Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις… Και έρχεται ο καιρός που ξεβγαίνουμε στις στράτες και τις πλατείες, στα πάρκα και στις γειτονιές. Μπορεί το χαμόγελο να μην φαίνεται πίσω από τη μάσκα αλλά τα μάτια δείχνουν. Καλημερίζουμε δίκαια γιατί άδικη καλημέρα δεν υπάρχει

Υπομονή, το άνθος της πορτοκαλιάς ξορκίζει τον ιό…

Άλλο Κινέζος, άλλο Νεοϋρκέζος, άλλο γηραιός Ευρωπαίος και άλλο Έλληνας… Αυτά φαίνεται δεν τα είχαν διευκρινίσει στον κορωνοϊό όταν έπαιρνε visa για Ελλάδα. Ήρθε, είδε και σκέπτεται να απέλθη. Αναλογίζεται:

«Αυτοί εδώ χάνονται στη φωτιά 100 και στην άσφαλτο 300 και κάνουν έτσι για μένα..; Τι τους ένωσε σε μια στιγμή; Να φεύγω, αυτοί, τελικά, δεν τρώγονται… με τίποτα!»

Κι έτσι αντέξαμε τον Covid - 19, με φόβο, με λυγμό, με πόνο, με απώλεια, αλλά αντέξαμε:

  1. Χωρίς βόλτα
  2. Χωρίς café
  3. Xωρίς παρέα
  4. Χωρίς δουλειά
  5. Χωρίς λεφτά
  6. Χωρίς φιλιά
  7. Χωρίς αντίδωρο
  8. Χωρίς γιορτή
  9. Χωρίς αρνί
  10. Χωρίς χορό
  11. Χωρίς σόϊ
  12. Χωρίς μνημόσυνο
  13. Χωρίς χειραψία
  14. Χωρίς Επιτάφιο
  15. Χωρίς πρόγραμμα
  16. Χωρίς ψάρεμα
  17. Χωρίς παππού
  18. Χωρίς κερκίδα
  19. Χωρίς ανταύγειες…

Προσοχή όμως γιατί είναι ακόμα στην αυλή μας.

Με τις υγείες μας…