Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Στις 29 Μαΐου , κάθε χρόνο , ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία τιμούν μιαν ιστορική επέτειο , που πολλοί ονομάζουν (άστοχα) «θλιβερή» ή «μαύρη» αλλά η οποία , στην ουσία της , είναι από τις πλέον ένδοξες επετείους της ιστορίας μας , αφού άφησε λαμπρό και άσβεστο παράδειγμα στους αιώνες , πως ο κάθε λαός οφείλει να υπερασπίζει , κάτω από οιεσδήποτε περιστάσεις , ακόμα και με την τελευταία ρανίδα του αίματός του , την Πατρίδα , τις Εθνικές του Αξίες και Τις Παρακαταθήκες των Προγόνων .

Μέσα στην λιτή αλλά περήφανη απάντηση του αυτοκράτορα Κων/νου Παλαιολόγου προς τον Μωάμεθ Β΄ , λίγο πριν από την πτώση της Βασιλεύουσας , βρίσκεται η ψυχή των Ελλήνων όλων των αιώνων , αυτή η ψυχή που βάζει πάνω απ’ όλα , ακόμα και από την ίδια τη ζωή , την Πατρίδα , την Ελευθερία , τα Ιερά και τα Όσια :

«Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ• κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».

Μτφρ: «Το να σου παραδώσω την Πόλη ούτε δικό μου δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της· γιατί όλοι με μια ψυχή προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε λυπόμαστε για τη ζωή μας».

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους , στις 29 Μαΐου 1453 , και η Πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας , θα βάζει εσαεί τη Δύση μπροστά στις ιστορικές της ευθύνες , αφού μια πανίσχυρη Χριστιανική Ευρώπη όχι μόνο δεν βοήθησε ένα κράτος χριστιανικό , το Βυζάντιο , από το οποίο έλαβε τα φώτα του πολιτισμού και το οποίο αποτέλεσε προμαχώνα της Ευρώπης απέναντι σε κάθε εχθρό, αλλά , αντιθέτως , (με τον τρόπο του) ενθάρρυνε και βοήθησε τις στρατιές των Τούρκων να εξαφανίσουν ό,τι θύμιζε την πάλαι - ποτέ κραταιά Βυζαντινή Αυτοκρατορία .

Αυτή η Δύση , η οποία είχε λάβει από το Βυζάντιο τεράστια οικονομικά προνόμια και η οποία οργάνωσε Σταυροφορίες με πρόσχημα – δήθεν - την απελευθέρωση των (μακρινών για την εποχή) Αγίων Τόπων από την ισλαμική κυριαρχία , αρνήθηκε να βοηθήσει στη γειτονιά της τους αγωνιζόμενους Χριστιανούς της Βασιλεύουσας , επιτρέποντας , στους μουσουλμάνους Τούρκους να πατήσουν πόδι στην Ευρώπη και ν’ αλλάξουν προς το δυσμενέστερο τον ρου της ιστορίας των ευρωπαϊκών λαών .

Άλλωστε , η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και των περισσοτέρων εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους δυτικούς Σταυροφόρους στα 1204 , μέσα από πρωτοφανείς πράξεις λεηλασίας και βαρβαρότητας , υπήρξε η καταλυτική αιτία της πορείας του Βυζαντινού Κράτους προς την οριστική πτώση του .

Στον πυρήνα αυτής της ανήκουστης και κατακριτέας , ιστορικά , άρνησης βοήθειας χριστιανών προς χριστιανούς κι Ευρωπαίων προς Ευρωπαίους , βρίσκεται (όπως συμφωνούν όλοι οι ιστορικοί) η Δυτική Εκκλησία και ο Πάπας που επιδίωκαν την πλήρη και άνευ όρων θρησκευτική υποταγή της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας στην Λατινική . Παρ’ όλο που ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η ́ Παλαιολόγος(1425-1448) στη Σύνοδο Φλωρεντίας Φερράρας , το 1438-.1439 , δέχτηκε τον όρο της πλήρους υποταγής της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Καθολική , αυτό δεν έγινε ποτέ πράξη , γιατί ο Λαός αντέδρασε σθεναρά .

Οι Βυζαντινοί επέλεξαν να αγωνιστούν «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» , μόνοι απέναντι στους Τούρκους , παρά να υποδουλωθούν πνευματικά , εκουσίως , στους Δυτικούς . Προτίμησαν να κρατήσουν την Ιερή Παρακαταθήκη των πατέρων τους , την πολυτιμότερη κληρονομιά τους και τον ακριβότερο πλούτο τους , δηλαδή , τη Μία , Αγία , Καθολική και Αποστολική Εκκλησία , για να την παραδώσουν ακέραιη και ανόθευτη στις μέλλουσες γενεές , παρά να διατηρήσουν μιαν επίπλαστη ελευθερία μέσα στην οποία ο Ελληνισμός θα έχανε κάθε στοιχείο της πολιτιστικής , ιστορικής και θρησκευτικής του ταυτότητας .

Το σύνθημα των Βυζαντινών «καλύτερα σαρίκι τούρκικο , παρά τιάρα παπική» , μπορεί , σήμερα , να φαντάζει ακραίο , αλλά στην ουσία απέδιδε τα δικαιολογημένα αισθήματα του λαού του Βυζαντίου για τη Δύση , η οποία είχε δείξει το απαίσιο επεκτατικό πρόσωπό της με την άλωση και τη λεηλασία της Πόλης το 1204 και την κατάκτηση τόσων ελληνικών περιοχών , δεν είχε ποτέ πάψει να εποφθαλμιά τα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που είχαν απομείνει , είχε στραγγαλίσει οικονομικά το Βυζάντιο απομυζώντας τις τελευταίες ικμάδες ζωής του και τούτη την έσχατη ώρα απαιτούσε και την υποδούλωση της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας στη Λατινική και κατ’ επέκτασιν την εξαφάνιση του Ελληνισμού ως Ιδέας κι Εθνικής Υπόστασης , μέσα στο χωνευτήρι των Δυτικών .

Ο Λαός της Κωνσταντινούπολης και του Βυζαντίου , σ’ εκείνη την τραγική αλλά μεγαλειώδη ιστορική στιγμή είδε διασθητικά πώς θα ήταν καλύτερο σκλαβωθεί στους Τούρκους προσμένοντας και κάνοντας αγώνα για μιαν «Ανάσταση» (η οποία ήρθε , τελικά , το 1821) παρά να σκλαβωθεί στους Δυτικούς και να εξαφανιστεί , ως Ορθόδοξος Ελληνισμός , για πάντα .

(Η τραγική ειρωνεία είναι πως έκτοτε και μέχρι σήμερα η Ιστορία έχει δικαιώσει πολλάκις τη στάση των Βυζαντινών , αφού η Ελλάδα , αρκετές φορές , έχει βιώσει «στο πετσί της» τι σημαίνει Δύση , με αποκορύφωμα την εξόντωση της χώρας που επέβαλλε οικονομικά η Δύση με τα «Μνημόνια» από το 2009 , αλλά και την προκλητική αδιαφορία των Δυτικών και την τακτική του Ποντίου Πιλάτου μπροστά στις ιταμές προκλήσεις των Τούρκων του Ερντογάν , οι οποίες μπορεί - ανά πάσαν στιγμήν - να οδηγήσουν σε μια πολεμική σύρραξη με απρόβλεπτες και ανυπολόγιστες συνέπειες .)

Πολλές φορές η Ιστορία γράφεται με μεγάλες θυσίες , ακόμα και με μεγάλες ήττες , ύστερα από αγώνες που δόθηκαν «υπέρ βωμών κι εστιών» . Αυτές οι ήττες ισοδυναμούν με μεγάλες νίκες του Πνεύματος , των Ιδανικών και των Αξιών και μια τέτοια (ακριβώς) Ήττα – Νίκη ήταν και η Άλωση της Κωνσταντινούπολης και η κατάληψη του Βυζαντινού Κράτους και της Ελλάδας από τους Τούρκους .

Η φωτιά που έκαψε την Πόλη στις 29 Μαΐου 1453 , έγινε Φάρος άσβεστος , που φωτίζει - στους αιώνες - την πορεία των λαών που αγωνίζονται για τα ίδια πανανθρώπινα ιδανικά .

«Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία αποτέλεσε το ανάχωμα που προστάτευσε επί 1200 χρόνια τον πολιτισμό της Ευρώπης απέναντι στις εισβολές από Βορρά , Ανατολή και Νότο . Τα παλαιά τείχη της Κωνσταντινουπόλεως , τα οποία ακόμα και σήμερα [ ] ακτινοβολούν υπερηφάνεια και μεγαλείο , αντιστάθηκαν σε κάθε εχθρό του Βυζαντίου ως την 29η Μαΐου 1453 .

Τότε η αυτοκρατορία , εξαντλημένη πια από αιώνες σκληρών αγώνων και εγκαταλελειμμένη από τους δυτικούς συμμάχους της , οι οποίοι ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την πτώση της , υπέκυψε τελικά στη δυσανάλογα μεγαλύτερη οθωμανική δύναμη .»

Klaus Oehler , «H συνέχεια στην Ελληνική Φιλοσοφία από το τέλος της Αρχαιότητας ως την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας»