Σταθεροί τόποι

Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης

Καλοκαίρι. Ήδη ο Μάιος έφερε το καλοκαίρι. Η περιορισμένη άρση των μέτρων άνοιξε διάπλατα τις πύλες. Δεν είναι μια πρώτη άρνηση του φόβου και του θανάτου αυτή η ορμητική έξοδος. Είναι μια διάθεση οριστικής απόδρασης και φυγής από έναν εγκλεισμό, που έφερε αιφνίδια ανατροπή σε προγραμματισμούς και σχέδια. Η εποχή εμπρός, θυμίζει όλες τις εποχές που εργάζονται για το θέρος, την πιο ανοιχτή, την πιο ανεμπόδιστη και ελεύθερη. Με το καλοκαίρι στην άκρη του χεριού, ο χρόνος μπορεί να μετρηθεί με ακρίβεια και μια μελλοντική θέση εντός του γεμίζει την πεζότητα του καθημερινού με την καυτή γοητεία της.

*

Παρατηρήθηκε πειθαρχία. Και στη γενική εκδοχή της και στις εικόνες της παράστασης, που επιμελώς διοργανώθηκε.Η πειθαρχία είναι ζωτική ανάγκη από τα πρώτα ανθρώπινα βήματα. Η τυφλή συμμόρφωση στις γραμμές και στις τάξεις είναι προϋπόθεση επιβίωσης , συνοχής και αντοχής στο χρόνο και τις τακτικές ή αιφνίδιες δοκιμασίες. Η πειθαρχία της ανάγκης προσκρούει στην απειθαρχία του ενός. Ο εαυτός αυτοκράτωρ αμφισβητεί και παραβιάζει ιερούς κανόνες και ανθρώπινες νόρμες. Φαντάζεται ένα καλοκαίρι χωρίς εμπόδια και περιορισμούς.

*

Οι συντάξεις θα απονέμονται σύντομα ψηφιακά. Αυτή είναι μια καλή είδηση των ημερών. Επαναλαμβανόμενοι ύμνοι στους απόμαχους, προς τους οποίους – λέει – οφείλεται αναγνώριση και σεβασμός. Η καθυστέρηση ως τώρα ήταν μια άσκηση για να εμπεδοθεί η ισχύς της εξουσίας, που μπορεί να επιταχύνει αλλά και να καθυστερεί, να ανοίγει τις πύλες αλλά και να κλείνει την έξοδο. Στο επίκεντρο οι συντάξεις, είτε ως ευμάρεια, είτε ως στέρηση, διεκδικούν να σφραγίσουν τον παρατεταμένο εκσυγχρονισμό σε αναμονή.

*

Ο φόβος συνοδεύει την ύπαρξη και κάθε διαβεβαίωση για το μέλλον ακούγεται ανακουφιστική. Δεν θα απαντηθεί το ερώτημα, αν ο φόβος καθόρισε τη στάση των πολλών στην καραντίνα, αν μόνο αυτός εγγυήθηκε τη συμμόρφωση και την ασφαλή πορεία. Ακούγονται ευχάριστα τα λόγια για τον «ώριμο λαό». Μπροστά όλες οι ευκαιρίες επιβεβαίωσης. Τα τροχαία και οι νεκροί που θα αφήσουν πίσω τους, η ένταση του ενδιαφέροντος για την αξία της ζωής , το φως που θα πέσει επάνω τους, θα μας ανακαλέσουν στην πραγματική κατάστασή μας.

*

Η άγονη πολιτική συζήτηση θα έλθει – φοβάμαι – να απλωθεί σαν πυκνή σκόνη πάνω στους γνώριμους σταθερούς τόπους. Από το φόβο του θανάτου μπορεί να συναντηθούμε με το φόβο της αλλαγής και από την ανησυχία κάθε μεταβολής, να μεριμνήσουμε επιμελώς για την επιστροφή στον πυρήνα των αδιατάρακτων πρϋποθέσεων ενός τύπου εξουσίας. Αδιάφοροι παρατηρούν οι προνομιούχοι κοινωνοί της.