Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Στα χρόνια τα παλιά , τα περισσότερα παιχνίδια μας τα παιδιά τα βρίσκαμε στη φύση. Ένα απ' αυτά τα ανοιξιάτικα παιχνίδια μας ήταν και το φυτό που το λέγαμε «πιρουνάκι», εξαιτίας του σχήματος που είχε ο καρπός του. Οι μπαξέδες , οι κήποι και τα χωράφια γέμιζαν (και γεμίζουν ακόμα) την Άνοιξη απ' αυτό το παράξενο φυτό.

Πολύ αργότερα , σαν μεγαλώσαμε , μάθαμε ότι το φυτό που μας μάγευε είχε κι άλλα ονόματα (χτενάκι , περδικονύχι , βελονιά , καλόγερος …) και η επιστημονική , λατινική του ονομασία ήταν Erodium cicutarium (Ερωδιός ο Κωνιόμορφος) , επειδή οι καρποί του (αυτά τα παράξενα πιρουνάκια) μοιάζουν με το ράμφος του πτηνού Ερωδιός . Μάθαμε , επίσης, ότι οι παλιές νοικοκυρές το μάζευαν τρυφερό από το χειμώνα μέχρι την άνοιξη , πριν ανθίσει και βγάλει τα μικρά ροζ λουλουδάκια του , και χρησιμοποιούσαν τα «μαλλιαρά» φύλλα του σε πίτες και ομελέτες με λαχανικά . Ακόμα , οι παλαιοί χρησιμοποιούσαν το «πιρουνάκι» σαν βότανο για πολλές αρρώστιες .

Εμείς , τα παιδιά , κόβαμε τα «πιρουνάκια» , κάπου στις αρχές του καλοκαιριού , όταν άρχιζαν να ωριμάζουν και να γίνονται καφετιά . Μετά , ξεκολλάγαμε από τη βάση της μια «βελόνα» κι αμέσως τη βλέπαμε με θαυμασμό και απορία να "ζωντανεύει" και ν' αρχίζει να στριφογυρίζει μόνη της , αργά –αργά , μέχρι να φτιάξει ένα μικρό "ελατήριο". Μερικές φορές , μάλιστα , «καρφώναμε» τη «βελόνα» στη φανέλα μας σαν στολίδι και την αφήναμε να γυρίζει , μέχρι να ολοκληρώσει τη «δουλειά» της .

Αν και δεν ξέραμε πώς γινόταν αυτό το μικρό θαύμα μπροστά στα μάτια μας , αισθανόμαστε κάτι σαν μικροί «Θεοί» , που ΕΜΕΙΣ , τα μικρά παιδιά , με δυο απλές κινήσεις προξενούσαμε αυτό το υπερφυσικό αποτέλεσμα .

Βέβαια , πολύ αργότερα , διαβάζοντας βιβλία φυτολογίας , μάθαμε και πάλι πως η Φύση με τη σοφία της «είχε μάθει» αυτά τα βελονοειδή σποράκια να στρέφονται έτσι σαν βίδα για να «βιδώνονται» στο χώμα (όταν πέφτουν) και να φυτρώσει την άλλη χρονιά ένα νέο φυτό !!!

Σήμερα τα περισσότερα παιδιά ΟΥΤΕ καν γνωρίζουν το "πιρουνάκι". Έχουν άλλα "σπουδαία" ν' ασχοληθούν .

Εγώ πάντως , κάθε άνοιξη , τιμής ένεκεν και μνήμης στα παιδικά τα χρόνια , σκύβω και κόβω μερικά «πιρουνάκια» και ξαναγίνομαι , όπως τότε παιδί κι ένα μικρός «Θεός» .

Τα δείχνω και στα εγγόνια μου και χαίρομαι που βλέπω μια χαρούμενη έκπληξη να φωτίζει τα μάτια τους και που μου ζητάνε να γίνουν κι εκείνα «Μάγοι» και «Θεοί» επαναλαμβάνοντας το θαύμα .

Τα παιδιά , βλέπεις , είναι ΠΑΝΤΑ παιδιά .

ΕΜΕΙΣ οι μεγάλοι έχουμε ευθύνη να τους δείχνουμε δρόμους .