητας.

Όποιος είχε στηρίξει την ζωή στο πλήθος και στην αφθονία, στην άποψη και κουλτούρα περί αυτού, θα δυστυχήσει. Όποιος έναντι του πλήθους μπορούσε είτε αναγκαστικά είτε εκούσια, να ορθώνει ήθος πνεύματος, ψυχής και σώματος ίσως «επιβιώσει» και συνεχίσει να είναι παρών…

Ακόμα και την ώρα που θα φαντάζει ότι το πλήθος διασώζει, τελικά θα αποδειχθεί ότι το ήθος σώζει.