MEΣΣΗΝΙΑ. Προσωπικότητα με κύρος κι εκτόπισμα πνευματικό, προτάθηκε για Νόμπελ Ειρήνης και διετέλεσε προσωρινός Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Γεννήθηκε, τέτοιες ημέρες, στη Μεσσήνη Μεσσηνίας.

Ο Μιχαήλ Στασινόπουλος (27 Ιουλίου 1903 - 31 Οκτωβρίου 2002) ήταν Έλληνας νομικός, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και συγγραφέας που διετέλεσε πρώτος προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τη Μεταπολίτευση. Ως δικαστικός λειτουργός έφθασε μέχρι την θέση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, θέση από την οποία αντιτάχθηκε στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί.

Βιογραφικά στοιχεία
Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία

Γεννήθηκε στη Μεσσήνη στις 27 Ιουλίου 1903. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 31 Οκτωβρίου 2002.
Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1924. Το 1929 έγινε εισηγητής στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το 1934 αναγορεύτηκε διδάκτορας της Νομικής Σχολής Αθηνών, ενώ το 1943 έγινε σύμβουλος Επικρατείας. Από το 1951 έως και το 1958 διετέλεσε υφηγητής και τακτικός καθηγητής Διοικητικού Δικαίου στην Πάντειο Σχολή, της οποίας μεταξύ 1951 και 1957 διετέλεσε πρύτανης. Το 1959 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας των πανεπιστημίων του Μπορντό και του Παρισιού. Το 1968 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στην τάξη των ηθικών και πολιτικών επιστημών. Υπήρξε μέλος της Ομάδας των Δώδεκα, καθώς και εκδότης του επιστημονικού περιοδικού Επιθεώρησις Δημοσίου Δικαίου και Διοικητικού Δικαίου. Το 1978 εξελέγη πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1993 εξελέγη πρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Δικαστική σταδιοδρομία

Το 1947 τοποθετήθηκε πολιτικός σύμβουλος της Στρατιωτικής Διοικήσεως Δωδεκανήσου στο μεταβατικό στάδιο που μεσολάβησε έως την ενσωμάτωση των νησιών στην Ελλάδα. Το διάστημα 1948-1951 υπήρξε πρόεδρος της επιτροπής που συνέταξε τον υπαλληλικό κώδικα. Από το 1966 έως το 1969 ήταν πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας, όμως απομακρύνθηκε το 1969 όταν εξέδωσε απορριπτική απόφαση για την νομιμότητα του δικτατορικού καθεστώτος. Το 1975 αποκαταστάθηκε στο δικαστικό σώμα ως επίτιμος πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. και το διάστημα 1976-1978 υπήρξε δικαστής ad hoc στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης. Επίσης το 1969 και το 1970 προτάθηκε από τον πρόεδρο του γαλλικού συμβουλίου της επικρατείας Ρενέ Κασέν για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης ως επικεφαλής των Ελλήνων δικαστών για τον τρόπο που είχαν αντιμετωπίσει την χούντα. Τα τελευταία χρόνια διέθεσε περιουσιακά του στοιχεία και συνέστησε το Ίδρυμα Διοικητικού Δικαίου Μ. Στασινοπούλου με έδρα το Ψυχικό, με σκοπό τη χορήγηση υποτροφιών στο Δημόσιο Δίκαιο.

Πολιτική σταδιοδρομία

Το 1952 ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα, ως υπουργός Προεδρίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Δημητρίου Κιουσόπουλου. Διετέλεσε επίσης υπηρεσιακός υπουργός προεδρίας σην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου το 1958. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Ιδρύματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας από το 1951 εως το 1953 και της Λυρικής Σκηνής από το 1953 έως το 1954. Το 1974, στις πρώτες μεταδικτατορικές ή μεταπολιτευτικές εκλογές του Νοεμβρίου, εξελέγη πρώτος βουλευτής Επικρατείας, με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας. Παραιτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου, δέκα μέρες μετά το Δημοψήφισμα του 1974 με το οποίο καταργήθηκε η βασιλεία, όταν η νέα Βουλή τον εξέλεξε προσωρινό Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας με 206 ψήφους. Η προεδρική του θητεία διήρκεσε ως τις 20 Ιουνίου 1975, οπότε το αξίωμα ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος διαμορφώνοντας το νέο πολίτευμα. Η προεδρική θητεία του Στασινόπουλου χαρακτηρίζεται από τη διακριτική του παρουσία στην πολιτική σκηνή, την ταύτισή του με την κυβερνητική πολιτική, αφού δεν χρειάστηκε να λάβει καμία απόφαση καίριας σημασίας, ενώ οι όποιες δημόσιες παρεμβάσεις του ήταν κυβερνητικής έμπνευσης. Προχώρησε στην εκκαθάριση της Προεδρίας της Δημοκρατίας από τα πρόσωπα εκείνα που είχαν εκτεθεί υπερβολικά λόγω των φιλοδικτατορικών επιλογών τους.

Λογοτεχνική σταδιοδρομία

Το 1920, εμφανίστηκε στη λογοτεχνική σκηνή με ποιήματα και μεταφράσεις Γάλλων ποιητών στο περιοδικό «Μούσα» χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά το όνομα του, μιας και νωρίτερα δημοσίευε ποίηματα με το ψευδώνυμο Μεσσηνιακή Ακτή στο περιοδικό «Η Διάπλασις των Παίδων».


Συγγραφικό έργο
Δοκίμια

Δίκαιον των διοικητικών πράξεων (1950)
Αστική ευθύνη του κράτους των δημοσίων υπαλλήλων καί των νομικών προσώπων κατά τον αστικό κώδικα (1950)
Το δίκαιον των διοικητικών διαφορών (1954)
Μαθήματα διοικητικού δικαίου (1966)
Το πινάκιον ψυχής και ο νόμος των λύκων (1973)
Με ψήφους 3 εναντίον 2 (1977)
Σελίδες από την πολιτική ιστορία του νεώτερου ελληνισμού (1978)

Ποιήματα

Ποιήματα (1949)

Πεζογραφήματα

Η χώρα με τις γαλάζιες λίμνες (1947)
Η συντροφιά μας (1973)
Η δίκη (1977)