Η Σπάρτη έχει την τύχη να είναι η πόλη που στην Αρχαιότητα λάτρεψε την Ωραία Ελένη, κόρη της θεότητας που ακούει στο όνομα «Νέμεσις». Για την ακρίβεια δεν ακούει και πολλά αλλά πορεύεται για να αποδώσει δικαιοσύνη. Οι Σπαρτιάτες έχουν μακραίωνη σχέση με την μητέρα της Ελένης την Νέμεση…

Η ετυμολογία, η ρίζα του ονόματος «νέμω», δήλωνε αρχικά τη δίκαιη διανομή, τη μοιρασιά που γίνεται βάσει νόμιμης εξουσίας. Με τον καιρό απέκτησε τη σημασία της ανάληψης δικαστικής δράσης εκ μέρους της εξουσίας, ώστε να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Ως λέξη η «Νέμεσις» έχει αντικειμενική αξία και όχι υποκειμενική. Αναφέρεται στο φορέα της εξουσίας που την ασκεί. Μεταφορικά όμως λέγοντας «Νέμεσι» εννοούμε τη θεία δίκη. Τότε που έρχεται από ένα υπέρτατο φορέα… Ονομαζόταν και Αδράστεια «εκείνη από την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει». Η Νέμεσις ως θεότητα προσωποποιούσε μαζί τη Θέμιδα, την Ειμαρμένη κ.α. την έννοια της δικαιοσύνης και αποκαθιστούσε την τάξη (της φύσης, της ανθρώπινης κοινωνίας, του κόσμου), όταν αυτή διασαλευόταν. Και δυστυχώς διασαλευόταν και διασαλεύεται διαρκώς... Τότε, λοιπόν, τιμωρούσε την υπεροψία και την αλαζονεία των ανθρώπων (την ύβριν). Αν κάποιος αδικεί τους άλλους συνεχώς, και κάποια στιγμή η ίδια η ζωή του θέσει οδυνηρό φρένο στη στρεβλή πορεία του, τότε μιλάμε για «θεία δίκη».

Η Νέμεσις αναλαμβάνει ρόλο στα μικρά και μεγάλα. Θα καρφώσει στο ξίφος της και τον πολίτη και τον Κυβερνήτη…

Ας προσέξουν λοιπόν όσοι νομίζουν ή πασχίζουν να αποδώσουν δικαιοσύνη στους Έλληνες. Στους Έλληνες πολίτες που έχουν δείξει ιώβεια υπομονή, απέραντη καρτερία, μεγάλη συγχωρητικότητα, ονομαστή πειθαρχία και αξιοπρόσεκτη αντοχή.

Έρχεται η ώρα που θα αναλάβει ρόλο η Νέμεσις. Αφού οι κρατούντες τον νόμο, την νομή και το δίκαιο φαίνεται ότι δεν βλέπουν, δεν αντιλαμβάνονται, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αποδώσουν τα δίκαια. Ας προσέξουν οι Κυβερνήτες αλλά και οι επίορκοι πολίτες… Και κυρίως ας προσέξουν όσοι χαίρουν της εμπιστοσύνης του λαού…

Η Νέμεσις κρατά σπαθί αμφίστομο και καταργεί, καταστρέφει, διαμελίζει, κάθε έναν και όχι μόνον αυτόν αλλά και τον κύκλο του, όταν συστηματικά, αδιάντροπα, προκλητικά και απάνθρωπα οδηγεί μια κοινωνία ή έναν έστω άνθρωπο σε αδιέξοδο, ακόμα και όταν μετέρχεται τρόπους κοινωνικά πρωτόγνωρους, επιστημονικά επιβεβλημένους και πολιτικά αρεστούς. Ακόμα και αν ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε, δεν επιθυμούσε, δεν επεδίωκε την αδικία, από τη στιγμή που αυτός κυβερνά και επιφέρει άδικα αποτελέσματα η Νέμεσις τον εντοπίζει… Κανέις δεν έχει ελπίδα όταν δικάζει η Νέμεσις… Ακόμα και η Θέμιδα αποσύρεται…

Σήμερα οι Έλληνες παράγουν πλούτο και για την Ευρώπη, πειθαρχούν σε ένα Τσιόδρα, υπομένουν 40 χρόνια αναποτελεσματικές Κυβερνήσεις, συγχωρούν σκάνδαλα, φιλοξενούν πρόσφυγες που ευτυχούν στην Ελλάδα, ανέχονται Ρομά που ασελγούν στην Ελλάδα, θλίβονται για την τύχη των γερόντων, χάνουν τα παιδιά τους τα οποία σώζουν τον κόσμο ως άριστοι επιστήμονες, ξέχασαν τι θα πει ευτυχία, όραμα, ευημερία.

Συστηματικά, επίμονα, στρατηγικά ο Έλληνας αδικείται…Δεν του επιτρέπουν να προσευχηθεί αλλά χτίζουν τζαμιά. Δεν τον ενισχύουν να ανοίξει το μαγαζί του αλλά χρηματοδοτούν ό,τι αφορά πρόσφυγες, δεν του εξασφαλίζουν ΕΣΥ αλλά θυσιάζουν τους εργαζόμενους σε αυτό, κ.λ.π., κ.λ.π.

Η Νέμεσις, κύριε Πρωθυπουργέ της χώρας, έρχεται και είναι απόλυτη, αδίστακτη, ανίκητη, άτεκτη, αδυσώπητη, άκαρδη, αλύπητη, αλάνθαστη, αμείλικτη, ανελέητη, άπονη, σκληρή και πραγματικά θεϊκά δίκαιη...

Αν κάποιος αδικεί τους άλλους συνεχώς, και κάποια στιγμή η ίδια η ζωή του θέσει οδυνηρό φρένο στη στρεβλή πορεία του, τότε μιλάμε για «θεία δίκη».