Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Μετά την έξαρση και την ανεξέλεγκτη διασπορά του ιού στο Μιλάνο, την εμπειρία της Κίνας και τον φόβο, τον τρόμο και τον πανικό που επικράτησαν στην αρχή, επιβλήθηκαν μέτρα ατομικής και συλλογικής προστασίας, αναγκαία και αυτονόητα, παράλληλα με άλλες χώρες, εκτός από αυτές που διάλεξαν άλλο μοντέλο αντιμετώπισης, όπως π.χ. η Βρετανία. Παρά τις ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και το απαραίτητο υγειονομικό υλικό και τις ασύνδετες, αποσπασματικές και αψυχολόγητες γενικές απαγορεύσεις – σήμερα, κάποιες είναι υπερβολικές, μέχρι και καταχρηστικές, αλλά ευτυχώς άνοιξαν τα κομμωτήρια – τα μέτρα είχαν θετικά αποτελέσματα και οδήγησαν στον περιορισμό της εξάπλωσης της νόσου και την ευκολότερη στη συνέχεια διαχείριση και αντιμετώπισή της. Μια προσεκτική, μετρημένη και ολοκληρωμένη ενημέρωση συνδυασμένη με επιλεκτικά προγράμματα ψυχαγωγικού και μορφωτικού περιεχομένου για τους εγκλωβισμένους και το σταμάτημα της τρομολαγνείας από τα κανάλια, μη εξαιρουμένης και της ΕΡΤ1, θα ήταν μια ενδεδειγμένη, υπεύθυνη και ολοκληρωμένη εικόνα στην παρούσα συγκυρία, παραδεκτή και αποδεκτή. Το φορτηγό με την Πρωτοψάλτη χειροκροτούμενη πέρασε από εδώ. Το τραγικό και το γελοίο σε μια αποτύπωση.
Συγκριτικά στοιχεία για την εξέλιξη της νόσου σε διάφορες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, δίνονται από τον καθηγητή της ΑΣΟΕΕ Μανώλη Δρεττάκη. «Την 25η Απριλίου, ανάμεσα στις 210 χώρες του κόσμου, η χώρα μας κατείχε την 49η θέση σε θανάτους ανά 1.000.000 κατοίκους, 161 χώρες είχαν λιγότερους από τη χώρα μας και ανάμεσα σ’ αυτές περιλαμβάνονται και χώρες-μέλη της Ε.Ε. Σαράντα (40) χώρες δεν είχαν θανάτους από κορονοϊό».

Είναι πλέον φανερό και σε όλους κατανοητό ότι, τουλάχιστον η υγεία – κάτι που αναγνώρισε και ο πρόεδρος Μακρόν – η παιδεία και η ασφάλιση πρέπει στο σύνολό τους να ανήκουν μόνο στις δομές της οργανωμένης πολιτείας, μακριά και πέρα από τα ιδιωτικά συμφέροντα. Δεν είναι δυνατόν τα παραπάνω αγαθά να αφήνονται στα χέρια της επιχειρηματικής δραστηριότητας, της ιδιωτικής εκμετάλλευσης και της εμπορευματοποίησης, να ακολουθούν τους νόμους της αγοράς, του κέρδους και της πολιτικής σκοπιμότητας, αλλά πρέπει να είναι ελεύθερα προσβάσιμα και ισότιμα σε όλους και όλες, χωρίς εξαιρέσεις. Η κατάργηση των διακρίσεων θα είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα προς την πρόοδο της κοινωνίας, που θα μπορεί να πείσει τη μεγάλη πλειονότητά της, να επικροτηθεί και να συμπορευθεί μαζί της. Θα είναι η αυτονόητη κατάκτηση του ανθρώπου από τον ίδιο τον άνθρωπο. Θα είναι η αντανάκλαση του ανθρωπισμού, των αξιών και του πολιτισμού στον καθρέφτη της ανθρώπινης νόησης, των ηθικών αρχών, του πνεύματος και των ιδεών, που εκπορεύονται από την ανθρώπινη οντότητα και συγκρότηση, την ανθρώπινη Φύση. Ήδη σε πολλές χώρες επικρατεί η άποψη ότι ήταν λάθος η ιδιωτικοποίηση της υγείας και σκέφτονται να την επαναφέρουν στο δημόσιο.

Κανείς δεν δικαιούται να είναι αντίθετος στην επιχειρηματικότητα, την ιδιωτική πρωτοβουλία, την παραγωγικότητα και την καινοτομία. Ότι πρέπει να στηριχθεί ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτονόητο, κάτω όμως από αυστηρούς κανόνες, προϋποθέσεις και έλεγχο. Αυτά που ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν ελεύθερη οικονομία, αλλά απόλυτη ασυδοσία, που έφεραν τη χρεοκοπία. Οι παρανομίες, τα θαλασσοδάνεια σε ημετέρους χωρίς εγγυήσεις, το μαύρο χρήμα, η περικοπή των μισθών, η διεύρυνση του χρόνου εργασίας, η μερική ή και ωριαία απασχόληση χωρίς ασφάλιση και περίθαλψη, οι εκβιασμοί και οι απολύσεις για να προσληφθούν νεώτεροι με κατώτερο μισθό ή μεροκάματο και η κατάσταση της υποτέλειας που ολοένα και περισσότερο διαμορφώνεται στο εργασιακό περιβάλλον, με σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους αποτελούν την πιο απτή απόδειξη, την πιο χειροπιαστή και ολοφάνερη μαρτυρία, για το τι επικρατεί στο χώρο της εργασίας. Η πρόσφατη πρόταση του ΣΕΒ για ανταλλαγή και δανεισμού των εργαζομένων μεταξύ των επιχειρήσεων, για τη δήθεν διασφάλιση της εργασίας, ιδέα που δεν απορρίπτει η κυβέρνηση – γάντι της έρχεται αυτή την περίοδο της πολλαπλής κρίσης – αποκαλύπτει τις πραγματικές αντιλήψεις, σκοπιμότητες και διαθέσεις των οικονομικά ισχυρών, οι οποίοι δεν σέβονται τους εργαζόμενους, που παράγουν γι’ αυτούς, και τα δικαιώματά τους. Η εποχή της δουλείας και των σκλάβων κάνει δειλά, αλλά σταθερά, την επανεμφάνισή της. Το υποκείμενο της εργατικής τάξης αποστεωμένο, φοβισμένο και τρομοκρατημένο συμβιβάζεται με τις διαθέσεις, τις ορέξεις και τις απειλές της καταπιεστικής εργοδοσίας, η οποία με την αρωγή και τις καλύψεις του νέου φιλελεύθερου συστήματος εκτραχύνεται, το πατάει κάτω ασύδοτα και ανεξέλεγκτα, χωρίς ηθικό ή νομικό φραγμό. Αυτή είναι η λύση της μαγικής εικόνας της σύγχρονης κοινωνίας, μιας κοινωνίας κομμένης και ραμμένης στα πρότυπα της διεθνούς ευρωστίας, της οικονομικής ολιγαρχίας, της ελίτ και των συμμάχων τους.

Ένα απόσπασμα από πρόσφατη διαδικτυακή ανάρτηση του Πάνου Παπαδόπουλου, διευθυντή Γραφείου του υπουργού Υγείας 2015-19, την οποία παρουσιάζει με άρθρο του ο καθηγητής Κοινωνικής Θεωρίας στο Π.Α. Κύρκος Δοξιάδης αποκαλύπτει τη λογική και την πρακτική των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. «Όπως έγκαιρα έχει επισημάνει η Goldman Sachs, τα φάρμακα που εξαλείφουν ασθένειες […] έχουν μειωμένες αποδόσεις και άρα είναι οικονομικές αποτυχίες. Τις εταιρείες τις συμφέρει πιο πολύ να ερευνούν για να βγάζουν σχεδόν πανομοιότυπα φάρμακα που ελέγχουν απλώς τα συμπτώματα (π.χ. φάρμακα για τον διαβήτη, την υπέρταση και τη χοληστερίνη), παρά να εξαλείψουν ασθένειες. Τα πρώτα πουλάνε συνέχεια, τα δεύτερα μια-δυο φορές».

Πρέπει να κατανοηθεί ότι δεν προσφέρονται όλοι οι τομείς για ανάπτυξη στην ιδιωτική πρωτοβουλία, για την ελαχιστοποίηση του κόστους, αλλά η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Τη μεγάλη τρύπα της οικονομίας θα κληθεί και πάλι το εργατικό δυναμικό να γεφυρώσει και να καλύψει. Παρότι τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν επικίνδυνα, το σύνολο των εργαζομένων θα κοπιάσει και θα εργαστεί σκληρά και υπερωριακά προκειμένου η κοινωνία να ορθοποδήσει και να ανατάξει. Και επειδή η εργοδοσία δεν διέπεται από αισθήματα συμπάθειας και φιλίας προς τους εργαζόμενους, είναι ανάγκη η πολιτεία να προστατεύσει τους εργάτες της οικονομίας και της ζωής, αυτούς, στα χέρια των οποίων στηρίζεται η τωρινή, αλλά και η μελλοντική προκοπή της χώρας.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr