Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Και ενώ το πολιτικό σύστημα για πολλά χρόνια πριόνιζε, μείωνε, μέχρι και μηδένιζε τις αξίες του πραγματικού ανθρώπου, είχε παρακάμψει και παραμερίσει το χαρισματικό υποκείμενο της ύπαρξης και της ζωής, είχε προτάξει την πνευματική σαβούρα και αναγορεύσει σε ύψιστη αξία τα υλικά αγαθά και τα χαρτονομίσματα ήλθε η ώρα να πάρει θέση εξαναγκασμένο από την εισβολή του θανατηφόρου ιού και αποφάσισε: Οι ηλικιωμένοι να καταβάλλουν το τίμημα και μάλιστα με τη ζωή τους, προκειμένου να προστατευθεί η υγεία, η περίθαλψη και η ασφάλιση των υπόλοιπων. Το τραγικό αυτό τερατούργημα γέννημα-θρέμα των ισχυρών είναι η αντανάκλαση των παθών του σύγχρονου ανθρώπου μιας κοινωνίας, που ο ίδιος υπόμεινε, αποσιωπούσε και ανεχόταν πολλά χρόνια. Όμως, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι οι άθλιοι κατασκευαστές και συντηρητές του συστήματος των ανισοτήτων και της εκμετάλλευσης θα ζητούσαν ξεδιάντροπα και ασύστολα θυσία την ίδια τη ζωή στο βωμό του οικοδομήματος της οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτοί, που αντί να λογοδοτήσουν και να ζητήσουν συγγνώμη για τα εγκλήματα που διέπραξαν τα προηγούμενα χρόνια κατά της ανθρωπότητας ζητούν τώρα σωτηρία και εξιλέωση από το αίμα αθώων ανθρώπων.

Πριν από λίγες ημέρες το παγκόσμιο σύστημα της εξουσίας έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Αδυνατώντας να διαχειριστεί την πανδημία αποφάσισε τον θάνατο αυτών που έχουν αποσυρθεί από την παραγωγική οικονομία, των «παρείσακτων», των εξασθενημένων, των γερόντων, προς όφελος πιο παραγωγικών μελών της κοινότητας. Έτσι, απροκάλυπτα, αναίσθητα και σωρευτικά υπέγραψε τη σωματική καταδίκη και εξόντωση των «περιττών», αφού όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα στην οικονομία, αλλά επιβαρύνουν και τους άλλους. Η απόφαση αυτή έχει ξεπεράσει τα όρια της ζούγκλας και αποδεικνύει ότι το μόρφωμα αυτό είναι ακόμη αξημέρωτο θηρίο, σε αντίθεση με αυτά που υποστήριζε ο Αριστοτέλης. Έτσι, τα αδιέξοδα που το ίδιο δημιούργησε, έφεραν την ώρα της επιλογής αφήνοντας τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους πατεράδες και τις μανάδες να ξεψυχάνε αβοήθητοι, με το σκαφτικό μηχάνημα να αδειάζει τα νεκρά σώματά τους στους ομαδικούς λάκκους.
Και ενώ η επιστήμη αγωνίζεται να απομακρύνει τον θάνατο, να αυξήσει το χρόνο της ζωής, με το προσδόκιμο επιβίωσης συνεχώς να μεγαλώνει, μια ξαφνική αντεπίθεση της οργισμένης φύσης ισοπεδώνει τις χάρτινες προστασίες και αποκαλύπτει τη γύμνια και την ανικανότητα της στημένης κοινωνίας. Έτσι, σήμερα διασπείρονται και ακούγονται διάφορα προερχόμενα από τους οικονομικούς κύκλους: «ένα μεγάλο κύμα της γήρανσης θα μεταμορφώσει τον κόσμο», «η έκρηξη των γηρατειών θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στην οικονομία, στην κοινωνία, στις γεωπολιτικές ισορροπίες» κ.ά. Η πολιτισμένη Ευρώπη, που υποτίθεται ότι είναι στην κορυφή της επιστήμης, του ανθρωπισμού και του πολιτισμού, η πιο θωρακισμένη περιοχή απέναντι στις γενικές καταστροφές, καταφεύγει στις διακρίσεις, σαν τον κουκουλοφόρο που επιλέγει τους θανατοποινίτες, παραδομένη στο έλεος του θεού, όταν η ψεύτικη εικόνα κατέρρευσε αποκαλύπτοντας τη σαθρή δομή της και την αχυρένια βάση της. Δεν είναι τυχαίο το άρθρο του προχθεσινού Guardian που αναφέρει ότι: «οι ηλικιωμένοι δαιμονοποιούνται, χειραγωγούνται και θεωρούνται βάρος για την κοινωνία στο Ηνωμένο Βασίλειο». Το σύστημα της οικονομικής διαχείρισης θεωρεί την αύξηση του αριθμού των ηλικιωμένων και των συνταξιοδοτούμενων, ως μεγάλη απειλή για τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και για τις δομές της υγείας και φαίνεται να ανακουφίζεται στη παρούσα συγκυρία, αφού με την εξόντωσή τους (σώματα που περισσεύουν) η επιβάρυνση είναι μικρότερη και η αντιμετώπιση της νόσου ευκολότερη.

Η επέλαση του θανατηφόρου ιού ξύπνησε την ανθρωπότητα και την έφερε μπροστά στις ευθύνες της. Ανέδειξε τα τεράστια κενά απέναντι στην κρίση, την ανετοιμότητα και τη χρόνια υποκρισία των υπευθύνων. Αποκάλυψε τον κοινωνικό διαχωρισμό των γερόντων σε όλο τον κόσμο και τις ανεπαρκείς κλίνες των μονάδων εντατικής θεραπείας, που επέτρεψαν τη διαλογή των ασθενών. Μόνο στο άκουσμα των μακάβριων αυτών γεγονότων, οι συχνά αποκλεισμένοι και ανήμποροι καταπιέζονται ακόμη περισσότερο από το βάρος της συναισθηματικής απομόνωσης, στην έτσι κι αλλιώς εύθραυστη ψυχική τους κατάσταση. Αντί ο άνθρωπος να τιμάται για την παραγωγική προσφορά του, στην οποία στηρίχθηκε η ανάπτυξη και η προκοπή των κοινωνιών, τώρα αμείβεται με τη ρετσινιά της ασθένειας, του παράσιτου και της αποσύνθεσης. Η αχρειότητα, η αισχρότητα και ο εκφυλισμός του συστήματος και των κοινωνικών θεσμών στο απόλυτο μεγαλείο.

Είμαστε εδώ για να σταματήσουμε και να αναδιατάξουμε τη ροή των σκέψεων, όχι μόνο των δικών μας αλλά και πολλών άλλων. Να δείξουμε και να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε τρίτης ηλικίας ή κατηγορίας και έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις για ζωή, όπως όλοι και όλες. Γιατί «Μία και μόνη ηδονή υπάρχει, να είσαι ζωντανός, όλα τα άλλα είναι αθλιότητα» (Τσέζαρε Παβέζε). Να βάλουμε φρένο στις εσκεμμένες και προμελετημένες ρατσιστικές συμπεριφορές και πρακτικές και να τις αναγκάσουμε να προτάξουν τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο και μετά όλα τα άλλα. Δεν θα μείνουμε απαθείς και δεν θα παραδοθούμε, ούτε θα γίνουμε οι Ιφιγένειες του συστήματος. Αν δεν εμποδίσουμε αυτούς που οδηγούν τον ξέφρενο ανταγωνισμό της συσσώρευσης υλικού πλούτου και συνεχιστεί η σημερινή τάση και η αλόγιστη και ανεξέλεγκτη πορεία τους, σε βάρος της υγείας, της περίθαλψης, της πρόνοιας κ.λπ., η νέα κρίση θα απαιτήσει περισσότερες θυσίες με νεώτερα θύματα και από άλλες κατηγορίες του πληθυσμού, που είναι βάρος στη δική τους κοινωνία.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr